publicatiedatum: 14-03-2002

Een normaal gesprek

Is het u wel eens opgevallen dat er met weinig mensen een normaal gesprek te voeren valt. En dan heb ik het niet eens over lieden die, vanwege een hersenafwijking, spraakverlamming of psychiatrische stoornis, lichamelijk niet in staat zijn om gewoon te converseren. Nee, ik bedoel gezonde mannen en vrouwen die een baan hebben, getrouwd zijn, op het oog sociaal bezig zijn en toch het simpele spelletje van vraag en antwoord maar niet onder de knie kunnen krijgen.

Zo vroeg ik laatst aan mijn neef Harry - hij is autofanaat- welk merk auto je moet kopen om op zijn zuinigst te rijden. In plaats van een direct antwoord kreeg ik een stortvloed van woorden vol boosheid over de manier waarop de overheid de auto als melkkoe gebruikt. Dan heb je de categorie mensen die een simpele vraag gebruiken om je één of andere probleem aan te praten. Zo wilde ik van mijn buurman - hij is docent fysiotherapie - informatie over de opleiding omdat één van mijn kinderen overweegt die te volgen. Hij zei: "Het valt me altijd zo op hoeveel zorgen jij je maakt over de toekomst van je zoon." En binnen een minuut hadden we ruzie over wie zich nou eigenlijk psycholoog mag noemen.

De meest ergerlijke figuren zijn zij die zelf een spervuur aan vragen stellen, maar absoluut geen belang hebben bij de antwoorden. Wellicht is een normaal gesprek alleen maar mogelijk met iemand die zich werkelijk voor je interesseert. En die zijn net zo schaars als het aantal koeien die een salto kunnen springen.

UW REACTIES

Uw ervaring is een volstrekt logische. Immers, mensen in het algemeen zijn in de regel uitsluitend geïnteresseerd in hun eigen belevingswereld. U vroeg om informatie maar u ontving een ongevraagde mening, voortvloeiende uit een latente irritatie over uw psycholoog zijn en de waarde waarop deze hoedanigheid maatschappelijk gezien van waarde is. Enerzijds bevestigt dit de eerste stelling en anderzijds geeft dit aan hoe onzeker betrokkene zich binnen zijn eigen wereldje voelt.

Paul Schinkel, Nieuwegein

Ik ben het er geheel mee eens. Het is jammer dat de mensen niet meer etiquette van het gesprek weten. Voordat je gevraagd hebt hoe het met iemand gaat, dan heb je alle problemen en intimiteiten waar ik niet om vraag en het ook niet wil weten. Gewoon beleefd zeggen dat het niet leuk is werkt ook niet, brieven vol scheld kanonnade's in mijn brievenbus van een buurvrouw die niet lekker in haar vel zit eerder. Ik vind het leuker om met een goede kennis in het café te zitten, en het gezellig onder het genot van een glas wijn te babbelen over een goed boek.

Monique, Beverwijk

Helaas - o. zo waar! ZUCHT!!! Meest vervelende zaak is: je vertelt iets aan iemand en krijgt of GEEN reactie of die persoon begint over een totaal ander onderwerp te praten... het lijkt wel alsof ik helemaal niets heb gezegd… is zwijgen de beste oplossing??? Alleen gaan denken, tegen mezelf gaan praten of tegen een muur misschien? Een goed gesprek - ZELDZAAM!

Rosi, Eindhoven

To Understand people we must try to hear what they are NOT saying, What they perhaps will never be able to say.

Anna

Ik ben het er mee eens. Vaak komt het ook nog eens voor dat je iets vraagt en vervolgens een tijd lang luistert naar iets wat je niet interesseert. Dat stoort me behoorlijk.

Roelof Spijker, Gouda

Ik ben het daar geheel mee eens normaal antwoord geven schrijnt nogal lastig te zijn voor sommige mensen, maar oh wee als er, na de vraag hoe gaat 't, wordt gezegd dat 't niet goed is. Het verbaast me hoe vaak het goed gaat met iedereen!

Liza Roos, Den Haag

Als u een koe kent die een salto kan maken, heeft u al een voorsprong op de meesten van ons. Edoch.... wat is een normaal gesprek? En dit meen ik serieus. Wat is een normaal gesprek? Ik kan mij diverse gesprekken herinneren waarvan ik dacht: mijn hemel, dat liep voor geen meter. En wat blijkt? Mijn gesprekspartner verkondigt overal dat hij een goed gesprek heeft gehad met me. Tja… wat moet je daar dan mee? Mijn conclusie? Beoordeel het gesprek maar niet. Spreek als je wilt spreken. Zwijg als je wilt zwijgen en noem het zoals je wilt.

