AMSTERDAM - Peter Muller, pornokoning van het eerste uur, verlangt terug naar preutse jaren '50. Maar ondertussen lanceert hij wel nieuw erotisch blad "De enige naaktfoto die er van mij bestaat is als baby" Peter Johannes Muller (54) is een bevlogen bladenmaker die beginjaren zeventig als grondlegger van seksblad Candy de bijnaam 'rechtse seksbaron van Nederland' kreeg. Samen met zijn concurrent Joop Wilhelmus van het toenmalige Chick doorbrak hij het laatste grote taboe; seks mocht. Nu maakt Peter J. Muller zich zorgen over de huidige maatschappij, verlangt hij zelfs weer terug naar die samenleving "uit de jaren vijftig waar seks iets uiterst geheimzinnigs en verborgens was." Er zit hunkering in zijn stem als hij dat zegt en afkeuring als hij opmerkt dat "seks nu iets is dat je van elke stoeptegel kunt schrapen. Misselijk word ik als ik die nepporno bij SBS op televisie zie". Maar ja, dat hij zelf aan de wieg stond van deze ontwikkeling ziet hij ook wel in. "Dat is het dubbele in mij. Destijds ben ik de strijd met de fatsoensrakkers van justitie aangegaan. Nu mis ik ze." Afgelopen week lanceerde Peter J. Muller een nieuw erotisch blad, Foxy. "Helaas doe ik mee met de verloedering, maar het is voor mijn pensioen."

Feest bij de lancering van Foxy. (Foto: Anko Stoffels)

Dat dubbele heeft hij altijd wel gehad, het ene vinden, maar het andere doen. "In de tijd dat ik Candy deed, leidde ik een volmaakt dubbelleven", zegt Peter J. Muller genietend van de ochtendzon op een Amsterdams terras. "Met mijn vrouw en kinderen woonde ik in een prachtige villa in Haarlem en werd ik geridderd door de Oosters Orthodoxe Kerk vanwege mijn verdiensten. Ik vond dat prachtig, dat religieuze, die diepte, dat hoorde bij me. Maar ik had ook een pied-à-terre in Amsterdam en leidde een wild en ruig seksueel leven met veel vriendinnen, ik moest wel, door iedereen werd ik gezien als de seksbaron en ik kwam om in het geld. Ik was zo preuts als de nonnen, maar speelde mijn rol met verve. Mijn toenmalige vrouw wist van niets."

In de tijd dat Muller furore maakte, begin jaren zeventig, zong de Amerikaanse popster Bob Dylan het al: Times, they are a-changing. Het zou het credo kunnen zijn van de lange Amsterdammer. De vijftien kamers tellende villa in Haarlem is allang verruild voor een eenvoudige etagewoning in de Amsterdamse Rivierenbuurt. Verdiende hij dertig jaar geleden 100.000 gulden per maand, nu moet hij rondkomen van "een paar duizend gulden, minder dan vijf, maar ik heb ook niet veel nodig". En hij is alleen. "In 1988 ging m'n grote liefde weg. Zij was een femme fatale die me gewoon ten gronde heeft gericht. Ik ben bang om me te binden. Voor mij geen hartstocht, geen passie."

Gek genoeg heeft Muller juist heel veel met passie. Met het blad Passie wel te verstaan, dat hij ongegeneerd kopieerde met zijn nieuwe blad Foxy, dat deze week verscheen. Zonder enige gêne: "Passie is een erotisch mannenblad dat zonder enige reclame zo'n 80.000 exemplaren per maand verkoopt. Het is een blad voor de gewone man met gewone vrouwen met al hun onvolkomenheden erin. Misschien hebben ze vet op hun buik, so what. De vrachtwagenchauffeur, op wie ik mik, kan fantaseren dat hij die meiden tegenkomt. Een meid uit de Playboy tegenkomen, kan hij vergeten. Die zijn zo perfect, zo van een andere wereld. Hoeft hij ook helemaal niet. Je ziet het namelijk overal om je heen: mensen zitten ademloos te kijken naar andere gewone Nederlanders. Dat begon met Big Brother, daarna De Bus en onlangs had je Big Diët. Je ziet aan Passie dat die formule werkt, dus ga ik daar nu een graantje van meepikken."

