door Frank van Vliet TEL AVIV - "Ik kan het verdriet niet beschrijven van de mensen in mijn stad toen we naar de begrafenis gingen van Rania Kharoefeh, een moeder van twee kinderen die werd doodgeschoten terwijl ze op weg was melk te kopen. Rania werd maar 24 jaar oud en haar kinderen zijn twee en drie jaar oud. We gingen naar de teraardebestelling met angst in ons hart. We huilden voor Rania en misschien ook een beetje voor onszelf."

Zowel Israëli's als Palestijnen lijden diep onder het conflict. David Ussiskin, die hier rouwt boven de doodkist van zijn zoon Aharon, is slechts één van de vele, vele vaders die een kind hebben verloren in de strijd. (Foto: EPA)

Dit schrijft de Palestijnse directeur van een kindertheater in Beit Jala in een e-mail aan vrienden tijdens de laatste bezetting van haar stadje door Israëlische troepen. Marina Barham wil zo haar emoties kwijt.

Zo ook de ouders van het Israëlische jongetje Koby Mandell. In een brief aan de krant Washington Post beschrijven ze hoe hun 13-jarige zoon en zijn vriendje Jozef gruwelijk werden omgebracht door Palestijnen, die het tweetal hadden gegrepen toen ze spelenderwijs op Palestijns gebied waren beland. "Vergis je niet. Onze zoon is vermoord door terroristen met haat in hun hart en bloed aan hun handen. Beschrijf hen daarom niet als verzetsstrijders", smeken ze de redactie.

Het zijn maar twee voorbeelden in een zee vol persoonlijk leed. Twee menselijke tragedies. Het probleem in het Midden-Oosten is dat deze pijn zo snel uit het oog wordt verloren als de situatie in Israël en de Palestijnse gebieden ter sprake komt. Wie medelijden heeft met de Palestijnen, begrijpt niet dat Israël vecht voor zijn bestaansrecht en wie begrip toont voor de Israëli's is gelijk aan een bezetter.

In het deze week verschenen rapport met de toepasselijke titel 'Gebroken Levens', waarin de mensenrechtenorganisatie Amnesty International oproept snel waarnemers naar Israël te sturen, probeert zij de valkuil van de partijdigheid te ontlopen door beide kampen aan te klagen. Gesteld wordt dat met de komst van waarnemers de Palestijnen minder kans lopen gedood te worden door al dan niet verdwaalde legerkogels. De internationale toezichthouders zouden ook kunnen helpen het gevoel van onveiligheid onder de Israëli's weg te nemen, die vrezen voor bomaanslagen of beschietingen van joodse nederzettingen.

Dat er snel een vorm van internationaal toezicht nodig is blijkt volgens Amnesty uit het feit dat sinds 11 september, de dag van de terreuraanslagen op Amerika, 150 Palestijnen door het Israëlische leger zijn gedood. Daarmee is het wekelijkse gemiddelde verdubbeld. In totaal zijn er sinds het conflict in september 2000 oplaaide bijna 1000 mensen gedood. Het overgrote deel van hen is Palestijns. Onder de slachtoffers zijn 160 Palestijnse en 32 Israëlische kinderen.

Amnesty meent dat Israël onevenredig hard heeft toegeslagen na de start van de Al-Aksa Intifada en hekelt onder meer het inzetten van zware wapens als tanks en gevechtshelikopters.

De Palestijnse leiding krijgt het verwijt niet op te treden tegen groeperingen die het op Israëlische burgers hebben voorzien. Ook is er kritiek op de behandeling van Palestijnen die ervan worden beschuldigd met Israël samen te werken. Tien collaborateurs zijn door een militair tribunaal ter dood veroordeeld en meer dan twee keer zoveel zijn zonder proces omgebracht.

Amnesty meent dat het hoog tijd wordt dat beide kanten weer respect voor de menselijke waarden weten op te brengen. In dat kader krijgt ook de internationale gemeenschap een veeg uit de pan, omdat zij niets concreets doet om de problemen uit de wereld te helpen.

zoek naar gerelateerde artikelen

do 15 november 2001