Cineast Jos Stelling wil ze in 'No trains, no planes' allemaal iets specifieks geven. De stoppelbaard van de morsige eigenaar (Henry Garcin) geeft aan dat hij weinig moeite meer doet om gastheer te spelen, zijn oude kelner struikelt te pas en te onpas met volle dienbladen over het meubilair, een lusteloos echtpaar komt alleen tot leven als er negatief commentaar geleverd kan worden en een bijziende baas komt in Stellings' Cheers dagelijks zijn kelkjes legen.

Katja Schuurman met filmvader Henri Garcin in 'No trains no planes'.

En dan is er nog een hoertje (Ellen ten Damme), dat het aanlegt met een hitsige Duitse gangster en een oudere jongere, in de persoon van Kees Prins. Hij brengt een vleugje Jiskefet, zoals Peer Mascini zijn sketches met de Melkunie-koe van Stelling mag variëren met een hond. Dat filmdebutante Katja Schuurman de sfeer van televisiesoap versterkt is niet haar schuld. Met het klingelen van de deurbel als belangrijkste motivatie voor nieuwe ontwikkelingen weet Jos Stelling zijn personages geen moment iets van diepgang te geven.

Na de kille publieke ontvangst van zijn kostbare epos 'De Vliegende Hollander' wilde hij kennelijk iets toegankelijkers maken, maar menselijke emoties zijn nooit de basis van zijn films geweest. Stelling is een kunstenaar, een schilder van filmtaferelen, waarin personages decoratieve onderdelen zijn. Hij riep in bijzondere werkstukken als 'De Illusionist' en 'De Wisselwachter' werelden op uit details en poëtische associaties. Kiest hij voor alledaags realisme, zoals in 'No trains, no planes', dan komt hij (nog) niet verder dan een registratie van aangezette banaliteiten. Goed nieuws in slechte tijden: Katja is ook zonder krullen lief.

Eric Koch