Iris, Zuidwolde

Bent u normaal? Ben ik normaal? Wat is normaal? Leuke vragen voor het opstarten van een discussie, maar kom je daar ooit uit? Kan iemand alleen normaal gedrag vertonen wanneer het gedrag is wat geaccepteerd wordt in deze maatschappij? Dat zou betekenen dat hij dus abnormaal gedrag vertoond, maar voor hem zelf is het normaal gedrag. Puur omdat hij dit zo geleerd heeft, of omdat er biologisch misschien iets fout gegaan is. Geestelijk gehandicapten worden in deze maatschappij nog steeds niet als normaal beschouwd, echter, wanneer iedereen geestelijk gehandicapt zou zijn (en dat zijn we misschien ook wel...) dan zou het weer wel normaal zijn. Waar is toch de definitie van normaal gedrag en waar is dat op gebaseerd?

Mario van Ginkel, Leeuwarden

© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden

UW REACTIES

Ja mijnheer Wijnberg, dat is mij wel eens opgevallen. En ik denk zelfs dat er nog veel meer mensen zijn die dat opvalt. Houd je vast, ik ga namelijk zover dat ik durf te beweren dat de mensen die zich 'daaraan', naar de mening van anderen, 'schuldig' maken ook wel eens denken: "Goh, hij/zij is, terwijl hij/zij geen hersenafwijking, spraakverlamming of psychiatrische stoornis etc. heeft, ook niet in staat om gewoon te converseren!! Poeh, poeh." Ik vind deze 'provocatie' dan ook van het niveau nul. Vergelijking? 'Is het u wel eens opgevallen dat er weinig mensen zijn die niet normaal kunnen eten, lopen, sporten, zitten, huilen, lachen, werken, poepen, schilderen blablabla?' Oeh, laten we daar eens met zijn allen op gaan schieten want dit kan nog wel eens spannend worden... Het onderwerp ligt ook zo gevoelig... Je ziet het, zo kan je tot in alle eeuwigheden doorgaan met het vullen van 'gaatjes' op een webpagina van de telegraaf. Maar ja, als 'provocatie' heeft het verhaal toch weer gewerkt, anders had ik niet gereageerd. Hoedje af, mijnheer Wijnberg.

G. Hendriks
Den Haag

Er zijn inderdaad mensen die niet goed luisteren, dit komt omdat zij zichzelf onzeker voelen, zij zitten niet lekker in hun vel, en willen daarom zich doen laten gelden. Communicatiestoornissen treden ook op als men op een heel ander spoor zit, of als men jaloers is op andermans leven. Men probeert dan die ander te pakken op zijn zwakke plek. Hierdoor krijg je dat die ander zich weer onzeker gaat voelen. De ene mens gaat zich dan weer bewijzen, de ander gaat zich terugtrekken. Om werkelijk een goede communicatie te krijgen zou men zich wat vriendelijker en opener kunnen opstellen naar de medemens en elkaar wat meer te respecteren en te accepteren. Echt luisteren naar elkaar vereist een open communicatie, dit houd in dat men elkaar in zijn waarde laat, dus niet commanderen of oordelen, want dat leidt tot irritaties. Wel positieve opmerkingen en aandacht voor elkaar. En wat het allerbelangrijkste is: niet roddelen in negatieve, maar wel in positieve zin. Dan ziet het voor iedereen er wat beter uit en kan men zich ook wat zekerder gaan voelen tegenover de medemens.

G. Ledel,
Huizen

Helemaal mee eens. Volgens mij ligt het probleem vnl. in het feit dat mensen vaak niet luisteren, maar het liefst zichzelf horen praten. Gelukkig zijn er nog uitzonderingen. Dat zijn dan meestal ook je beste vrienden.

Marjolijn,
Spydeberg (Noorwegen)

Als ik met iemand een gesprek voer, valt het me op dat ik meestal degene ben die alleen luistert. Als ik aan het woord kom laat men mij meestal niet uitspreken, dat vind ik behoorlijk irritant. Zelf kan ik wel het geduld opbrengen om mijn "gesprekspartner" eerst uit te laten spreken, ondersom word ik echter voortdurend in de rede gevallen. En word er maar met een half oor geluisterd. Veel mensen vinden alleen belangrijk wat zij te melden hebben.

Jan
Drachten