AMSTERDAM - Net toen Jan Siemerink dacht alles in zijn lange loopbaan als tennisprof wel zo'n beetje meegemaakt te hebben, bleek hij op het centrecourt van het Amsterdamse Amstelpark een van de twee hoofdrolspelers van een bizar schouwspel te zijn. Met tennis had zijn partij uit de eerste ronde van de Energis Open bij vlagen niets te maken, maar dat deed zeker geen afbreuk aan de amusementswaarde van het lange tijd door regen onderbroken duel. En dat de Nederlander na drie sets ploegen en ploeteren tegen de Braziliaan Andre Sa zowaar ook nog als winnaar op het door hem zo gehate gravel kwam bovendrijven, deed de even dappere als geduldige toeschouwers met een warm gevoel huiswaarts keren. Eind goed al goed dus, ondanks alles.

Jan Siemerink (Foto: dagblad de telegraaf)

"Het was wel een heel aparte wedstrijd; niet echt een saai gravelpotje", aldus Siemerink na de door hem in drie sets (6-7, 7-6, 6-4) gewonnen partij. Hij gebruikte slechts een paar woorden, waar zijn duel tegen Sa eigenlijk een avondvullende praatshow verdiende. Daarin had Siemerink uitgebreid kunnen vertellen over de 5-2 voorsprong die hij in de eerste set nog uit handen gaf. Of over het Braziliaanse matchpoint dat hem in de tweede set bij een 3-5 stand dreigend in de ogen keek. En als de luisteraars van al die verhalen waren bekomen had Siemerink ze met zijn woorden nog even kunnen terugvoeren naar de kleedkamer, waarin hij aan het begin van de derde set lange tijd moest doorbrengen. Van het centrecourt verjaagd door een kortstondige wolkbreuk, die de partij bijna twee uur (waar was het zeil?) lamlegde.

Maar Siemerink liet al die memorabele momenten uit zijn partij gisteren in zijn analyse vrijwel onberoerd. Hij schoot in zijn mondelinge terugblik vliegensvlug door de partij heen en zijn bondige relaas stokte pas toen hij zich herinnerde hoe hij een 5-0 voorsprong in de beslissende set uit handen had gegeven. "Ik dacht dat de partij voorbij was", aldus Siemerink, die echter lijdzaam moest toestaan hoe Sa zich tot 5-4 terugvocht. En toen gebeurde het: de ervaren Siemerink, 31 jaar inmiddels en bezig aan zijn dertiende jaar als tennisprof, kreeg het Spaans benauwd. Hij redde de situatie - en daarmee de partij door de service van Sa voor de derde keer in de beslissende set te breken, maar na de partij volgde een opvallende bekentenis: "Ik merk dat ik de laatste tijd wel eens nerveus word op de baan. Blijkbaar realiseer ik me tijdens toernooien steeds meer dat het wel eens de laatste keer kan zijn dat ik aan dat toernooi deelneem."

Hoewel zo'n mededeling niet echt verrassend is wanneer die gedaan wordt door een speler die buiten de mondiale top-100 is gevallen, zorgde de bekentenis van Siemerink voor stilte bij zijn toehoorders. "Begrijp me goed, ik wil dolgraag nog doorgaan met tennissen; maar als je geen partijen meer wint, zak je langzaam maar zeker steeds verder op de wereldranglijst. En wordt het dus steeds moeilijker om rechtstreeks tot de ATP-toernooien te worden toegelaten. Eerder al heb ik gezegd dat ik blijf doorspelen, zolang ik nog plezier aan het spelletje beleef. Maar ik weet niet hoe lang ik het nog volhou om me door allerlei kwalificatietoernooien te worstelen."

In de herfst van zijn loopbaan maakt Siemerink kennis met de keiharde wetten van de topsport. Wie aan het front wil meestrijden, moet regelmatig zijn potjes winnen. Anders is de in tennisland allesbepalende wereldranglijst onverbiddelijk. Natuurlijk, voor de Internationale Tenniskampioenschappen van Nederland verdient Siemerink, op basis van alles wat hij voor de Nederlandse tennissport heeft betekend, een 'wildcard voor het leven'. Maar in de rest van de wereld zullen toernooidirecteuren bij het horen van de naam Jan Siemerink echt niet terugdenken aan heroïsche Daviscupoverwinningen, zoals tegen Voinea in Roemenië of, meer recent, tegen de Duitser Kiefer in Den Bosch; en ook niet aan zijn onvergetelijke toernooiwinst in Rotterdam, waar hij in 1998 onder anderen Ivanisevic, Rafter en Krajicek het nakijken gaf.

In de rest van de wereld is Jan Siemerink, voormalig baltovenaar met het 'fluwelen handje', net als alle andere tennissers afhankelijk van zijn positie op de wereldranglijst. Waarop Siemerink langzaam maar zeker wegzakt. "Ik heb een heel slecht grasseizoen achter de rug. Dat was een enorme domper en de enige manier om zo'n domper te verwerken is een overwinning." En dus was de bizarre winst van gisteren er voor Siemerink eentje om te zoenen. Als het maar geen Judaskus is geweest.

zoek naar gerelateerde artikelen

do 19 juli 2001