Gorans leven werd compleet, toen hij na de zinderende en zeldzaam spannende partij pas op het vierde matchpoint bepaalde, dat de missie alsnog voltooid was. De charismatische acekoning, persoonlijk geïnviteerd door de All England Club omdat zijn ranking te laag was voor rechtstreekse deelname, had opnieuw een drama nodig om zich van ieder ander in het tenniscircuit te onderscheiden. Dit keer echter, na drie verloren finales in 1992, '94 en '98, mocht hij zich op het heilige gras vleien, mocht hij de tribunes opspurten om zijn huilende vader Srjdan en zijn vrienden te omhelzen.
Mocht hij de belangrijkste trofee in ontvangst nemen en zijn woordje doen tegenover het uitzinnige publiek. Zijn levenswens was vervuld. "Bedankt jongens, voor de steun. Ik heb nog nooit zo'n bijval gekregen op dit centre court. Deze overwinning draag ik op aan Dragan Petrovic, een topbasketballer in de NBA, maar vooral een dierbare vriend. Hij kwam in 1993 om het leven bij een auto-ongeluk. Dragan, als je me hoort, dit was voor jou."
Daar hoefde eigenlijk niemand meer iets aan toe te voegen. Het centre court liep over van de emoties, van werkelijk gemeende gevoelens: de omhelzing van het tweetal aanhouders, van wie je weet dat er altijd maar één kan winnen; de aai van Rafter over de bol van Ivanisevic; de uitzinnig meelevende en hartstochtelijke menigte, alles was een uitvloeisel van een gedenkwaardige en tegelijkertijd absoluut onvergetelijke finale.
Goran, 29 jaar, hoeft voor zijn part nooit meer een tennispartij te winnen. Aan de vooravond van Wimbledon verkondigde hij na een nederlaag tegen Lleyton Hewitt bij de Heineken Trophy in Rosmalen, dat hij nog één doel voor ogen had: Wimbledon met gepaste trots te verlaten. Op zijn beste grandslamtoernooi wilde hij als een kampioen afscheid nemen. Dat die uitspraak inderdaad zou leiden tot het verwezenlijking van zijn ultieme droom, had hij op dat moment ook niet kunnen bevroeden. Twee jaar lang speelde de linkerschouder van Goran I (hij bestaat volgens eigen zeggen uit drie verschillende persoonlijkheden, van wie de tweede er altijd een puinhoop van maakt) op en deed Goran II de rest. Omdat de Goran voor noodgevallen, nummer III dus, voortdurend in gesprek bleek te zijn, hoopten de tegenslagen zich voor hem op.
Het dieptepunt volgde eind vorig jaar tijdens het indoortoernooi in Brighton. Tot zijn stomme verbazing overleefde het ver afgegleden servicekanon uit Split een rondje na zeventien nederlagen op rij. Hij bleek echter over te weinig rackets te beschikken om de tweede wedstrijd te volbrengen. Umpire Alan Mills besloot hem daarop te diskwalificeren 'wegens gebrek aan materiaal'. Een unicum in tennisland. Het hoort bij Ivanisevic.
Dit soort voorvallen lopen als een rode draad door zijn niettemin indrukwekkende en zeker niet saaie loopbaan heen. Goran is het genie met het onwaarschijnlijke balgevoel. Het servicefenomeen, van wie elke tenniscoach in de wereld de videobeelden aan zijn leerlingen tot vervelens toe moet tonen. Maar ook de man, die over een meer dan behoorlijk slagenarsenaal beschikt. Hij zal echter altijd als Goran de Verschrikkelijke de geschiedenis ingaan. De prettige gestoorde Kroaat met de talrijke woede-uitbarstingen. Zo ook tijdens de derde set van zijn ultieme eindstrijd, tegen Rafter, op het moment dat een lijnrechter het nodig achtte op een heel belangrijk punt voetfout te constateren. Ivanisevic ging volledig uit zijn dak, maar wist zichzelf tijdig onder controle te krijgen.
Altijd moet het bij hem op een andere manier dan normaal. Na een mentaal moordende halve finale over drie dagen tegen de Britse favoriet Tim Henman stonden hij en de Australische doordouwer Rafter op maandag een finale af te werken, die meer weg had van een beladen voetbalwedstrijd dan een 'tannisduel'. Ruim 10.000 kaarten waren voor een ieder beschikbaar gekomen ter waarde van 40 pond per stuk, een schijntje vergeleken bij de prijzen voor een normale zondagsfinale. De helft van gelukkigen, die een kaartje had kunnen bemachtigen, droeg de Australische vlag en kleuren met zich mee, de andere helft het rood, wit en blauw van Kroatië. Er hing een voor tennis carnavaleske sfeer en die zette de gladiatoren aan tot een vuurgevecht op leven en dood.
Voor Ivanisevic kwam alle zegen twee weken lang van boven. Hij had zo nu en dan het geluk aan zijn zijde. Tevens hingen daar echter ook de granaten, van wie hij er 213, een wereldrecord aces, liet ontploffen. Gelukkig voor Ivanisevic wist hij in zijn bovenkamer vrede te sluiten tussen het trio Gorans. Voor zolang het duurt. De Wimbledontitel heeft aan een vreedzame oplossing evenwel een grote bijdrage geleverd.
Wimbledon (26 miljoen gulden), finale: Ivanisevic (Kro) - Rafter (Aus/3) 6-3 3-6 6-3 2-6 9-7.
Scheveningen, mannen (Challenger Siemens Open, 250.000 gulden), eerste ronde: Kempes (Ned/6) - Lisnard (Fra) 6-4 6-2, Volandri (Ita) - Puentes (Spa/2) 6-4 6-2, Montanes(Spa/4) - Hernych (Tsj) 6-3 6-2, Srichapan (Tha) - Hantschk (Dui) 6-3 5-7 7-6.
Gstaad, mannen (1,5 miljoen gulden) eerste ronde: Squillari (Arg/6) - Bastl (Zwi) 7-5 6-4, Mantilla (Spa) - Levy (Isr) 6-1 7-6, Martin (Spa) - Bruguera (Spa) 1-6 6-2 6-4.
Bastad, mannen (1 miljoen gulden), eerste ronde: Hipfl (Oos) - Hrbaty (Slw/2) 6-4 6-4, Portas (Spa/3) - Wlasov (Rus) 6-2 6-0, Vinciguerra (Zwe/4) - Hood (Arg) 6-1 6-4, Ulihrach (Tsj/5) - Jönsson (Zwe) 6-3 6-4, Calleri (Arg) - Gustafsson (Zwe/7) 6-3 6-3, El Aynaoui (Mar) - Flygt (Zwe) 6-7 7-6 6-1, Meligeni (Bra) - Knippschild (Dui) 6-4 6-1, Settergren (Zwe) - Diaz (Spa) 6-2 6-3.
Wenen, vrouwen (450.000 gulden), eerste ronde: Smashnova (Isr) - Nagyova (Slw/6) 6-4 5-7 6-2, Chladkova (Tsj) - Gersi (Tsj) 5-7 7-6 6-4.
Palermo, vrouwen (300.000 gulden), eerste ronde: Leon Garcia (Spa/4) - Nacuk (Joe) 6-3 6-4, Garbin (Ita/5) - Barna (Dui) 6-1 7-5, Cervanova (Slw) - Poutchek (WRu) 3-6 6-2 6-2.
![[terug]](/krant/logos/terug.omlaag.gif){kind=small}
