Randy Johnson (l) en Curt Schilling kunnen hun geluk niet op. De twee beste spelers van de World Series koesteren de MVP Award, die voor het eerste aan twee honkballers is toegekend. (Foto: AP)

PHOENIX - Het werd het beste wat honkbal te bieden heeft. De zevende en beslissende wedstrijd in de World Series werd daarom een krachtmeting om nooit te vergeten. Drie briljante werpers, een ijzersterke coaching en een ongekende wil om te winnen. Zowel Arizona Diamondbacks als New York Yankees haalde het beste in zichzelf naar boven, vandaar dat de uiteindelijke 3-2 triomf van outsider Arizona ook met goud omrand kon worden.

Tot de laatste inning was niet in te schatten geweest, wie de World Series zou winnen. Eerst leek Arizona op weg naar een stunt, vervolgens roken de Yankees aan hun vierde achtereenvolgende wereldtitel, maar uiteindelijk stond de fantastische mentale veerkracht van Arizona borg voor een unieke apotheose.

Daarmee kwam de droom uit van een groep honkballers, die allemaal konden bogen op een imponerende carrière, maar er nooit in waren geslaagd de World Series te winnen. Manager Bob Brenly lukte het om al deze 'oudjes' naar Phoenix te lokken, waar in 1997 Arizona Diamondbacks was opgericht. Het zou Arizona vier jaar later al het eerste grote sportsucces uit de geschiedenis van de staat opleveren.

Onder leiding van de twee werpers Curt Schilling (34 jaar) en Randy Johnson (38), trokken ook dikke dertigers als Mark Grace, Luis Gonzalez en Matt Williams zich op aan het hoge niveau dat beide pitchers dit seizoen wisten te bereiken. Met als gevolg, dat de torenhoge favoriet New York Yankees tot de laatste wedstrijd in de best-of-seven bij werd gehouden.

In die laatste confrontatie moest Schilling het opnemen tegen de levende legende Roger Clemens en voor 49.589 toeschouwers zou zich een duel van een uniek hoog gehalte ontwikkelen. Tot en met de zesde inning stond Schilling bijvoorbeeld slechts het minimum van 18 slagmensen toe.

Arizona Diamondbacks scoorde de eerste run in de zesde inning, maar Yankees zorgde een inning later al voor de gelijkmaker. Toch oogde Arizona in alle opzichten als de sterkere ploeg. Maar de kracht van de New York Yankees, het slaan van homeruns op beslissende momenten, uitte zich in de achtste inning toen uit het 'niets' Alfonso Soriano de bal over de hekken sloeg en de droom van de 'oudjes' van Brenly uiteen leek te spatten.

Vervolgens zouden manager en spelers nog één keer alles uit de kast halen. Brenly verving Curt Schilling voor krachtpatser Randy Johnson, die een dag eerder de Yankees nog naar een 15-2 nederlaag had geworpen. De 2.08 meter lange linkshandige werper, gek van de hardrockmuziek van Jimi Hendrix, Black Sabbath, Deep Purple en AC/DC, bleef cool als altijd en stond tijdens de resterende twee innings geen Yankee meer op de honken toe. Op de vraag hoe hij dit fysiek op had weten te brengen, antwoordde de verdienstelijke gitarist en drummer: "Dat is nooit een probleem als je vol met adrenaline zit. Bovendien zijn dit de World Series. Dan tellen smoesjes niet en doe je gewoon wat er van je wordt gevraagd."

En dat deed de man, die dit seizoen een absoluut record vestigde door meer dan 420 keer drie slag te gooien. Vervolgens was het in de laatste inning de beurt aan de slagploeg van Arizona, die de ondankbare taak had te scoren tegen de beste 'saver' die er bestaat. Alleen dit seizoen al maakte Mariano Rivera maar liefst 50 (!) saves, dus alleen een wonder leek de ploeg van Bob Brenly nog te kunnen redden.

En dat wonder zou er komen ook. Grace sloeg zichzelf als eerste op de honken, waarna de strateeg Brenly alle registers opentrok. Honklopers werden gewisseld voor nog snellere renners en pinch-hitters en twee opofferingsstootslagen zouden ervoor zorgen, dat Arizona stap voor stap New York Yankees weer in een nooit verwachte wurggreep zou krijgen. Nadat 'pinch-runner' Midre Cummings voor de 2-2 had gezorgd, was het uiteindelijk Gonzalez die met een luid bejubelde honkslag Jay Bell het derde punt liet scoren en Phoenix uit z'n dak liet gaan.

Daarmee een enorme dreun uitdelend aan New York Yankees, dat tijdens de World Series het symbool was geworden van het zo zwaar getroffen New York. Een zwaar teleurgestelde Yankees-manager Joe Torre liet weten: "Toch denk ik, dat de burgers van New York gekregen hebben waar ze op hoopten. Ze zagen een stel geweldige honkballers, dat na iedere tegenslag weer in staat bleek terug te knokken. Helaas lukte het ons op het laatst niet meer om dat nog één keer te herhalen. Ik hoop, dat New York trots is op de manier waarop Yankees de stad in deze moeilijke tijd vertegenwoordigd heeft."

Daarover liet de eveneens in Phoenix aanwezige burgemeester van New York, Rudolph Giuliani, geen twijfel bestaan. "New York is en blijft trots op ons honkbalteam. Yankees heeft ons een geweldige maand oktober en een geweldige maand november gegeven."

Intussen gingen in Phoenix alle remmen los. Als hommage voor Arizona Diamondbacks, dat het beste bracht dat honkbal kan bieden. Een team dat met Randy Johnson en Curt Schilling twee geweldige kapiteins op één schip had. Een gouden duo, dat het voor elkaar kreeg, dat voor het eerst in de geschiedenis de prestigieuze 'MVP Award' (beste speler van de World Series) toegekend werd aan twee spelers.

zoek naar gerelateerde artikelen

di 6 november 2001