Test Chrysler Grand Voyager
3.3i V6 Limited

Luxe van een cruiseschip

VIANEN - Ik voel me net de kapitein van een cruise-schip als ik plaatsneem achter het stuur van de luxe Chrysler Grand Voyager 3.3i V6 Limited. Gezeten op de elektrisch bedienbare, leerbeklede, 'captains-chair' kan de fauteuil optimaal worden ingesteld. Daarna worden de gegevens in het geheugen opgeslagen, zodat na een 'vreemd-rijder' met één druk op de knop de eigen zitinstelling weer tevoorschijn kan worden getoverd.

De totaal vernieuwde, vierde generatie, Voyager is sinds kort leverbaar en is na de Renault Espace de best verkochte MPV in zijn segment. De eerste Voyager kwam hier in 1988 op de markt, maar toen was de auto in Amerika al een aantal jaren leverbaar. Renault zag de Europese kansen van dit type auto echter het best/snelst, zodat de Espace eigenlijk als de Europese MPV-pionier kan worden bestempeld.

De Grand Voyager is een lel van een MPV,
de wielbasis is dik 3 m en de totale lengte bijna 5,1 m.

De naam Grand Voyager maakt al duidelijk dat het om een uitvoering gaat die groter is dan de korte versie. De Amerikaan, die overigens voor Europa in het Oostenrijkse Graz wordt gebouwd, heeft een totale lengte van 5,09 m, zo'n 30 cm méér dan de standaard Voyager. Zijn giga-wielbasis van 3,03 meter verraadt al dat de binnenruimte riant is. Op de tweede rij kun je bijna óm de twee daar geplaatste 'losse' stoelen lopen, zoveel ruimte is er. Het bereiken van de achterste, driepersoons, zitbank kost ook geen enkele moeite.

Verwennerij

De Limited is zo'n beetje de duurste en meest luxueuze uitvoering. Een prijs van ƒ115.335 is best even slikken, maar daar krijgen bestuurder en passagiers dan ook een hoop verwennerij voor. We zullen slechts een klein aantal uitrustingszaken noemen, maar de lijst kan gemakkelijk veel en veel langer worden gemaakt. Het enige dat bij deze auto op de accessoireslijst helaas ontbreekt zijn parkeersensoren. Gezien het formaat van de auto een absolute must.

Wel aan boord: voor- en zijairbags, airco (links en rechts gescheiden en ook separaat achterin bedienbaar), audio-systeem met 10 speakers, centrale portiervergrendeling met afstandsbediening, elektrisch bedienbare en verwarmde voorstoelen, een multifunctionele en verplaatsbare middenconsole, een overhead-console met tripcomputer, cruise control met bediening op het stuur, een reeks bekerhouders en donkergekleurde zij- en achterruiten.

Ook op de derde rij kunnen drie personen nog comfortabel terecht.

Veel aandacht trokken tevens de elektrisch bedienbare schuifdeuren en achterklep. Vooral als je een paar meter van de ruimtewagen staat en op de afstandsbediening drukt, waardoor de schuifdeuren opengaan zonder dat er iemand in- of uitstapt. Je ziet mensen dan denken dat het wel eens om een aflevering van Bananasplit kan gaan. Het systeem is wel zodanig beveiligd dat vingers niet kunnen worden afgeklemd. Het werkt alleen wanneer de versnelling in parkeerstand (P) of neutraal (N) staat.

De 3.3 V6 levert een vermogen van 134 kW/180 pk en weet de 1.965 kg zware MPV goed op gang te houden. In combinatie met de viertraps automaat accelereert de auto in 12,5 seconden naar 100 km/u. Wel heb je even het gevoel dat de Voyager wat moeite heeft om van zijn plaats te komen. De tussensprint van 80-120 km/u klokten we in exact 10 seconden en dat is gezien het forse formaat van de Amerikaan redelijk. Dit laatste geldt min of meer ook voor het benzineverbruik, dat tijdens de testdagen 1 op 7 bedroeg. De tankinhoud bedraagt 75 liter, zodat zo'n 525 kilometer kan worden afgelegd wanneer de tank tot op de laatste druppel zou worden leeggereden. De topsnelheid bedraagt een bescheiden 179 km/u.

De stoelen hebben mooi uitklapbare bekerhouders.

Chrysler heeft de Voyager van tractiecontrole voorzien, maar de knop om dit systeem eventueel uit te schakelen, zit wat onhandig geplaatst op de stuurkolom achter het stuur. Een stabiliteits-systeem (ESP) is voor de Voyager niet leverbaar, terwijl 'moeder' DaimlerChrysler daar toch alle techniek voor in huis heeft. Maar deze Voyager was bij het tot stand komen van de fusie qua ontwerp al 'bevroren', de vólgende generatie zal er ongetwijfeld mee worden uitgerust. De wegligging van de ruimtewagen kunnen we als prettig omschrijven. In snel genomen bochten helt de auto wat licht over. Bij de afstemming van vering en demping is duidelijk voor comfort gekozen. De motor is alleen hoorbaar als hij echt moet presteren, bijvoorbeeld tijdens het inhalen.

Typerend voor een Amerikaanse auto is de versnellingshendel aan de stuurkolom.

Al met al een prettige, ruime en comfortabele MPV, die zijn waarde ruimschoots bewijst.(T.K.)

(eigen foto's)