6 januari 1997
Seinstra in tranen na triomftocht
Van onze speciale verslaggevers
LEEUWARDEN, maandag - "De mooiste dag van mijn leven." Het klinkt als een cliché, maar de waterval van vreugdetranen op de wangen van Elfstedentochtwinnares Klasina Seinstra (28) tonen aan dat de zin recht uit haar hart komt.
De 28-jarige postbestelster uit Sint Johannesga wilde niets liever dan de felbegeerde titel op haar naam zetten. Nog geen uur na de finish van Henk Angenent stortte ze zich letterlijk over de eindstreep met een uitbundig 'Yes!'. Ze slaagde er pas de laatste meters op de Bonkevaart in om Gretha Smit (20) uit Rouveen van zich af te schudden.
De tweede helft van de barre tocht zaten de twee toppers uit het Nederlandse marathoncircuit elkaar voortdurend op de hielen. Van samenwerking was volgens de triomferende Friezin geen sprake: "Het was een race van vrouw tot vrouw. We gingen allebei voor de titel en dat wisten we. Er viel dus weinig te bepraten", aldus de winnares na de tocht.
Seinstra, die eerder de Nederlandse marathontitel op kunstijs op haar naam zette, had nog nooit eerder een afstand van 200 kilometer gereden. Maar ze wilde de Elfstedentocht zo graag volbrengen, dat ze niets aan het toeval overliet. Te meer omdat ze vorige week in Ankeveen op de eindstreep werd geklopt. "Mijn vriend heeft me de hele helse rit op de motor gevolgd. Als er iets mis was gegaan, had hij me kunnen helpen. Ik had ook een handtelefoon bij me om hem te bellen, maar die heb ik gelukkig niet hoeven gebruiken."
Volgens Klasina was het echter bijna helemaal mis gegaan. Tijdens de zware kilometers in de pikdonkere vroege uren dacht ze heel even dat het voorbij was. "Het rijden in het donker was verschrikkelijk. We zijn op het Slotermeer met een hele groep onderuit gegaan door zomaar een boompje in het ijs." De sterke Friezin wist zich wonderbaarlijk snel te herstellen.
Wat de overwinning en alle emoties die ze daarbij voelt precies betekenen, weet zij eigenlijk niet goed. Ze blijft er naar eigen zeggen vrij nuchter onder: "Als het ijs weg is, ga ik weer gewoon werken. Ik vind schaatsen belangrijk, maar je leeft maar één keer en ik mag ook graag een biertje drinken en een feestje bouwen."
Over het feit dat de snelste vrouw haar feestje in de schaduw van de winnaar bij de mannen viert, haalt ze haar schouders op. "Vrouwen worden steeds meer gewaardeerd. Het gaat de goede kant op." Maar wanneer Klasina in haar schaatspak uitgeput de Frieslandhal binnenstrompelt waar even eerder de mannelijke rijders letterlijk door de media werden besprongen is er niemand die omkijkt. Geen camera's, geen fotografen.
De officiële huldiging maakt echter een hoop goed. Subtiel wurmt Klasina zich onder het oog van een uitzinnige menigte in de erekrans van Henk Angenent. Haar met tranen doortrokken toespraak maakt dat het publiek de winnares van 1997 niet snel zal vergeten.
