Hij ziet haar nog binnenkomen bij 'Pretty Woman'. "Ze liep als een dragonder. Ik heb haar op hoge hakken leren bewegen. Vond ze vreselijk. 'Ooit word je volwassen', zei ik. 'En dan ben je me dankbaar.' Dat ze uitstraling had, was meteen al duidelijk. Ze had de kwetsbaarheid van Audrey Hepburn, maar of ze geestig kon zijn? Inmiddels weet ik dat ze kan sprankelen als Lucy Ball als ze echt wil, maar kennelijk heeft ze altijd een zetje nodig. Omdat we nog geen hoofdrolspeler hadden, heb ik haar getest tegenover Charles Grodin. Een kanjer als komediant. 'Hij gaat je helemaal van het doek afspelen', zei ik tegen Julia, om haar te prikkelen. 'Probeer je maar staande te houden.' Prompt was ze fantastisch."

Garry Marshall: "Ik bén helemaal geen filmmaker!".

Garry Marshall leerde het vak in de praktijk van de televisie. Hij was de man achter hitseries als 'Happy Days', 'Mork and Mindy' en 'The Odd Couple'. Op zoek naar nieuwe inspiratie stapte hij met collega's Rob Reiner, James Brooks, Ron Howard en zuster Penny over naar de filmwereld. "Daar werden we met de nodige scepsis ontvangen", vertelt Marshall met veel understatement. "Wij waren bij tv weliswaar big shots, maar we moesten ons als filmregisseur eerst maar eens bewijzen, vond men. We belden elkaar elke avond op om onze nood te klagen. 'Ze rollen weer met hun ogen als ik iets voorstel', klaagde Jim Brooks bij de opnamen van 'Terms of Endearment'. We lazen elkaars scenario, keken gezamenlijk naar de eerste versies van onze films en hielpen elkaar met commentaar.

Ik dacht dat mijn eerste film ook mijn laatste zou zijn. 'Young Doctors in Love' moest een lichte komedie worden, maar ik liep elke dag krom van de stress. Thuis was ik niet te genieten. Mijn vrouw heeft me de deur uitgestuurd. Sindsdien slaap ik bij de opnames van elke film in een hotel om de hoek. In de weekends mag ik thuiskomen. Halverwege die eerste film heb ik echter een belangrijke les geleerd: je moet doen waar het beste in bent. Ik prakkizeerde me suf hoe ik alles zo artistiek mogelijk in beeld kon brengen. Camera's onder de vloer, door het plafond, het kon niet gek genoeg. Ik moest een echte cineast zijn. Tot een stemmetje in me zei: je bént helemaal geen filmmaker. Dat opende mijn ogen. Prompt liet ik gewoon de camera staan en bedacht ik ter plekke iets grappigs om een flauwe scène te verlevendigen. Zag je de crew denken: oh, daar is-ie blijkbaar goed in.

In haar bruidsjapon ontvlucht Julia Roberts alwéér een huwelijk.

En zo is het: je moet niet willen zijn wat je niet bent. Ik ben voor alles een schrijver." Uit nood geboren, bijna. "Ik was een ziekelijk knaapje. Altijd op bed. Met een boek. Mijn vader had liever een zoon gehad met wie hij kon honkballen, maar hij was een praktisch man. Je moet een beroep kiezen waar je geen hinder hebt van je gezondheid, hield hij me voor." Marshall lacht. "Schrijven kan ik zelfs als ik hoofdpijn heb. En als het erger wordt: mijn vrouw is een gediplomeerd verpleegster." Ze is een engel, zegt hij uit de grond van zijn hart. Hun huwelijk is beter dan dat van zijn ouders. "Toen ik aardig wat geld had verdiend, wilde ik ze allebei een mooi cadeau geven. Wat heb je nou altijd willen hebben, vroeg ik mijn vader. 'Een witte Cadillac', antwoordde hij. Mijn moeder vroeg wat mijn vader had gevraagd. Toen ik haar dat had verteld, vroeg ik haar hartenwens. 'Dat-ie die witte Cadillac NIET krijgt', antwoordde ze. Ze had gevoel voor humor."

Met die anekdote illustreert hij de kern van zijn werk. "Mensen zijn oneindig interessant. Vaten vol tegenstrijdigheden". Hij geeft zijn filmkomedies graag iets bespiegelends mee. "Julia Roberts kan in 'Runaway Bride' voor het altaar niet tot een keuze komen, omdat ze zichzelf nog niet kent. Zoals veel Amerikaanse meisjes heeft ze waarschijnlijk van haar moeder te horen gekregen dat het de taak van vrouwen is om het hun echtgenoot naar de zin te maken. Haar belevenissen doen haar inzien wat ze wil." Hij lacht. "Dit is dus een echte feministische film."

Als hij in winters New York weer eens last van zijn longen heeft of van allergieën, droomt hij stiekem wel eens van pensioen in warm Florida, maar hij heeft nog veel te veel plezier in zijn werk om er een punt achter te zetten. "Zo'n film als 'Runaway Bride' was als een reünie van de middelbare school. We hadden al jaren uitgekeken naar iets om weer samen te doen. Eventjes waren Julia en Richard bang dat ze hun sprankeling als duo kwijt waren, maar toen duidelijk werd dat er niets was veranderd, hebben we een heerlijke tijd gehad. Nee, Florida moet nog maar even op me wachten."