Mohammed Salem verloor tijdens de Amerikaanse bombardementen op Kaboel vanaf de knie zijn rechterbeen. In het ziekenhuis van de Afghaanse hoofdstad wordt de tienjarige jongen verpleegd. (Foto: De Telegraaf)

AMSTERDAM - Op het borstzakje van zijn blauwe jasje is verkeerd om een labeltje genaaid. 'USA', staat erop. Aan de USA zal de nu tienjarige Mohammed Salem de rest van zijn leven een pijnlijke herinnering bewaren, al dringt dat nu nog niet volledig tot hem door. Naast hem op het bed in het steenkoude kinderziekenhuis van Kaboel ligt een speelgoed vrachtauto. Zonder met zijn ogen te knipperen betast hij het stompje rechterbeen, dat hem rest sinds een Amerikaanse precisiebom, zoals het jargon wil, per ongeluk op het huis van zijn ouders in Kaboel viel. Dat was twee weken geleden, toen de Taliban nog in de hoofdstad werden bestookt door de Amerikanen.

Het andere been zit vol brandwonden. "Het doet nog steeds pijn", zegt hij zacht. Even slaat hij de ogen neer, maar vermant zich zoals in deze mannensamenleving van zelfs jonge jongens mag worden verwacht. Toch lijkt hij even de tranen te verdringen. "We lagen te slapen toen we vliegtuigen hoorden. En grote klappen. Toen stortte ineens ons huis in. Daarna werd ik wakker in het ziekenhuis en toen heb ik gekrijst van de pijn. Ik heb nog maar één been, maar ik krijg een kunstbeen zegt de dokter, en dan kan ik weer lopen."

Zijn broertje Sadeq slaat de ogen neer. Mohammed Salem's moeder snikt verderop in het ziekenhuiszaaltje. Sinds de rampspoed haar zoon trof, is zij in een shock. Ze kan geen woord uitbrengen en huilt alleen maar. Dokter Basir Ahmad Abdurahim Saleh mompelt haar een verontschuldiging toe. "We hebben zijn rechterbeen vanaf de knie moeten amputeren. Er was geen redden meer aan. Het spijt me zo."

Dan haalt hij diep adem en verheft met alle woede die hij zich wenst te veroorloven zijn stem. "Salem is een van de veertien kinderen die ledematen zijn kwijtgeraakt aan de Amerikaanse jacht op Bin Laden en de Taliban. Wat heeft dit kind te maken met hun wraakgevoelens."

In het ziekenhuis aan de oostkant van Kaboel heeft dokter Saleh 50 gewonde kinderen moeten opnemen tijdens de Amerikaanse bombardementen op de hoofdstad. "Tien zijn gestorven. Vooral het verlies van armen en benen en veel brandwonden, sommigen met ernstige inwendige verwondingen. Wat moet ik zeggen, de Taliban zijn uit Kaboel verdreven, maar wat mij betreft is de prijs is te hoog."

Mohammed Salem verlegt zijn geamputeerde been en staart in het oneindige, alsof hij zich concentreert om de woorden van de dokter blijvend op te slaan in zijn gedachten. Opdat hij zich die later kan herinneren als hij, net al vele honderdduizenden andere invaliden van twintig jaar oorlog in Afghanistan, terug moet blikken vanuit een heden zonder toekomst.

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 21 november 2001