door Pieter Nijdam PARIJS - "Een bescheiden en joviale vent met wie je moeilijk ruzie kunt krijgen." Zo wordt er in de wandelgangen van het Elysée gepraat over Jean-Pierre Raffarin, de nieuwe premier van Frankrijk. De 53-jarige vertrouweling van Chirac werkte tot op heden achter de coulissen van het presidentiële werkpaleis en is in Frankrijk vrijwel onbekend.

Jean-Pierre Raffarin (Foto: AP)

Toch heeft hij de afgelopen jaren een politieke carrière opgebouwd die er niet om liegt. Raffarin, een democratisch-liberaal in hart en nieren, werd geboren op 3 augustus 1948 in Poitiers. De zoon van een staatssecretaris onder de linkse premier Pierre Mendès-France studeerde begin jaren zeventig af aan de prestigieuze hogere handelsschool van Parijs (ESCP). Uit diezelfde tijd dateren zijn eerste contacten met de jonge liberalen en hun leider Valéry Giscard d'Estaing.

Hoewel hij aanvankelijk koos voor het bedrijfsleven liet de politiek hem niet meer los. Eind jaren zeventig was hij ten tijde van het presidentsschap van Giscard d'Estaing als medewerker verbonden aan verschillende ministers in de toenmalige regering. In de jaren die volgden, toonde hij zich steeds meer actief in de lokale politiek van zijn geboorteplaats. Dat leidde uiteindelijk in 1986 tot zijn verkiezing tot voorzitter van de regio Poitou-Charentes.

Op voorspraak van Giscard d'Estaing werd hij van 1989 tot 1995 benoemd tot europarlementariër op de gemeenschappelijke liberaal-neogaullistische lijst van UDF-RPR. In 1995 werd hij namens de regio Vienne gekozen tot senator en schaarde hij zich achter Jacques Chirac in diens tweegevecht met partijgenoot Edouard Balladur. Toen Chirac in dat jaar eerst Balladur opzij schoof en vervolgens de presidentsverkiezingen van Jospin won, werd Raffarin beloond met het ministersambt voor het Midden- en Kleinbedrijf onder premier Alain Juppé.

In die functie kwam hij steeds vaker in contact met president Chirac. De beide politici afkomstig van het Franse platteland lagen elkaar meteen. Chiracs echtgenote Bernadette dweepte zelfs met de liberaal, die getrouwd is en vader van een dochter.

Het was Raffarin die samen met Chirac en oud-ministers Dominique Perben en Jacques Barrot in 1999 een strategie ontwikkelde voor de presidentsverkiezingen en het daarna te voeren beleid. De zogenoemde 'vier musketiers' schreven daarvoor een blauwdruk: 'Ons contract voor Frankrijk'. Hierin is veel aandacht voor de kleine zelfstandige ondernemer, maar ook voor decentralisatie en vrije marktontwikkeling.

Vanwege zijn hervormingsdrang en innemende karakter is het geen verrassing dat Chiracs keuze uiteindelijk op Raffarin is gevallen. Aan hem de moeilijke taak om de strijdende facties binnen het rechtse kamp tot een eenheid te smeden. De 'bruggenbouwer' is daarvoor niet veel tijd gegund want de campagne voor de parlementsverkiezingen is inmiddels in volle hevigheid losgebarsten.

Indien de pragmatisch ingestelde Raffarin de rijen weet te sluiten en op 16 juni de overwinning aan Chirac kan aanbieden, blijft hij zeker premier. Als daarentegen de linkse coalitie op tijd orde op zaken stelt en vervolgens de verkiezingen weet te winnen, is de interim-regering van Raffarin met slechts veertig dagen, de kortste uit de geschiedenis van de Vijfde Republiek.

zoek naar gerelateerde artikelen

di 7 mei 2002