Plagiaat, jatwerk, gebrek aan inventiviteit, het zijn geen verwijten die Muller in een gebroken man veranderen. Vriendelijk glimlachend legt hij het je uit, praten is geen probleem voor hem: "Kijk, ieder goed blad heeft een concurrent naast zich. Is heel gewoon hoor." En voorbeelden vliegen over de tafel. Wie hem voorhoudt, dat hij zichzelf graag laat omschrijven als "een geniale, creatieve bladenmaker", vangt ook bot. "Ja hoor eens, ik heb al zo vaak mijn nek uitgestoken, dat ik nu wel het recht heb om eens in de luwte van het grensverleggende te blijven."

Daar is iets voor te zeggen. Peter J. Muller kwam op school al in aanvaring met de autoriteiten. Zijn schoolkrant Het Tikkertje werd door de streng christelijke directeur in beslag genomen, omdat er mopjes in stonden die niet door de beugel konden. In 1979 gooide hij heel gedurfd een nieuw dagblad op de markt. De Dag, een sensatiekrant op tabloidformaat, houdt het negen dagen vol. Als het doek valt, is Muller al het kapitaal kwijt dat hij met zijn roddelblad Weekend had verdiend.

Hij maakte Aktueel dat een succes werd. En De Nieuwe, dat zeer tegen zijn zin uitgroeide tot een cultblad, want "cult verkoopt niet". Het stond vol onzin als 'Vrouw Gebruikt As Overleden Man Voor Borstvergroting' en 'De Hemel Is Vol'. Die laatste ontdekking, gedaan door een 'afvallige priester' heeft Muller vrijwillig rechtgezet. "Er kwamen zeer verontruste telefoontjes van gelovige mensen die juist hun dierbaren hadden verloren. Waar zijn ze nu dan? Dat vond ik zielig. Toen hebben we in een volgend stuk gemeld dat er toch nog 86 plaatsen vrij bleken te zijn."

Letterlijk grensverleggend werd hij met Candy. The times, they are a-changing van Dylan Muller: "Ik schreef in de Hitweek als een van de eersten over de popster" braken definitief aan toen hij in 1969 zijn blaadje begon. Hij dreef een zaakje in Rotterdam met tweedehands lectuur toen hij van een vertegenwoordiger in een dikke Mercedes Amerikaanse blote-borstenboekjes kreeg aangeboden. "Dat was een openbaring, dat liep als een trein en ik dacht: dat ga ik ook doen. Dat was niet zo eenvoudig hoor. Je moet weten dat seks in die tijd een levensgroot taboe was. Ik verkocht die blaadjes onder de toonbank. Vergeet niet dat pornografie bij wet verboden was."

Bij het derde nummer zat hij dan ook in de cel. "Ik had een prijsvraag uitgeschreven. Als hoofdprijs konden mensen het model van de maand voor een weekendje winnen. Niet dat het model daar iets van afwist, maar dat deed er voor mij allemaal niet toe, ik vond het gewoon een goede grap. Justitie niet. Het Openbaar Ministerie bestond vooral uit katholieke zedenmeesters. Dat ik veroordeeld werd, deerde me niet. Integendeel, justitie heeft me groot gemaakt. Onmiddellijk na mijn vrijlating gaf ik een persconferentie waarbij zo ongeveer de hele wereld aanwezig was. De oplage van Candy schoot omhoog. Al snel zat ik aan de 60.000 per maand. Dat maal twee gulden, want zoveel verdiende ik eraan. Ik liep met een ton per maand in mijn zakken, want ik wilde het altijd contant hebben, het kon gewoon niet meer op."

