SCHEVENINGEN - Op de historische grond van de Metz-banen leverde Martin Verkerk reeds enkele heroïsche gevechten. Het Challenger-toernooi van Scheveningen betitelt hij wellicht daarom als "zijn toernooi". De smaakmaker uit Alphen reikte in 1999 tot de eindstrijd en boog vorig jaar pas het hoofd in de halve finale, na drie tie-breaks. Gisteravond vormde de tweede ronde al het eindstation, waarbij de kanttekening dat Verkerk de meest vermakelijke partij tot nu toe op het Scheveningse gravel legde.
Martin Verkerk en het stigma van 'eeuwig talent' leken met elkaar verbonden. De 22-jarige Alphenaar versloeg jaren geleden de Rus Marat Safin later nummer een van de wereld met 6-1, 6-2. Verkerk bleef echter steeds hangen in het voorportaal van de tennisjungle. "Die zege is uit de tijd dat ik dacht dat ik er met talent alleen wel zou komen. De periode dat ik tennis niet eens zo leuk vond, maar er snel geld mee wilde verdienen, zodat ik leuke dingen kon gaan doen." Nog voor hij definitief van het toneel verdween, lukte het de lange speler dat boek hard dicht te slaan. Verkerk onderging een (mentale) metamorfose en kwam tot de ontdekking dat alleen met volledige toewijding toetreding tot de wereldtop mogelijk is. De opmars werd maanden geleden ingezet door de pupil van voormalig prof Martijn Belgraver en inspanningsfysioloog Miguel Jansen. Voor het Siemens Open had de nummer 158 (zijn hoogste ranking ooit) echter een wildcard nodig. Hij beschaamde het vertrouwen van de toernooiorganisatie niet en wipte in ronde 1 titelverdediger Nicolas Coutelot.
De loting wees op een volgende zware opgave: de Spanjaard Albert Montanes, 20 jaar jong en gezegend met een flinke portie talent. Maar dat niet alleen. Het gravelbeest uit Barcelona is beweeglijk, onbevangen en behept met tennisgogme. Maar Verkerk zou Verkerk niet zijn als hij Montanes niet onverstoorbaar en fris spelend het vuur na aan de schenen zou leggen. Hij had de Spanjaard bijna op de knieën, maar die wilde niet van opgeven weten. Dat gold evenzeer voor Verkerk, die in het sensationele slot eerst drie matchpoints tegen wegwerkte en er toen zelf drie kreeg. Maar ook Montanes bleek er niet onder te krijgen en overleefde de wedstrijdpunten, om de eerstvolgende zelf wél te benutten. "Ik kan mezelf niets verwijten, maar ben er toch misselijk van, en dat is voor het eerst dat ik dat in dit jaar meemaak."
Verkerk werkte de laatste weken aan een nieuw visitekaartje. Dat lijkt vooralsnog niet goed genoeg voor een wildcard in Amsterdam (Energis Open van volgende week). Ooit wil hij zegevieren op de banen van Amstelpark, waar hij zes jaar lang trainde. "Ik baal ervan dat ik nog geen wildcard heb gekregen." Met de indrukwekkende match van gisteravond solliciteerde hij nadrukkelijk naar een plaats in het hoofdtoernooi van de hoofdstad. "Nu maar hopen op een beloning."
![[terug]](/krant/logos/terug.omlaag.gif){kind=small}