publicatiedatum: 1-11-2001

Persoonlijk adverteren

Iedereen wil gehoord worden, maar niemand luistert. Vandaar ook dat ik een bloedhekel heb aan verjaardagsfeesten, recepties, familie-etentjes en soortgelijke 'sociale' gebeurtenissen. En als het even kan, dan vermijd ik dergelijke kermisattracties door 'belangrijke' verplichtingen elders te hebben.

Het gaat echter te ver om het 50-jarig jubileum van mijn oom Henk te ontduiken. Ik breng hem een leuk cadeautje en doe ijverig mee aan de 'gezellige' koffietafel. Maar, al gauw kan ik niet meer genieten van de heerlijke haring, de zelfgemaakte huzarensalade en de tien soorten versgebakken brood. Want, alle aanwezigen vallen over elkaar heen om de leukste, de mooiste of de briljanste opmerking te maken. Vooral oom Henk probeert de meeste aandacht naar zichzelf toe te trekken door schuine moppen te vertellen. En je kan zien dat neef Harry het verhaal van oom Henk aan zich voorbij laat gaan door in gedachten een nog betere en nog provocerender verhaal te bedenken. De 'clue' van oom Henk is nog net gevallen of neef Harry fietst er gelijk overheen.

Geen wonder dat psychologen en andere beroepsluisteraars het tegenwoordig zo druk hebben. Zij worden bezocht door al die 'slachtoffers' die door hun egocentrische medemens opzij worden gedrukt. Toch doe ik als hulpverlener ook niet altijd mijn uiterste best om aandachtig te luisteren. Daarmee zou ik immers als therapeut de patiënt een onnatuurlijke en onwerkelijke situatie voorschotelen. En mocht het wonder geschieden dat de klant mijn (gespeelde) geestelijke afwezigheid opmerkt, dan zeg ik: "Wie in deze wereld aan de beurt wil komen, moet goed reclame kunnen maken; persoonlijk adverteren als u begrijpt wat ik bedoel." Niemand luistert, tenzij je hard aan de bel leert trekken.

UW REACTIES

Helemaal mee eens. Mensen praten tegen elkaar, maar NIET met elkaar. En de grootste scheeuwers winnen. Naar mij is nooit geluisterd, misschien door mijn zachte stem en mijn bescheiden opstelling. Sinds een paar maanden neem ik deel aan een discussieforum van een landelijk dagblad op internet,nu kom ik ook eindelijk eens aan het woord. Ik voel mij er heel goed bij.

Cobi Dijksterhuis-Smit
Vollenhove

Zo herkenbaar... haha! Maar... wat dan? Moet er tijdens zo'n verjaardag een zware discussie gevoerd worden over de ellende in de wereld? Dat vind ik zelf wel leuk, maar ook dan blijft hetzelfde probleem bestaan dat niemand luistert en iedereen een ander uitsluitend laat uitspreken om zelf aan het woord te komen om zijn mening te verkondigen. Het ergst zijn die 'feestjes' waarbij de gasten in een kring rond de salontafel moeten zitten en zich uitsluitend bewegen om koffiekopjes of gebaksbordjes te verplaatsen . Je bent gedoemd de conversatie met de persoon links of rechts van je gaande te houden en de enige redding is vluchtpoging nummer één, een bezoekje aan het toilet, en de hoop dat je van plaats kunt wisselen als er ook een tweede stoel leeg komt. Heel irritant is ook wanneer iemand je voortdurend op je arm tikt om je aandacht vast te houden als je quasi-nonchalant in de rondte kijkt om flarden van interessantere gesprekken op te vangen om eventueel op te kunnen inhaken. Vluchtpoging nummer één kan je niet twee keer per kwartier gebruiken. Vluchtpoging nummer twee om een drankje te halen verplicht je terug te komen naar dezelfde plaats, maar je kunt je 'per ongeluk' staande laten houden door een ander die ook koortsachtig op zoek is naar uitwegen. Vluchtpoging nummer drie om de gastvrouw te helpen, biedt enkele minuten adempauze maar is ook niet echt afdoende. De enige manier om je nog een beetje te vermaken is zelf het gespreksonderwerp lanceren. Op feestjes is het vooral belangrijk dat er gelachen wordt en dan bedoel ik niet alleen om schuine moppen. Serieuze gesprekken meestal betrekking hebbend op mislukkende of reeds mislukte relaties vind ik ongeschikt en mijd ik zoveel mogelijk. Ik heb een oom die psychiater is en toen ik hem eens cynisch vroeg of hij zich vermaakte, antwoordde hij dat hij juist 'luisterde' naar wat NIET gezegd werd. Dit leek mij heel interessant en ik heb dat onmiddellijk uitgeprobeerd, maar ik ben er niet veel wijzer van geworden. Ach, we moeten denk ik niet veel meer verwachten van zo'n feestje dan wat gezelligheid en het contact met elkaar al kan het vluchtig zijn. Jezelf verkopen werkt nooit! Hoe humoristisch je ook probeert te zijn (tenzij je humoristisch BENT), of hoe zielig je verhaal ook klinkt, of hoe doordacht je mening ook is, het komt altijd negatief over, omdat duidelijk om aandacht vragen juist averechts werkt, het wekt irritatie op. De enige manier om voor problemen een werkelijk luisterend oor te krijgen is iemand rechtstreeks zeggen dat je zijn advies nodig hebt in een moeilijke kwestie en vragen of hij tijd heeft om daarover te praten. Je moet dus eerst de ander vleien (zijn advies en zijn tijd zijn kennelijk veel waard?!?) om een beetje aandacht te kunnen krijgen.

