'Blue In The Face': Het broertje van 'Smoke' De set stond er toch nog. Dus besloot regisseur Wayne Wang maar meteen een vervolg te draaien op zijn prachtfilm 'Smoke'. In dat origineel toonde hij de alledaagse belevenissen van de eenvoudige sigarenwinkelier Auggie (Harvey Keitel), de passanten in zijn straat en de klanten van zijn nering. Geen spektakelfilm, geen stunts en geen hevige dramatiek. Alsof de camera aanstond op een doordeweekse dag. 'Blue In The Face', opgenomen in dezelfde set en met nog minder structuur als 'Smoke' was een van de lievelingen van het onlangs gehouden Rotterdamse Film Festival. Geen wonder, want ook deze 'sequel' heeft dezelfde ontroerende Carmiggelt-achtige kijk op normale mensen met hun doodgewone besognes, nimmer te stelpen verdriet en eigenaardige levensverwachtingen. Een mooie parade van wereldsterren komt langs in Auggie's winkeltje. Madonna als een Zingend Telegram, Roseanne als de echtgenoot van winkeleigenaar Vinnie, een onherkenbare Lily Tomlin als zwerfster op zoek naar iets te roken, Lou Reed en Michael J. Fox. Dit keer is er geen script; alleen maar situaties die regisseur Wang en zijn scenarioschrijver Paul Auster hebben verzonnen en waar de acteurs in kwestie mee aan de haal mochten. Meer nog dan 'Smoke' is 'Blue In The Face' een geïmproviseerde ratjetoe van losvaste verhaallijnen die soms samenkomen, maar vaak ook simpelweg verlaten worden. Verhalen van de grote stad zijn het, beeldschoon en met passie verteld. Maar ja, dat hadden we kunnen weten. Het spreekwoord zegt immers: waar rook is, is ook vuur... Dick van den Heuvel Première 30 mei 1996