|
publicatiedatum:
6-9-2001
De gemaskeerde depressie
 Ooit
depressief geweest? Nee, ik bedoel niet zo'n enkele
baaldag waarop alles tegenzit, de wereld onvriendelijk
lijkt en alles en iedereen u irriteert. Immers, dat
soort dagen gaan voorbij en horen bij de kleuring van
stemmingen die de mens nu eenmaal heeft. Ik bedoel de
stemmingsstoornis die weken, maanden, ja zelfs jaren
achtereen, gepaard kan gaan met klachten als een gebrek
aan energie, slapeloosheid, gewichtsverlies, zelfmoordgedachten,
paniekaanvallen, nachtmerries en een gevoel van totale
zinloosheid.
Gelukkig kan tegenwoordig de huisarts
bij zijn patiënten de diagnose van ziekelijke depressie
gemakkelijk stellen. En u kent vast wel iemand in uw
vriendenkring die aan de Prozac, Seroxat of Fevarin
is; veel gebruikte antidepressiva. Veel moeilijker is
het voor artsen, laat staan voor de patiënt zelf,
om de gemaskeerde depressie te ontwaren. De naam zegt
het al: de patiënt oogt niet somber en zelf ervaart
hij ook geen klachten die depressiviteit doen vermoeden.
Wel heeft de patiënt een scala aan lichamelijke
pijnklachten waar geen medische oorzaak voor te vinden
is. In het contact is de patiënt saai omdat hij
altijd dezelfde vragen stelt, in herhaling vervalt over
zijn eigen leven en weinig lijkt te onthouden van wat
zich in de gesprekken voordoet.
De gemaskeerde depressie is bovendien
te herkennen aan het feit dat de patiënt meestal
geen enkele geestelijke ontwikkeling doormaakt en niets
schijnt te leren van de mensen met wie hij door het
leven gaat. U kunt zich daarom nog zo vrolijk voelen:
als alles u zeer doet, uw hersencellen in hetzelfde
kringetje bewegen en uw vrienden grappend zeggen dat
u aan een geheugenstoornis lijdt, dan weet u nu wat
u mankeert.
UW
REACTIES
Ja,
zo voel ik me eigenlijk nog steeds. Na een periode
van vorig jaar, waarin ik drie maanden thuis heb gezeten
en niet heb gewerkt is 'het gevoel' nog steeds niet
weg. Wel minder, maar niet weg. Ik geloof ook niet
dat het ooit nog helemaal overgaat. De ingeroepen
psychologische hulp heeft om eerlijk te zijn, niet
veel kunnen betekenen. Ik ben begin van dit jaar weer
voorzichtig gaan werken, elke keer een dagje meer
of een uurtje per dag langer. Twee maanden weer naar
de psycholoog gegaan om te kijken of, nu ik weer in
rustiger vaarwater zit, de echte onderliggende problemen
aan te pakken zijn. Na drie sessies, voortbordurend
op de gesprekken van eind vorig jaar, tot de conclusie
gekomen, dat als ik niet weet wat ik wil, de psycholoog
niets voor me kan betekenen. Voor de buitenwereld
lijkt er eigenlijk weinig aan de hand. Ik noem dat
mijn energie, waarmee ik een sociaal sausje over mezelf
giet, om de dagen een beetje als normaal functionerend
mens door te komen. Maar als de energie op is, wil
ik eigenlijk niets anders dan in bed liggen en slapen.
Dan eet ik een paar dagen niets en kom langzaam weer
uit het dal. Plannen om iets aan mijn situatie, die
objectief gezien zo slecht helemaal niet is, te veranderen
genoeg. De energie om deze plannen ook te gaan uitvoeren
ontbreekt. Het gevoel dat het toch niet zal lukken
en vooral dat het allemaal geen nut heeft overheerst.
Ik ga er wel mee leren leven, hoewel ik hoop dat dat
leven niet heel lang zal zijn. Ik ben nu 38 en hoop
dat ik dik over de helft ben.
Henrique
Barnard,
Amsterdam
© 1996-2001
Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden
|
UW REACTIES
Ik ben en meisje van 16 jaar en heb uw artikel over gemaskerde depressies gelezen. Ik vind het zo vervelend dat er altijd stempels worden gedrukt als mensen een stoornis hebben. Ik denk dat, als u zulke artikelen schrijft, u ook beter aan mensen die nog nooit iets met stoornissen te maken hebben gehad, kunt uitleggen dat als je een stoornis hebt, je nog niet gestoord bent. Ik heb waarschijnlijk borderline en neig naar een depressie toe. Ik weet hoe het is als mensen je een stempel geven. Want ik ben "...." en heb waarschijnlijk borderline. Maar vaak zien mensen je als een borderlinepatiënt die ook toevallig een naam heeft. Ik wil graag dat mensen hier van leren, en beter nadenken voor er een opmerking als "enkeltje Ermelo" wordt gemaakt. Veldwijk heeft vele depots waar ik ook bij heb gelopen, maar ik ben niet gek! Voor de duidelijkheid, niet iedereen is zo, maar velen wel.
Anoniem,
Lelystad
Hi
Jeffrey, elk gezond mens lijdt aan een gemaskeerde depressie,
ik zou het eerder een gemankeerde depressie willen noemen.
Je begint je leven met het gevoel dat je het middelpunt
van de aarde bent en gaandeweg ontdek je dat dat niet
het geval is - nou ja, miljarden mensen met jou - en
dan moet je ook nog wennen aan het feit dat je dood
gaat, vroeg of laat, ergens aan, want aan ouderdom is
nog nooit iemand gestorven. Daar mag je toch ff - of
jarenlang - depressief van worden of niet soms? Lijkt
me heel normaal. Zou eerder vreemd zijn als je daar
geen last van had, daar zou je voor behandeld moeten
worden!
Carmen
de Witt,
Willemstad /Curacao
Als
je denkt dat het zover is met jou. Doe dan een test.
Bijvoorbeeld: Je ziet je buren in de tuin zitten en
je overtuigt je ervan, dat er niemand meer in huis is.
Dan loop je als een speer naar hun voordeur en je drukt
een paar keer keihard op de deurbel, dan als de gesmeerde
bliksem weer naar binnen. Je gaat voor het raam staan
en je neemt de bewegingen waar, die jij hebt veroorzaakt.
Als er dan een leuk binnenpretje bij je ontstaat, dan
komt het wel weer goed met jou!!
Evert Banga,
Almere
|
