AMSTERDAM - Het lijkt wel of de eigenzinnige bestuurder Mark Schneider geen zin meer heeft om te strijden. Met een typisch Amerikaanse enthousiasme gaf hij de afgelopen vier jaar leiding aan het in Amsterdam gevestigde kabelbedrijf.
Met een ongekende zelfverzekerdheid wilde hij de Europeanen wel eens laten zien dat veel investeren in nieuwe tv-producten flinke aandeelhouderswaarde zou kunnen opleveren. Dienstverlening aan klanten verloor hij daarbij gemakshalve uit het oog.
Het was dan ook vechten tegen de bierkaai als bestuursvoorzitter van het geplaagde kabelbedrijf UPC. De afgelopen jaren moest hij opboksen tegen een stroom negatieve publiciteit met als memorabel dieptepunt de messcherpe oppositie van Nederlandse consumentenorganisaties tegen de uiterst belabberde dienstverlening van de kabelaar.
Verder kreeg de in Londen wonende bestuurder te maken met een desastreus koersverloop van het aandeel UPC op de beurs. Ooit werd voor één aandeel UPC meer dan EUR80 neergelegd. Gisteren was daar nog slechts EUR1,19 van over. De acquisitie van het Scandinavische omroepbedrijf SBS, die hij wilde betalen met aandelen UPC, moest daardoor beschamend worden afgeblazen. De zelfverzekerdheid van de Amerikaan liep door de affaire een enorme deuk op.
De sikkeneurige Schneider kon niet maar niet begrijpen dat hij met zijn Amerikaanse manier van zakendoen zijn kop kon stoten. Hij had immers altijd gelijk. Uitermate gefrustreerd werd hij van analisten die UPC op hun verkooplijst plaatsten. Die begrepen werkelijk niet waar ze het over hadden. Hij schilderde deze analisten dan ook af als "less qualified".
Zijn paradepaardje was de triple-play-strategie van de kabelaar. Klanten van UPC zouden en moesten de kabel gaan gebruiken voor zowel televisie-ontvangst, telefoon én internet. Misschien dat het er ooit nog van komt. Maar tot nu toe blijkt zijn vinding weinig succesvol.
De knauwerige Amerikaan beseft hoogstwaarschijnlijk dat de kansen op succes de komende jaren slinken bij UPC. De financiële positie van UPC blijft negatief. Grote overnames kunnen niet of nauwelijks gefinancierd worden. Een baan als bestuursvoorzitter biedt dan ook weinig uitdaging voor Schneider. Helemaal weg gaat hij echter niet bij UPC. Na zijn vertrek als bestuursvoorzitter krijgt hij een plek aangeboden in de raad van commissarissen.
Medelijden met Schneider hoeft niemand te hebben. Zijn vader hielp hem op de plek als bestuursvoorzitter van UPC en heeft hem daar ongetwijfeld nu ook vandaan gehaald. Zijn zus stelde, als commissaris van het bedrijf, zijn niet malse salaris vast. En nog vorig jaar streek hij tientallen miljoenen op met het verzilveren van opties in internetdochter Chello. Van die financiële bakermat positie kan hij nu gaan genieten, nu hij zich met vrouw en kinderen terugtrekt in zijn ranch op het Amerikaanse platteland.
Het vertrek van de zeer van zichzelf overtuigde Schneider biedt de overgebleven directieleden van UPC kansen om het bedrijf een vriendelijker uitstraling te geven. Schneider is een dominante man die weinig tegenspraak duldde. Zijn vertrek zal zeker niet leiden tot een snellere winstsituatie, maar geeft de achterblijvers mogelijk wel ruimte om de relaties met klanten, aandeelhouders en andere belanghebbenden een andere invulling te geven.
![[terug]](/krant/logos/terug.omlaag.gif){kind=small}