publicatiedatum: 24-01-2002

Vijanden als behoefte

De meeste mensen zijn bewust of onbewust op zoek naar vriendschap, harmonie en vrede. Voor hen zijn ruzies, conflicten en een slechte sfeer zaken om meteen opgelost te hebben. Een enkeling heeft precies het omgekeerde: hij ziet leuk contact en prettige relaties juist als reden om de orde te verstoren. Hij heeft, als het ware, vijanden nodig om zich goed te voelen. Bij deze mensen is, wat psychologen noemen, sprake van een persoonlijkheidsstoornis die dikwijls ontstaat op een moment van emotionele kwetsbaarheid.

Zo iemand is Henk. Toen hij 13 jaar oud was, verongelukten zijn ouders en werd hij in een pleeggezin grootgebracht. Ook al wist hij verstandelijk dat niemand 'schuldig' was en dat het noodlot had toegeslagen, voelde hij zich toch 'door iedereen' verraden en in de steek gelaten. Hij deed zijn hart op slot en droeg zijn eigen pijn als middel om zich een bijzonder en uniek individu te voelen. Om zijn eigenheid overeind te houden sloeg hij degenen, van wie hij in wezen het meeste hield, van zich af Tegenstrijdig genoeg was daardoor het 'samensmelten' met anderen eerder een bedreiging dan een aantrekkelijk idee. Zijn jeugdtrauma zorgt er nu, op zijn zestigste levensjaar, voor dat hij zelfs zijn naaste collega's tegen zich in het harnas jaagt.

Vooral het feit dat hij altijd een driftig besproken figuur is, geeft hem voldoening en levensvervulling. En de intense eenzaamheid die Henk uitstraalt, maakt dat er altijd wel iemand is die zich geroepen voelt om hem te redden. En elke reddingspoging is voor Henk weer een uitdaging om te laten mislukken. Hij vecht om te verliezen al was het alleen maar om de rode draad in zijn leven te kunnen vervolmaken.

© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden