LONDEN - De rookpluimen kringelden nog van zijn racketsnaren, toen Goran Ivanisevic de vuisten balde en zich vervolgens op het gras van het dampige centrecourt liet vallen. Binnen een stief kwartiertje had de sensatie uit Split het bloed van een hele natie aan zijn handen gekleefd zitten. Na een bombardement, dat wegens regen voortdurend moest worden onderbroken en liefst drie dagen in beslag nam, had de Kroaat het nationale tennisidool Tim Henman bij de kladden en daarmee dompelde hij alles wat Brits is in diepe rouw.
|
Tim Henman (Foto: REUTERS)
|
Vrijdagavond had het tweetal een begin gemaakt met een krankzinnige halve finale, die de gladiatoren van het centrecourt mentaal compleet leeg zoog. De onder een immense druk staande Henman kraakte uiteindelijk in de slotfase. Hij bezweek, en met hem ging er een zucht van ontgoocheling door Wimbledon en Engeland. In Kroatië sprongen Ivanisevic' landgenoten van blijdschap door het plafond. Gistermiddag verschafte het knotsgekke, maar gepassioneerd tennissende servicekanon zich voor de vierde keer in zijn loopbaan de toegang tot de finale: 7-5, 6-7, 0-6, 7-6, 6-3.
Henman zal de heren van de All England tot in lengten van dagen figuurlijk met de vinger nawijzen. Ivanisevic, die de laatste twee jaar bij wijze van spreken geen bal over het net had gekregen en was afgezakt tot de rangen van de 'grijze muizen', diende voor Wimbledon een verzoek in voor een wildcard. Die invitatie werd ironisch genoeg vrijwel onmiddellijk gehonoreerd, maar werd juist de Britse koorknaap noodlottig. "Waarschijnlijk ben ik in Engeland nu publieksvijand nummer één", grinnikte de makkelijk 'flippende' Kroaat. "Maar daar kan ik niet meer zitten."
De herboren Ivanisevic verloste Henman van diens missie en riep dat hij voorbestemd is om Wimbledon 2001 te winnen. Dat hij de hoofdrol speelt op de van traditie druipende slotceremonie, die een dag vertraging opliep vanwege de hemelsluizen, die zich bij voortduring openden in de slotfase van het toernooi der toernooien. Alleen staat er nog ene Pat Rafter tussen de acekoning en de kroon in. Rafter ja, voor wie bijna vergeten was, dat er nog een tennisser was doorgedrongen tot de eindstrijd.
Als Goran zijn ultieme droom vervult en na drie troostprijzen eindelijk de meest begeerde trofee pakt, gooit hij de tennisrackets voorgoed in de tas. "Als er dan een goede fee langskomt die mij vertelt dat ik nooit meer hoef te spelen, volg ik dat advies onmiddellijk op", antwoordde de 'revolverheld' uit Split, die tegen Henman bleef steken op 36 aces. Een aantal, waar menigeen in het circuit jaloers op is. Goran in goede doen op Wimbledon ziet die aantallen geregeld achter zijn naam staan. Het verleidde commentator John McEnroe tot de niet geringe kritiek, dat Ivanisevic slechts over één degelijk wapen beschikt. "Vroeger was hij mijn idool. Ik adoreerde hem om zijn tennis. Als expert die een oordeel velt, heb ik geen hoge pet van hem op." Ivanisevic pareerde: "Als ik alleen over een opslag beschikte, zou ik nooit zover zijn gekomen en 21 titels achter mijn naam hebben staan. Dan ben ik het grootste genie, dat op de wereld rondloopt."
In drie sessies van de halve finale was hij in elk geval te groot voor Henman. In de allerlaatste game begon Ivanisevic de zenuwen pas te voelen. De kanonskogels misten richting en de voorbeeldige Brit, van keurige komaf, dacht aan de allerlaatste strohalm. Daarvoor is het gras op Wimbledon echter te kort geschoren en bovendien wist 'Geniale Goran' de zenuwen op zijn tweede matchpoint uiteindelijk in bedwang te houden. "Mijn kalmte heeft me in de eindstrijd gebracht. Even was ik het kwijt. Mijn linkerarm voelde aan alsof hij 58 kilo woog. Maar het lukte, geweldig."
Henman droop met de staart tussen de benen af in de wetenschap, dat hij een gouden kans op een superstunt had verspeeld. Niettemin bracht hij in tennisminnend Groot-Brittannië een complete gekte teweeg. De 'Henmania Hill' werd op het bijzondere tenniscomplex in het leven geroepen. Hij hield zich na afloop dapper, hoe ziek van teleurstelling hij ook was. Toch blijft hij verbeten in zijn eigen toekomst geloven. "Ik weet dat ik dit toernooi op een dag kan winnen. Sampras zal niet te vaak meer meedoen en Ivanisevic en Rafter hebben laten doorschemeren, dat het voor hun ook weleens de laatste keer kan zijn. Er zijn niet te veel spelers op gras, voor wie ik onder hoef te doen", meldde hij plichtmatig.
Van plichtmatigheid heeft Ivanisevic nog nooit gehoord. Dat heeft hem gedurende zijn loopbaan veelvuldig in de weg gezeten. Wimbledon 2001 brengt evenwel het beste in hem boven. Dat is iets meer dan waar 'Big Mac' in zijn commentaarpositie over repte. Rafter luistert ook met een glimlach naar de grootste entertainer, die het tennis voortbracht. De Australische finalist van vorig jaar weet als geen ander dat de Ivanisevic van Wimbledon 2001 nog een tennistas vol granaten tot zijn beschikking heeft.
![[terug]](/krant/logos/terug.omlaag.gif){kind=small}