LYTHAM AND ST. ANNES - Uiteindelijk ging de 29-jarige Amerikaan David Duval er met de hoofdprijs in het 130e Britse Open Golfkampioenschap vandoor. Als een dief in de nacht bij wijze van spreken, want toen duidelijk werd dat titelverdediger Tiger Woods totaal uit vorm geen hoofdrol kon vervullen, vocht een peloton andere kanshebbers een van de hevigste gevechten uit die ooit in de rijke historie van The Open werden geleverd.

David Duval (Foto: EPA)

Als ware het een tombola, zo wisselden de kansen. Eerst nog op zaterdag, toen een moedeloze Tiger Woods definitief afhaakte en daarmee in feite The Royal Lytham of St. Annes in vuur en vlam zette, en daarna op zondag. Een stralende slotdag van een enerverend, spectaculair en bovenal spannend toernooi, dat, uitzondering Woods daargelaten, het allerbeste bovenhaalde bij de concurrenten, met David Duval als trotse eindoverwinnaar.

Maar liefst negentien wereldklassespelers begonnen onder een strakblauwe hemel binnen twee slagen van elkaar aan de finale. Daarbij was Europa ten opzicht van Amerika met royaal verschil vertegenwoordigd: 12-3. Met de beladen continentale confrontatie Europa-Amerika op The Belfry in september voor de boeg een fraai perspectief dat reëel zicht geeft op het terugvorderen van de altijd zo fel bestreden Ryder Cup Trophy. Vooral de oudjes Bernhard Langer, Ian Woosnam en Dutch Open-winnaar medio de jaren '90 Angel Jimenez toonden nog eens hun bijzondere klasse door volop mee te doen in dit mondiale topgevecht. En ook de Zweedse debutant in The Open, Niclas Fasth (29), speelde wat de Europese top betreft samen met driftkikker Sergio Garcia een even opvallende als sterke wedstrijd. De Zweed kon weliswaar qua persoonlijkheid nog niet in de schaduw staan van zijn excentrieke landgenoot Parnevik, maar Ryder Cup-captain Sam Torrance zal voor een van beiden vast en zeker een van de twee beschikbare wild cards beschikbaar willen stellen, zo overtuigend waren hun prestaties.

David Duval was dat allemaal een zorg. Meer dan anders was hij volop geconcentreerd op zijn eigen spel en hij wilde na afloop nog van geen Ryder Cup weten. Strak en solide, zó zag zijn spel eruit en in feite was het vermijden van fouten en risico de winnende sleutel naar de grootste triomf in zijn prachtige carrière. Nog nooit eerder schreef de nummer vier van de wereldranglijst een major op zijn naam, en dan ineens op de vervaarlijke links van Lytham de meest begeerde golftrofee grijpen, de Claret Jug. "Een droom, ja dat is het. Een superdroom in vervulling", lachte de wat ingetogen 'cool boy' uit Ponte Verde Beach, Florida, wiens beste plaats in zes deelnames aan The Open de tiende was geweest, op Birkdale in 1998. Heel gek eigenlijk dat David Duval nooit beter finishte, "want in drie Opens stond ik zaterdagavond steeds op de tweede plaats. Maar daarna liet ik het God mag weten waarom afweten. Ik leek Colin Montgomerie wel, die met soortgelijke finalevrees kampte. Maar gelukkig is dat voorbij", aldus de dolgelukkige Duval met een 'smal' lachje.

Voor hem wel, maar niet voor de brave, dappere Montgomerie. De arme Schot liet het na twee dagen aan de leiding te hebben gestaan opnieuw afweten. Hij kreeg kennelijk voor eigen publiek weer de bibbers en staat ondanks het feit dat hij zeven jaar lang Europa's beste speler was, nog steeds met lege handen in de majors. Of, om met oud-topper Feherty te spreken: "Monty is net als een prima maaltijd met te weinig frietjes. Niet compleet genoeg in de majors."

Tja, en dan het dramatische demasqué van Tiger Woods. Dagenlang al het gesprek van de dag in Lytham and St. Annes. En niet zonder reden. Ook op Engelse bodem bleek dat Tiger Woods niet meer die Tiger is van zijn start als professional in april 1997 tot en met april van dit jaar. Na winst in zes majors, waarvan de laatste vier op rij, ging het een maand geleden goed fout in zijn jacht op de zevende grootmeestertitel, het US Open op Southers Hills, Oklahoma. Hij eindigde teleurstellend als twaalfde, waarna nog twee mindere toernooien op de US Tour volgden. In het Advil Western werd hij zelfs twintigste en gaf hij toe niet meer zo scherp te zijn als voorheen. Dat laatste brak Tiger Woods op in Lytham, waar de Royal wreed, smal en rijkelijk begroeid met hoge rough, 197 bunkers en rond aflopende greens op hem wachtte. Een maatje te veel voor de Woods van nu. De moedeloosheid straalde van de doorgaans gratieus als een hinde over de baan stappende Tiger Woods af en achter de grimassen op zijn gelaat brandden de tranen van ongeloof. Van wanhoop. Van het besef dat ook voor hem blijkbaar een minder gunstige tijd is aangebroken. Een periode waarop het meer dan ooit ook voor Tiger Woods aankomt op de mentale veerkracht die van topsporters vereist wordt in hun lange loopbaan, en op ijzeren discipline, twee stevige pijlers waarop de 'all American boy' zijn tot nu toe glanzende carrière opbouwde. Het gaat er nu om de rust in het hoofd weer terug te krijgen want andere zorgen kent Woods niet, totaal afgeschermd als hij al jaren wordt door een krachtige familie-foundation onder leiding van zijn vader Earl. Een voormalige luitenant-kolonel uit het Amerikaanse leger die tweemaal voor zijn vaderland in Vietnam actief was en nu als een keiharde leider in het eigen familie-imperium rondom zoon Tiger de niet-sportieve touwtjes in handen heeft.

Door middel van de nieuwe deal met Nike van 100 miljoen dollar (was 40 miljoen dollar voor de eerste vier jaar) is Woods jr. tot alles in staat zonder zich enige zorgen te hoeven maken. Maar zoals het leven een spel wordt genoemd, zo is golf een bloedserieuze bezigheid, waarin iedere fout, iedere misstap meedogenloos wordt afgestraft. En daartegen is geen enkele zak geld opgewassen, hoe groot ook.

Het was de harde les die Tiger Woods voor het eerst sinds lange tijd leerde op het meest belangrijke Open van dit jaar, op de Royal Lytham of St. Annes, Lancashire.

Lytham St. Annes. 130e Brits Open, 11 miljoen gulden: Eindstand: 1. Duval (VSt) 274 slagen (-10, 69 73 65 67), 2. Fasth (Zwe) 277, 3. Els (ZAf), Clarke (NIe), Jiménez (Spa), Mayfair (VSt), Woosnam (Wal), Langer (Dui) 278, 9. Ilonen (Fin), Sutherland (VSt), Garcia (Spa), Parnevik (Zwe) 279, 13. Singh (Fiji), Roberts (VSt), Andrade (VSt), Smyth (Ier), Goosen (ZAf), Montgomerie (Sch), Jacquelin (Fra), Cejka (Dui) 280, 21. Love III (VSt), Price (Zim) 281, 23. Campbell (NZe), Owen (Eng) 282, 25. Woods (VSt), Romero (Arg), Ogilvie (VSt) 283 (-1).

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 23 juli 2001