PARIJS - Ze bestaan nog: proftennissers die een natuurlijk fundament van touch hebben en daarmee zelfs in een grandslam-toernooi als de Franse Open voor hun show worden gehonoreerd. In een snikheet weekeinde vol gekreun en geploeter tussen gravelbijters pur sang voerde Andrei Pavel zijn eigen kunstwerk op, zoals Ravel ooit van de Bolero een van de populairste composities op muziekgebied maakte.

Andrei Pavel (Foto: REUTERS)

De import-Duitser loopt al eventjes mee in het circuit, won precies tien jaar geleden het juniorentoernooi in Parijs, maar wist als senior op het gravel grandslam aan de Boulevard d'Auteuil tot de editie van 2002 pas één partijtje te winnen. Tegen niemand minder dan Tommy Haas vielen evenwel alle stukjes van de legpuzzel op zijn plaats. Op het volgepakte court central van Roland Garros kreeg zijn op pure techniek gebaseerde spel enorm veel bijval. In ruim 2,5 uur voltrok de gepassioneerde maar niet altijd gedisciplineerde Pavel het vonnis over de Duitse nummer drie van het plaatsingsschema: 6-1, 7-6, 6-4.

Argentijnen vooral, Spanjaarden en een aantal andere mannelijke tennisprofs bepalen in grote mate het verloop van Roland Garros 2002. Hun basis ligt meer en meer in het krachthonk; de moeilijkheid is om de toename aan spierkracht te vertalen in een technische sport, die niet alleen maar uit power kan bestaan. Waar trek je de grens? In Argentinië en Spanje hebben ze al hun dopingschandalen gekend. De laatste zondaar kwam uit het land, dat economisch gezien al enige tijd op de rand van het faillissement leeft, maar dat tennistoppers aan de lopende band produceert. Guillermo Coria, in de derde ronde kansloos tegen - hoe kan het bijna anders - een Spanjaard (Juan Carlos Ferrero), werd tot dit voorjaar uitgesloten van het ATP-circuit en trad daarmee in de voetsporen van zijn landgenoot Juan Ignacio Chela. Het is dus logisch, dat de Argentijnse successen, die voornamelijk op gravel vorm krijgen, met de nodige scepsis worden gevolgd.

Ook in de wereld van het hedendaagse tennis neemt de medische wetenschap een steeds grotere rol in. Immers de financiële belangen zijn groot en in een relatief korte periode moeten de dollars worden veilig gesteld. Carrières duren korter, soms verdwijnen spelers net zo gemakkelijk in het niets als dat zij daar waren uitgekomen. Pavel weet als geen ander wat het is om als relatief anonieme tennisser de wereld rond te reizen. Te vaak kreeg de stilist uit Constanta, die tegenwoordig officieel domicilie houdt in Monte Carlo, maar met vrouw Simone en dochter Elena meestal woonachtig is het Duitse Borgholzhausen, na overloze slagenwisselingen de beslissende bal om de oren. Te vaak ook mankeerde het aan zijn instelling.

Van hem is bekend, dat hij in zijn beginjaren een broertje door had aan de trainingsbaan en dat hij - een paar kilogram te zwaar - te veel vertrouwde op zijn onmiskenbare talenten. "Het is dat mijn vrouw me steed inpeperde, dat ik de mogelijkheden bezat om uit te groeien tot een goeie tennisprof. Anders was ik misschien allang gestopt", liet hij zich drie jaar geleden na de verloren finale in Rosmalen ontvallen.

Gelukkig bleef hij voor de tennissport bewaard. Andrei Pavel (28) ontsteeg zijn normale niveau en dan is hij een lust voor het oog. Dat moest ook de zwaar gefrustreerde Haas beamen. De halve Amerikaan, die de meeste van zijn vrije tijd in Bradenton doorbrengt, kon niettemin terugkijken op zijn beste gravelseizoen tot nog toe.

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 3 juni 2002