LYTHAM St. ANNES - De wereldstart van Colin Montgomerie op de eerste dag van het Britse Open Golfkampioenschap, kreeg een solide vervolg. Met een rondje van 70 (-1) en een totaal van 135 (-7), hield de 38-jarige Schot de concurrentie nog op afstand, maar moest hij wel toezien dat een peloton jagers helemaal niet van ophouden wil weten. De ervaren Zweedse kanonnen Jesper 'Madcap' Parnevik (36) en zijn landgenoot Pierre Fulke (40) hijgen hem in zijn nek evenals de krachtpatsers Darren Clarke, Owen, Romero, Fasth en daarachter een groep met Tiger Woods en diens vriend Marc O'Meara, die nog steeds absolute kanshebbers blijven.

Colin Montgomerie. (Foto: AP)

Het 130e Open op de waanzinnig moeilijk bespeelbare Royal Lytham of St. Annes kwam onder fraaie condities dan ook volledig tot ontbranding, wat een spectaculair weekeinde belooft. De grote vraag die de vele tienduizenden golffans zich op deze gedenkwaardige tweede wedstrijddag op de golfcourse afvroegen, was: zal hun 'Monty' het deze keer wel kunnen afmaken?! Kijkend naar de historie van de majors in de golfsport zou het antwoord neen moeten zijn. "Mr. Doubtfire' of 'Fool Monty', zoals de Amerikanen Montgomerie graag plagend neerzetten, was namelijk al drie keer eerder in een positie om de winst te grijpen in wat jaarlijks de meest belangrijke toernooien zijn. De laatste keer was op de Congressional Course in 1997. De stylist Ernie Els uit Zuid-Afrika, die op Lytham letterlijk een pijnlijke tweede dag beleefde, won daar. "Maar ik opende toen, net als hier met 65, gevolgd door een 76... Kijk dat was vandaag met 70 beslist beter", keek Montgomerie tevreden terug. Ontspannen zelfs, en dat was tot voor kort nog heel anders. Ik heb vorig jaar sportief en thuis veel problemen gehad, maar die zijn nu voorbij. Gelukkig maar. Ik kan me weer helemaal met golf bezig houden en op basis van de rust die om me heen is gekomen, gaat het steeds beter. Positief denken, zoals ik van de sportpsycholoog Hugh Mantle uit Liverpool heb geleerd, gaat me goed af, en ik durf zelfs aan winnen te denken. Kijk bijvoorbeeld eens naar O'Meara. Die Amerikaan won het Masters toen hij 41 jaar was. Ik ben pas 38!"

Even een vechtlustige leider in het clubhuis dus en dat was vroeger wel anders. Maar ontegenzeglijk straalt de Montgomerie van nu veel meer vertrouwen uit dan voorheen. Hij durft en kan vechten, zoals zijn achtervolgers ondervonden.

Met name toen de Schot een slag liet vallen op de derde hole (-5) en tegelijkertijd Tiger Woods vanaf 71 gestart, achter elkaar twee birdies maakte. Over de dag was het antwoord sterk met in totaal drie birdies, al geven de twee bogeys aan dat de vereiste precisie onder druk stond. Maar dat gold ook voor de jagers, die onderweg regelmatig steken lieten vallen. Desondanks is de kloof van drie slagen voorsprong kleiner geworden en opmerkelijk was wel dat vooral de Europese topspelers, zoals de drie Zweden, de Engelsman Owen, de Duitser Cejka en de Noord-Ier Clarke daarbij hoofdrollen voor zich opeisten.

Ook het spel van Tiger Woods sprak weer meer tot de verbeelding dan op de eerste dag die hij in par (71) afrondde. In de tweede ronde ging Woods opvallend rustig van de tee, steeds met een ijzer afslaand, in plaats van zijn magic driver. Toen hij dat twee keer wel deed, werd hij door de zware rough onmiddellijk afgestraft. Desondanks redde de grootmeester zich uit de penibele situaties. Het feit echter dat de nummer een van de wereld nog te veel birdie-putts en zelfs een eagle-putt miste, zegt genoeg.

Pas vandaag en morgen zal de echte Woods opstaan. En Lytham, met al zijn duizenden en duizenden fanatieke Engelse fans zal het weten...

zoek naar gerelateerde artikelen

za 21 juli 2001