Marjolein
Hoofddorp

Ik ben het volledig met u eens. Weinig mensen zijn 'tegenwoordig' (of is het niet iets van tegenwoordig?) oprecht geïnteresseerd in een ander. We denken alleen nog maar aan onszelf en zijn te beroerd om maar iets te doen voor iemand als het eigen belang eens niet voorop staat. We vinden onszelf helemaal geweldig en naar een ander wordt niet meer geluisterd...ik irriteer me er vreselijk aan maar er is weinig wat je eraan kunt doen.

Barbara van Beers
Hilversum

© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden

UW REACTIES

Kan het niet nalaten om op je provocatie te reageren. Soms heb ik die onvermijdelijke business- lunches of -diners. Zit ik aan tafel met een stel qua uiterlijk onooglijke types: klein of dik, lang of slank maar mannen die er vaak genoeg gewoon niet uitzien. Rondweg lelijk en een nachtmerrie voor elke vrouw om zoiets tussen je lakens aan te treffen. Het heeft waarschijnlijk nog een slechte adem ook. En juist die mannen matigen zich dan een, bij voorkeur luidkeels, oordeel aan over het vrouwelijk schoon dat hen bedient. Dat zijn vaak echt hele mooie vrouwen en wij kijken elkaar dan maar niet aan omdat we anders de slappe lach zouden krijgen. Die krijgen we toch wel, als de gasten verdwenen zijn.

Carmen de Witt
Willemstad

Ik ben het helemaal eens met de provocatie. Ook ik heb een bloedhekel aan al die 'verplichtingen'. Ik ga dan ook niet meer naar dat soort feestjes toe. En ook verjaardagen zijn taboe! Iedereen vindt zichzelf zó uitermate interessant en het opscheppen over de kinderen hangt me ook danig de keel uit. Nee laat mij dan maar lekker thuis, desnoods achter de buis. Maar feliciteren dat doe ik wel, gewoon middels de post, e-mail of telefoon. Enne zónder smoesjes te verkopen.

Tweety
Rotterdam

Materialisme is iets waar ik snel op uitgekeken ben. Zodra je het hebt zoek je naar wat anders. Iets wat volgens je gevoel nog beter is. Nou ja, dat denk je. Ik vind het belangrijker om me goed te voelen met wie en wat ik ben. Het zal best leuk zijn om wat te hebben, maar je moet er ook van kunnen genieten. Het liefst voor een langere tijd. Ik heb liever iemand waar ik me goed kan vinden die misschien wel een bouwvakker is dan Jan lul die in een dure auto rijdt. Zoals ik altijd zeg: "Geld maakt niet gelukkig."

Nicole Babei
Deventer

Tja volledig mee eens. Mensen hebben alleen nog maar aandacht voor zichzelf. En zijn helemaal niet geïnteresseerd in anderen ook al zeggen ze van wel. Hierbij wil ik niet iedereen over 1 kam scheren, want niet iedereen is hetzelfde. Maar om eerlijk te zijn merk ik dit bij mijzelf ook wel eens dat ik in gedachten al met andere dingen bezig ben terwijl iemand tegen mij zit te praten. Erg onbeschoft vind ik zelf en geef dit ook toe.

Cynthia Florizoone
Skelmersdale