TILBURG - De status van wereldkampioen voldoet niet helemaal aan de verwachtingen. Zeg maar gerust, helemaal niet. Ferry Greevink is al dertien dagen en nachten de beste taekwondoka van de wereld in de meest heroïsche klasse, de zwaargewichtklasse. Maar genieten van zijn zege, de bijbehorende roem en glorie? Vergeet het maar, op zijn kamertje in Tilburg liggen bergen huiswerk, elke dag is er weer diezelfde afschuwelijke busrit van ruim een uur richting training en oh ja, het krachthonk, daar kan-ie ook niet aan voorbijgaan. Lang leve het leven van een taekwondoka, dus. Greevink: "Mwoah..."

Wereldkampioen Ferry Greevink toont de medaille die hem zo goed als zeker de A-status van het NOC*NSF terugbezorgt. (Foto: persburo van eijndhoven)

Nog even verder klagen, hoor. Zijn A-status van NOC*NSF is vorig jaar op enorm botte wijze afgepakt door de sportkoepel - "maar die heb ik na het WK in Zuid-Korea weer terug, heh heh" -, de Nederlandse media zijn volledig aan zijn wereldprestatie voorbijgegaan, omdat hij pas zes dagen na het behalen van de wereldtitel voet op eigen bodem zette, terwijl de Zuid-Koreanen helemaal niets aan de broodnodige informatievoorziening hadden gedaan.

Daarnaast is hij bekender, noem het beroemder in het WK-land dat als bakermat van taekwondo geldt, dan in Nederland, waar niemand om taekwondo geeft. En als we dan toch zeuren, mensen, heb toch niet zo'n vooroordeel over de sport, want nee, het is niet alleen maar matten en knokken, taekwondo is een heuse vechtkunst. Het wordt, aldus de 20-jarige jongeling, hoog tijd dat die wetenschap eens wordt ingezien.

Zo, dat lucht op. Verder alles oké? Greevink: "Tuurlijk, alles wat ik beleefde in Zuid-Korea was fantastisch. Het winnen van de titel. Ongelofelijk, zoals die Iraniër Josef Bakeshlou het niveau niet aankon en ik werd uitgeroepen tot wereldkampioen. Wie maakt dat mee? Als broekie van twintig schakelde ik reuzen van mannen, 25, 26 jaar oud, stuk voor stuk uit. De mensen daar wisten niet wat ze zagen. Ik werd overal aangesproken, leek soms wel een filmheld. De beleving betreffende taekwondo is prachtig in dat land."

Heel anders dan in zijn vaderland. "Vorig jaar stond ik voor de keuze havo-examen doen of me voorbereiden op het EK. Dat laatste was essentieel, omdat ik tijdens de Europese titelstrijd mijn A-status veilig moest stellen. In een brief aan NOC*NSF heb ik alles uitgelegd. Mocht ik eventueel op een ander toernooi vormbehoud tonen? Nul op het rekest. Kon de rest van het jaar sappelen, terwijl m'n ouders en ik sowieso al de eindjes aan elkaar moeten knopen. Het geeft een wrang gevoel als je bedenkt, dat ik die A-status dus gewoon waard was. Nou ja, ik zal 'm nu wel weer terugkrijgen. Lekker, kan ik weer met de auto naar de trainingen."

Trainingen, busritten, schoolprojecten? Hoe zit het met lekker genieten en achterover leunen na een spektakelstuk als het winnen van de zwaargewichttitel? Fel: "Tja, er is niet echt een roes na het WK. Wel een soort van gewaarwording: als ik wereldkampioen kan worden, waarom dan geen olympisch kampioen. Nog drie jaar, hè? Dan zijn de Spelen in Athene. En wie is daarbij? Ik zal er echt alles aan doen om daar te verschijnen. Daarvoor zullen we de trainingsinhoud moeten vermeerderen. In andere landen heb je taekwondo-internaten. Wij zullen het zonder moeten doen. Maar met de gedachte, dat ik een titel te verdedigen heb, kan ik waarschijnlijk ook een stuk verder komen. Met m'n zelfvertrouwen zit het nu namelijk wel snor. Heeft die titel me toch nog iets opgeleverd, ha ha ha..."

zoek naar gerelateerde artikelen

do 15 november 2001