LUZ ARDIDEN - Alsof hij zojuist een rondje om de kerk had gereden, stond Lance Armstrong op Luz Ardiden te genieten. Van enige vermoeidheid leek geen sprake. De lijdensweg door de Pyreneeën was met de felbegeerde gele trui uitstekend beloond. Aangevoerd door Jan Ullrich en François Simon sloeg het peloton zaterdagmiddag al een kruisteken. Alleen door een wonder kan de Texaan de Tour de France nog verliezen.

Lance Armstrong (Foto: Cor Vos)

Onverklaarbaar en ongelooflijk. Veel vragen en weinig antwoorden. Als een helikopter vloog Armstrong op l'Alpe d'Huez naar de ritzege. In de klimtijdrit naar Chamrousse danste hij omhoog. De tweede, helse tocht door de Pyreneeën benutte 'The King' om Jan Ullrich opnieuw te vernederen. In de afdaling van de Peyresourde ging de Duitse uitgave van eeuwige tweede Joop Zoetemelk onderuit. Armstrong wachtte totdat de ongeschonden Ullrich uit de struiken omhoog kroop. Tot de slotklim naar Pla d'Adet bleven de twee kemphanen bij elkaar. Toen knipte Armstrong het elastiekje door. Als een naaimachine ging hij tekeer. Dat was te veel voor de stoomwals van Telekom, die opnieuw moest lossen en een minuut verloor.

In de rit naar Luz Ardiden was het wedstrijdverloop identiek en won Roberto Laiseka. Op de meet kreeg Ullrich voor één keer voorrang. Als dank of als symbool van zijn overgave gaf hij Armstrong een hand. Voor de vierde keer in zes jaar gaat de Duits kampioen als nummer twee eindigen. Met een treffende vergelijking berustte Ullrich in zijn lot: "Als ik bergop een slok nam, moest ik meteen slikken om niet te stikken. Armstrong had daar geen last van. Hij kon eerst nog even gorgelen."

Hoe dubbel de bodem van deze vergelijking is, weet alleen de tweevoudig Tour-winnaar zelf. In ieder geval heeft hij met zijn stijl van rijden een nieuw tijdperk ingeluid. De jaren vijftig stonden in het teken van amfetamine. Dat middel werkte op de hersenen en veroorzaakte een gevoel van euforie. Destijds werd er met lichte verzetten gereden. Daarna begon het hormoontijdperk. Door de anabole steroïden konden grotere versnellingen worden rondgedraaid. De extra spierkracht leverde het beeld op van uit hun krachten gegroeide coureurs die naar de top walsten. Het lange tijd niet op te sporen epo bracht deze ontwikkeling in een stroomversnelling. Inmiddels kan ook dit eiwithormoon worden teruggevonden. Één blik op Armstrong is voldoende om te beseffen dat souplesse de toekomst heeft. Souplesse en karakter.

"Jullie hadden mijn gezicht eens moeten zien in januari, februari en maart", vertelde de ongenaakbare vedette. "Dat was nog eens een opoffering. Ik was lelijker dan mijn in 1995 op de Portet d'Aspet verongelukte ploeggenoot. Ik stond daar als een kind te huilen."

Dergelijke emoties hebben op het karaktermens hetzelfde effect als een bulldozer op een kraakpand. Toen de statistieken ook nog eens duidelijk maakten dat het zaterdag exact zes jaar geleden was dat hij als eerbetoon aan Casartelli de rit naar Limoges won, moest Armstrong bijna worden vastgebonden. En werd de uitslag van de dertiende etappe een formaliteit en opgedragen aan de overleden Italiaan.

Het gemak waarmee de vedette van US Postal toesloeg, wekte opnieuw de verbazing. Behalve bij een aantal insiders. Yvan van Mol, ploegarts van het deze Tour onzichtbare Domo-Farm Frites: "Het is wetenschappelijk bewezen dat het aantal omwentelingen van 90 tot 105 per minuut het grootste rendement oplevert. Armstrong komt daar het dichtst bij. Op de simulator en in de trainingskampen heeft hij het vermogen om dit op te brengen. Dat vermogen is het gevolg van jarenlange training op een niveau dat niemand kan opbrengen. Niemand, behalve Armstrong, is zo oersterk en heeft zoveel mentale veerkracht. Wij werken samen met de universiteit van Leuven en kennen de filosofie achter de hoge trapfrequentie. Helaas hebben wij geen renners met zijn karakter."

"Het is verkeerd om wedstrijden te rijden om in vorm te komen", vulde Johan Bruyneel, ploegleider van US Postal, aan. "In de koers kun je niet doen wat je moet doen. Ullrich reed de Giro d'Italia om zich op de Tour voor te bereiden. Dat is te gemakkelijk. Onze trainingen zijn veel zwaarder, maar vergen veel meer mentale kracht. De hartslag en het omslagpunt worden met een aantal andere parameters in de computer opgeslagen. Dat doen wij nu al drie jaar. Wedstrijden als de Amstel Gold Race, de Classique des Alpes en de Ronde van Zwitserland zijn meetpunten om te kijken of wij op de goede weg zijn. Die informatie, gekoppeld aan de ervaring en het gevoel van Armstrong, bepalen de lijn die wij volgen."

Welke exacte informatie in de aanloop naar deze Tour uit de computer rolde, dat wist Bruyneel opeens niet meer. In de 88e editie van het fietsende openluchttheater is onder zijn leiding de Tour-winnaar opnieuw opgestaan. Nog nooit was hij zo sterk als nu. Lance Armstrong rijdt als een Ferrari.

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 23 juli 2001