BAR-LE-DUC - Ver weg van de koude drukte was hij misschien wel de grote winnaar van de dag. Geen podiumplaats, ook geen nieuwe ritzege voor zijn ONCE-formatie, maar wel aardige tijdwinst op de overige klassementsrenners. In de luwte en zonder bravoure is Joseba Beloki nu al naar de top van het klassement geslopen. Twaalf maanden geleden kwam hij uit het niets, maar als onbekende grootheid veroverde hij wél de derde stek op het podium. Inmiddels heeft de Bask zich in de aanloop naar het hooggebergte op de vijfde plaats reeds vóór alle favorieten gezeteld. In de ploegentijdrit pakte hij 55 seconden op Lance Armstrong en kreeg Jan Ullrich 1 minuut 19 aan zijn broek.

Joseba Beloki (Foto: REUTERS)

Zelf doet de immer bescheiden Beloki niet mee aan positieve voorspellingen, want zolang hij door de buitenwereld slechts als een outsider wordt gezien, kan hij zich in alle rust op een eventuele stunt fixeren. "Voor felicitaties moeten jullie bij Stuart O'Grady zijn", antwoordde hij gistermiddag vrolijk tegen een tiental Spaanse radioreporters die gelijktijdig hun microfoon voor zijn mond plaatsen. "Mijn uitgangsdoel en -gedachte zijn door deze prestatie niet veranderd. Armstrong en Ullrich zijn van een uitzonderlijk niveau. Daar kan niemand aan tippen. Ik wil de beste van de rest zijn en tot dusver lig ik aardig op schema."

De tevredenheid glom echter van zijn iele gelaat. Na de Tour van 2000 kreeg Beloki vele aanbiedingen. Bij Festina wilde hij weg, omdat hij de financiële constructie die de horlogegigant hem aanbood, wantrouwde. "Ik kon kiezen tussen ONCE, Banesto en Telekom. Ik prefereerde een Spaanse ploeg, zodat ik voornamelijk in mijn eigen land kon rijden. ONCE kreeg mijn voorkeur boven Banesto met het oog op de ploegentijdrit. Vorig jaar konden alle Banesto-renners het klassement al na de ploegentijdrit vergeten, terwijl ONCE dit onderdeel won. Dat gaf voor mij de doorslag."

Die keuze werd in Bar-le-Duc inderdaad beloond met tijdwinst. "We kunnen tevreden zijn met deze tweede plaats", concludeerde ploegleider Manolo Saiz. "Ik vind het niet erg dat Crédit Agricole het geel behoudt. Wij hoeven nu immers niet de verantwoordelijkheid te nemen. Beloki kent een superstart. In de proloog verloor hij nauwelijks tijd en hier slaat hij enigszins toe. Voor het hooggebergte is het altijd een opsteker als je weet dat Armstrong en Ullrich achter je staan."

Onder alle commotie blijft Beloki voorlopig rustig. Als een komeet is zijn ster de afgelopen veertien maanden gestegen. Pas op zijn 25e werd hij beroepswielrenner en in zijn eerste Tour de France eindigde de zwijgzame meteen op het podium. "Ik had vorig jaar niet eens gedacht dat ik de Tour zou uitrijden. Bewust heb ik tegen mijn ouders gezegd dat ze me maar in de Pyreneeën moesten opzoeken. In Parijs zou ik er toch niet meer bij zijn. In die Tour bleef ik mezelf iedere dag overtreffen. Nadat ik derde eindigde op de Mont Ventoux, ging het steeds beter. In de Alpen kon ik met de besten mee, terwijl ik in de tijdritten de schade beperkte."

Zijn nieuwe status bracht hem destijds wel van slag. Zeker toen hij door de internationale media op de voet werd gevolgd. "Op dat moment werd de druk enorm groot en nam de nervositeit toe. Ik was enorm gemotiveerd, maar in mijn hoofd was ik makkelijk breekbaar. Iedere dag maande ploegleider Juan Fernandez me om rustig te blijven. 'Tranquilo Joseba! Tranquilo!', beet hij me toe."

Het wielerleven van Beloki heeft veel weg van een sprookje. Niet alleen zijn doorbraak aan de top, maar ook de wijze hoe zijn liefde voor het stalen ros werd aangewakkerd. Op de kermis in Beasain, nabij San Sebastian, kreeg hij als 4-jarige kleuter van zijn ouders voor 100 peseta's (circa ƒ1,30) een lot voor het goede doel. Het lot bleek hem meteen gunstig gezind, want met een rode racefiets als hoofdprijs was de kleine Joseba de meest gelukkige van de loterij.

"Maar dat is niet het enige opmerkelijke", vervolgt hij met een glimlach. "Vier jaar geleden had ik voor mezelf de knoop doorgehakt en besloten om te stoppen met fietsen. Ik was 24 en had enkele jaren geprobeerd om een profcontract af te dwingen. Altijd kreeg ik van de profteams te horen dat ik nog een beetje geduld moest hebben, maar mijn geduld was op. In de winter kreeg ik echter alsnog een contract van Euskaltel aangeboden. Eigenlijk alleen omdat het een Baskische ploeg was en ze een renner uit die regio wilden hebben. Je mag het wel een mirakel noemen dat ik hier sta."

Met zijn tengere postuur (1,74 meter en 56 kilogram) lijkt hij een geboren klimmer. Toch voelt Beloki zich meer een allrounder. "Ik weet echter niet of ik een echte kampioen ben. Als ik van de fiets stap, wil ik een rustig leven leiden. Ik woon nog bij mijn ouders, mijn moeder maakt de lekkerste omelet van de wereld, en rijd nog altijd rond in mijn Opel Corsa. Zolang ik nog ongestoord door de straten van Vitoria kan lopen, vind ik alles prima."

Meer nieuws over de Tour op www.telegraaf.nl/tour .

zoek naar gerelateerde artikelen

vr 13 juli 2001