In 'Jumanji' is weer niets hem te gek Robin Williams: een ernstige komediant door HENK TEN BERGE Robin Williams zul je nooit in een gewone film tegenkomen. Een menselijk liefdesverhaal? Nou, vooruit, als er maar flink veel extravaganza in zit waarop hij zich met zijn veelzijdige komische talenten kan uitleven. En dan nog moet er onder al die gekkigheid een ernstige toon schuilgaan, zoals bij zijn nieuwste titel 'Jumanji'. Want, geloof het of niet: die voortdurend grappen en grollen producerende Robin Williams is eigenlijk een heel serieuze man. Een gesprek met hem ontaardt steevast in een komische voorstelling waarbij obers, gasten aan andere tafels, wereldleiders en beroemde collega's moeiteloos spontaan en perfect worden geïmiteerd. De glazen waren nog niet eens volgeschonken of Robert de Niro, Charlton Heston, Bob Hoskins, Bill Clinton en Bob Dole waren al genadeloos opgevoerd. De afspraak was ter gelegenheid van de Europese première van 'Jumanji', maar die film kwam nauwelijks ter sprake. Hij spreekt ook voor zich. "Stel je voor", zegt Robin Williams, "dat mensen die Monopoly spelen opeens door een magische kracht ook in werkelijkheid beleven wat er op het bord gebeurt... Opeens bezit je echt een grote stad met vier hotels! Denk erom dat miljoenen tijdens het spelen die droom hebben gehad! Dat was het briljante idee van schrijver Chris van Allsburg met 'Jumanji': echt laten gebeuren wat de dobbelstenen veroorzaken binnen het spel. 'Jumanji' voorziet in een heel avontuurlijk en bizar verhaal waarin ik zelfs op een krokodil moet rijden." Typerend lijkt het dat je weer, net als bij 'Mrs. Doubtfire', verkeert tussen kinderen die ongelukkig dreigen te worden. Het is opnieuw een uitbundige komedie, maar je hebt ook altijd een beetje verdriet om je heen. Basis "Dat is waar. De traan moet in de basis van de komedie zitten. Bovendien wil ik altijd een verhaal met een conflict of een probleem waarvan de mensen op z'n minst zullen zeggen: ja, zit iets in. Kinderen hebben m'n hart gestolen. Ongelukkige kleuters, verlaten kinderen, eenzame jongeren zonder aandacht, dat vind ik behoren tot het allerergste leed. Komedies waarmee je en passant iets voor die mensen doet, inspireren mij het meest." Robin Williams bedankt de ober op de toon van Inspecteur Clouseau en schakelt relativerend over op het afgeknepen stemgeluidje van Moeder Teresa. En toch ook niet zonder serieuze bedoeling. "Mensen die opkomen voor verschoppelingen, vooral voor onschuldige kinderen, die bewonder ik. Bisschop Tutu uit Zuid-Afrika , Mandela, Moeder Teresa, dat zijn de idolen en de helden van mijn leven. Te weinig mensen bekommeren zich om anderen. Ik ben Amerikaan. Dus ik moet in Amerika leven en me ergeren aan te veel misstanden. We leven in een cultuur waarin veel mensen hulp nodig hebben. Er is te weinig zorg voor kanslozen. De helft van de periode sinds 'Mrs. Doubtfire' heb ik besteed aan een stichting die ik samen met Whoopi Goldberg en Billy Crystal in het leven heb geroepen. Daarmee ontfermen we ons over ongeneeslijk zieke kinderen." "We reizen ziekenhuizen af en treden op voor de kinderafdelingen. Maar we blijven er ook gewoon praten met die kleintjes en zien wat een hoop en levenslust zij daar vaak toch weer aan ontlenen. Dat maakt me gelukkig. We houden ook benefiet-voorstellingen. Ik ben een uitgesproken family-man. Ik zit nu hier in Parijs vanwege mijn werk te praten, maar mijn gedachten zijn thuis, bij mijn twee kinderen en mijn vrouw. Ik moet er niet aan denken dat er iets met ze gebeurt." Als je nou straks weer alleen in de hotelkamer zit... "Dan bel ik ze meteen weer even op, al is het daar midden in de nacht. Ze hebben gisteren voor 't eerst naar 'Mork en Mindy' gekeken. Dat was de tv-serie waarmee ik destijds kon doorbreken. Zij waren er toen nog niet. Ze vonden me een jochie. Verder dood ik de tijd in m'n eentje met computer-spelletjes. Daaraan ben ik min of meer verslaafd. En ik kan hier de straat op. Ze herkennen me in Parijs minder gauw dan in San Francisco en dat is een opluchting. Kan ik spelen, mannetjes maken, me laten gaan. Vind ik lekker en dan mogen de mensen best denken dat er een idioot voorbij komt." Walgen "Weet je, ik ben er trots op dat ik nog nooit betrokken ben geweest bij een film met geweld. Ik walg daarvan. Ze zullen mij er ook nooit voor vangen, al ben ik honderd keer failliet. Ik heb het op straat in 't echt gezien en dan hoef je nooit meer. In 'Jumanji' loopt een rare jager met een geweer rond op zoek naar een prooi. Hij doet niks fataals, maar de dreiging vind ik eigenlijk al te veel." "Mijn kinderen vinden dat maar aanstellerij van me. Zij zijn niet zo gauw bang en vonden die scène in 'Jumanji' waarin hun vader op een krokodil moest rijden niet eens zo eng. Bij een onverwachte schietpartij op televisie knipperen ze niet met de ogen. "Ach dad, het is maar film!", zeggen ze dan. Hoe vind je dat? Probeer je ze vredig en beschaafd op te voeden. Zitten zij mij gerust te stellen in plaats van andersom. Af en toe denk ik wel eens: was ik maar een kind." ======== Foto 1 : Robin Williams beleeft in "Jumanji" weer bizarre avonturen. Foto 2 : Bonnie Hunt probeert Robin Williams te redden uit een magisch spel in 'Jumanji'. Première 29 februari 1996