Candy heeft veel bijgedragen aan de seksuele bevrijding van de Nederlander, zegt Muller. "Seks was voor velen toch een enorm probleem vanwege het geloof. Dankzij mijn blad en natuurlijk Chick van Joop Wilhelmus kwamen ze aan hun eigen seksualiteit toe. We maakten ze los. Dat vind ik toch een verdienste, al was dat helemaal mijn bedoeling niet. Ik wilde gewoon verdienen. Wilhelmus niet, die man wilde totale seksuele vrijheid, ongeacht religie, familiebanden of leeftijd en dat bracht hij ook in praktijk, hij deed het zelfs met zijn eigen kinderen. Hij werd de linkse seksbaron genoemd. Hij was een revolutionair en een revolutionair heeft een drukpers nodig. Ik was en ben een bladenmaker. Ik heb slechts een revolutie nodig om een perfect blad te maken."

Maar een revolutie was het en dat heeft Muller geweten. Op het Thorbeckeplein in de hoofdstad startte hij de Candyclub, de eerste parenclub van Nederland. Peter, voorheen ook succesvol als zanger van liedjes als 'Manus haal je vinger uit mijn anus' zat daar als "het achterlijke neefje van Hugh Heffner" oprichter van Playboy gasten te vermaken als zanger.

Bij onze tweede ontmoeting neemt hij een fragment mee van een autobiografie die hij ooit hoopt te publiceren. Het geeft een aardig beeld van de gekte van die tijd, maar ook van zijn eigen preutsheid. We citeren:

"Zelfs als ik bij een volle bak mijn Candyhit 'Alles uit, goed voor u' ten gehore breng, en de blote clubleden in een kring al meezingend om mee heen gaan staan, peins ik er niet over mee te doen. (...) In het midden van de dansvloer, in het felle licht van de dansvloer voel ik mijzelf langzaam door de dubbele bodem van mijn eigen creatie zakken. 'Kom op, Peer', roept een vrouw van middelbare leeftijd, haar vlezige borsten mee zwiepend op de maat, 'trek toch uit die kleren'. 'Je kunt het allicht proberen!', zingt een andere vrouw, de 'ritssluiting' van een buikoperatie nog duidelijk zichtbaar, de tweede regel van het couplet na. Ze zakt onverdroten op haar knieën om mijn broekriem los te gespen, toegejuicht door de clubleden. (...) Andere vrouwen sjorren nu gierend van de pret aan mijn pantalon. Hun mannen slaan het tafereel goedkeurend gade en tonen demonstratief hun ferme geslachtsdelen. (...) Terwijl ik mezelf venijnig los ruk uit de gretig tastende vingers geef ik de barkeeper een teken om de koperen bel te luiden. 'Rondje van Peer' roept deze. 'Voor iedereen champagne'. Er klinkt luid gejuich. Even later, onder het geluid van knallende kurken en gillende vrouwen, verlaat ik mijn club."

Muller glimlacht, hij heeft een open, jong gezicht als hij lacht. "Eigenlijk vond ik dat soort dingen allemaal vreselijk, maar ik had ze wel zelf losgemaakt. Toen ik met Candy aan het Singel zat, kreeg ik regelmatig bezoek van paren die het met me wilden doen. Dan begonnen ze in mijn kantoortje te copuleren en nodigde de man me uit zijn vrouw van de andere kant te bestijgen. Jongen, ik wist ik niet hoe snel ik dan weg moest komen. De enige naaktfoto die er ooit van mij heeft bestaan, is die waarop ik als baby lig. Voor de rest ben ik altijd de man geweest die volledig in pak gestoken met alleen de broekspijpen opgestroopt op het naaktstrand zat. Natuurlijk, ik had best veel vriendinnen in die tijd en met hen vond ik seks ook leuk, maar ik moest ze eerst leren kennen, anders ging dat niet."

Zijn pech was dat ook zijn vrouw zijn vriendinnen leerde kennen. Ze verliet hem met medeneming van hun drie kinderen. Het was eind 1973 en Muller kwam thuis in zijn vijftien kamers tellende villa. "Het was zo onwerkelijk. Het huis was slechts nog een decor. Het babybedje was er, maar leeg, de andere kinderkamers ook. De kruizen hingen boven de deuren, maar het was allemaal niks meer. Ik liep in een decor dat ik had verzonnen, maar het was mijn echte leven nooit geweest.

Als kind liep ik al tegen een gigantisch minderwaardigheidscomplex aan. Ik was al heel vroeg heel lang en vreselijk mager en ik had ook nog eens flaporen. Dat is de basis geweest van mijn latere geldingsdrang. Altijd wil ik anderen laten merken dat ik besta en er toe doe, dat verandert niet meer. Het ging me nooit om het geld, dat raakte ik toch weer kwijt, maar om de status. En waar ik kon, vluchtte ik in een fantasiewereld.

Neem Amsterdam, daar was mijn echte leven evenmin. Ik liep er op wolken, mijn bestaan had absoluut niets met de werkelijkheid te maken. Nu kwam ik die werkelijkheid keihard tegen. Ik had mijn vrouw besodemieterd. Ze vertrouwde me niet meer, was voorgoed weg. Ik voelde me verlaten, alleen en intens verdrietig. Ik kwam zelf uit een gebroken gezin, en nu had ik mijn eigen gezin evenzeer gebroken. Het echte leven begon en dat kon ik absoluut niet aan."

Een diepe crisis volgde. Muller verkocht Candy veel te goedkoop, gaf de Candyclub, die waarschijnlijk meer dan een miljoen waard was, aan de uitbaters cadeau en deed zijn villa voor een fooi van de hand. "Ik wilde boete doen, schoongewassen worden." Na een jaar of wat begon hij Weekend. In een poging om zijn vrouw terug te winnen, liet hij zijn schoonmoeder de kookrubriek doen, een zwager deed wat anders, maar het mocht allemaal niet baten.

Sindsdien heeft hij de seksindustrie aardig weten te mijden. "Ik wilde gezien worden als bladenmaker, niet als seksbaron." Nu, na dertig jaar, is hij dus terug bij af. Hoewel Foxy niets zal losmaken dat in de schaduw kan staan van de Candy. Vreemd eigenlijk dat Muller die seksbusiness weer opzoekt. In een interview in Playboy in 1992 keerde hij zich juist tegen de seksverloedering.

"Als je mij om mijn privé-mening vraagt, dan zeg ik dat er nu eigenlijk een taboe op seks moet worden heringevoerd. Dat meen ik. Ik verlang terug naar die jaren vijftig samenleving, waarin je echt vreselijk op zoek moest naar wat onschuldige seksblaadjes. Dan stond je in de boekhandel bij het plankje ontspannende herenlectuur en dan las je, als je echt niemand zag kijken, het blad Verstandig Ouderschap. Daar stonden soms ingezonden brieven in die over seks gingen. Dan wist je: hier zit een verborgen wereld achter en kreeg je een sensationeel gevoel in je onderbuik."

Dat mist hij nu zelfs Sunil zijn waspoeder aanprijst met 'doe maar lekker vies' en Edet zijn toiletpapier uiterst erotisch een paar goed gevormde damesbillen laat strelen. "Ik weet dat het niet klopt", zegt Muller, "maar als ik het voor het zeggen had, dan haalde ik al die openbare seks weg, ook van de televisie. Bracht ik het terug naar gebieden als de Wallen, waar ik als jongetje met tram 9 naar toe ging om die wereld te ontdekken. Als je er binnen gaat, weet je wat je kunt verwachten."

Maar dus niet meer in de kiosken, niet meer bij benzinestations waar zijn eigen Foxy het van zal moet hebben? "Nee", zegt Peter J. Muller en hij lacht wat onzeker. "Als ik het voor het zeggen had, zou ik mijn eigen blad onmogelijk maken."

zoek naar gerelateerde artikelen

za 26 mei 2001