ROTTERDAM - Wat de Nederlandse tennissers niet voor elkaar kregen, lukte de champagne wel. De feestdrank had zaterdag zijn vernietigende uitwerking niet gemist op de Franse Daviscupploeg, die zich een dik uur na het door hen behaalde derde en beslissende punt in de halve finale van de Daviscupstrijd als een kudde lamgeslagen kroegtijgers op de persconferentie meldde. Geen land was er te bezeilen met de vier aangeschoten triomfators en hun coach, die het presteerde op zijn handen lopend het voor de persconferentie bedoelde podium te betreden.

De Franse brigade.

Het was de toehoorders al snel duidelijk dat geen van de vijf Fransen een eventuele blaastest met goed gevolg zou doorstaan, maar niemand in de zaal nam dat het kwintet kwalijk. Waar gewonnen wordt, mag nu eenmaal gefeest worden; en gewonnen hadden ze, deze moderne versie van 'de Vier Musketiers' die het Franse tennis tussen 1927 en 1932 een onuitwisbaar hoofdstuk in de Daviscuphistorie bezorgden.

Zo historisch als de overwinningen die de Franse tennislegendes uit de vorige eeuw behaalden, was de zege van het huidige Franse tennisteam op Nederland niet. Maar in Rotterdam maakten Nicolas Escudé (vrijdag tegen Schalken) en het dubbelduo Cédric Pioline/Fabrice Santoro (zaterdag in het dubbelspel) de tenniswereld wel duidelijk dat er weer terdege rekening gehouden dient te worden met de Franse brigade. Vooral het optreden van het gelegenheidsduo Santoro en Pioline, die het veel ervarener en vooraf als favoriet bestempelde Oranjekoppel Haarhuis/Schalken zaterdag billenkoek gaf, was een streling voor het oog en dwong alom - ook in het Oranjekamp - respect en bewondering af.

En natuurlijk ook bij Forget, de coach van deze Franse vriendenclub, die de verdovende werking van de champagne uiteindelijk te boven kwam en zowaar nog wat serieuze teksten wist te produceren. "Voor de vierde keer in mijn loopbaan sta ik in de finale van de Davis Cup", aldus de voormalig tennisprof, die de bokaal als speler twee keer ('91 en '96) mocht optillen en in 1999 de rol van verliezend coach vervulde. "En naarmate ik ouder word, realiseer ik me steeds meer hoe zeldzaam deze momenten zijn en dat je ze moet koesteren."

Koesteren deden de Fransen hun zojuist behaalde finaleplaats. "Mijn grootste genot deze dagen waren de gezichten van de spelers tijdens de training", vervolgde Forget. "De vreugde die daarvan afstraalde, was fantastisch om te zien. Het is een hechte vriendenclub, met een geweldige mentaliteit. We staan niet in de finale omdat we over het sterkste team beschikken, maar we staan in de finale omdat iedereen binnen het team zichzelf wegcijferde en het groepsbelang boven zichzelf stelde. Als coach is het geweldig om te zien hoe de twee generaties binnen het team - de 'jonkies' Clément, Grosjean en Escudé tegenover de 'veteranen' Pioline en Santoro - met elkaar optrekken en alles met elkaar delen; vreugde en verdriet."

Maar van verdriet was in het Rotterdamse sportpaleis Ahoy' voor de Fransen geen sprake. Voor de derde keer op rij wisten 'Les Bleus' een vijandig gezind publiek stil te krijgen en ook voor de finale in december dienen ze af te reizen naar gastheer Australië. Forget: "Over het spelen van uitwedstrijden hoeven we ons geen zorgen meer te maken, dat hebben we dit jaar wel bewezen. Iedereen staat te popelen om naar Australië te gaan, we willen allemaal revanche nemen voor de nederlaag die de Australiërs ons in 1999 in eigen land toebrachten."

De 'Aussies' zijn dus gewaarschuwd, al is die waarschuwing overbodig zodra de Australische Daviscupcoach John Newcombe zijn spelers de video van de vrijdag en zaterdag in Ahoy' gespeelde wedstrijden heeft laten zien. Vooral op zaterdag kon het Oranjelegioen in de bomvolle sporthal de ogen helemaal niet geloven. Het vooraf als huizenhoge favoriet bestempelde duo Haarhuis/Schalken werd bij vlagen te kijk gezet door het Franse koppel Pioline/Santoro. De kracht en precisie in de slagen van Pioline vormden een even foutloze als smaakvolle mix met de toverballen die Santoro met zijn dubbelgeslagen fore- en backhand over het net streelde. De kleine tennismagiër groeide met zijn loepzuivere lobs en vernietigende volleys uit tot de smaakmaker van het dubbelspel, dat door de Fransen van de eerste tot en met de laatste game werd gedomineerd.

En dus mochten ze na afloop feesten dat het een lieve lust was. "Ik excuseer me voor mijn spelers, ze hebben een beetje te veel champagne gedronken", sprak Forget geheel overbodig. Want voor het optreden van zijn spelers in Ahoy' heeft hij zich geen moment hoeven schamen.

Rotterdam. Daviscup, halve finale: Nederland-Frankrijk 2-3. Haarhuis/Schalken - Pioline/Santoro 5-7 1-6 5-7. Schalken - Clément 7-6 7-6, Siemerink - Santoro 6-4 6-4.

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 24 september 2001