's HERTOGENBOSCH - Oranje tennisballen daalden van de tribunes neer. Het centre court in de Brabanthallen veranderde in één hossende oranjezee. De tot in de tenen geladen tennissers van het Levob Davis-Cupteam, Jan Siemerink en Raemon Sluiter, gaven aanleiding tot de ongekende vreugde-uitbarsting. De twee S'en, enkelspelers voor Nederland nadat Richard Krajicek en Sjeng Schalken om uiteenlopende redenen moesten afhaken, brachten de onwaarschijnlijke stand van 2-0 op het scorebord. Tegen Duitsland nog wel, het buurland dat in zes voorgaande ontmoetingen nauwelijks iets te duchten had van de Oranje-dadendrang.

Raemon Sluiter gaat tot het uiterste tijdens het Daviscupduel tegen David Prinosil.

Gemotiveerd tot op het bot werkte de gedreven Siemerink zich langs Nicolas Kiefer (6-3, 7-6, 3-6, 6-3), waarna Sluiter als een opgejaagde haas de Duitse kopman David Prinosil in een figurant transformeerde: 6-1, 6-3, 7-6. De deur naar Daviscuphistorie Oranje wist nimmer de halve finales te bereiken werd door het duivelse duo wagenwijd opengezet. Het is in eerste instantie aan de dubbel Sjeng Schalken/Paul Haarhuis om het karwei af te maken. Maar, zoals Sluiter vrij naar Youp van 't Hek de euforie indamde: "Van Duitsers heb je pas gewonnen als ze de stad uit zijn."

Het neemt niet weg dat, wat van tevoren als een loodzware klus werd bestempeld, door dit dappere duo in een vervroegd (paas)eitje werd omgetoverd. Iets dat heel weinigen voor mogelijk hadden gehouden. "Ach", oordeelde Siemerink, "in de Davis Cup tellen wereldranglijsten en status niet. Kiefer gold als favoriet, maar ik was messcherp en supergemotiveerd. Dan zie je dat ik, ook op mijn oude dag, nog van veel toppers kan winnen." Toch maakte de bijna 31-jarige routinier er weer een absolute thriller van. Daarbij was de tiebreak in de tweede set van cruciaal belang, bleek achteraf. Siemerink kwam met 3-5 achter, knokte zich terug tot 5-5 en sloeg op dat moment een onwaarschijnlijke forehand-return, gevolgd door een ace en de 7-6 stond op het scorebord. Kiefer: "Ik was verrast. De hele wedstrijd had hij nog niet zo'n bal geslagen. Maar petje af, Siemerink heeft verdiend gewonnen, al lachte het geluk mij niet toe."

Dat lachte de Rijnsburger eindelijk eens wél toe, want in de tien jaar dat hij voor Nederland uitkomt, heeft het hem niet vaak meegezeten. Sluiter had de mazzel niet nodig. Twee sets lang walste hij als een erkende top-tien-speler over de radeloze Prinosil heen. Binnen een klein uur stond de Duitse kopman Tommy Haas was niet fit genoeg met de rug tegen de muur en had hij vier games veroverd: 6-1, 6-3. Het betreft een tennisprof van Tsjechische origine, die inmiddels is opgeklommen tot de dertigste positie van de wereldranglijst en die een dikke week geleden in Miami Greg Rusedski alle hoeken van de baan liet zien. Om maar een voorbeeld te noemen.

De strijdlust ontbrak echter bij de Duitsers, geleid door Carl-Uwe Steeb, en dat is op zijn zachtst gezegd merkwaardig. Normaal gesproken vormt de teamgeest van de Duitsers voor de opponent een extra hindernis, maar op de eerste dag van de klinkende kraker in Den Bosch blonken captain en teamleden niet uit in eenheid. Dat was voorbehouden aan de Nederlandse ploeg, die in interim-captain Tjerk Bogtstra de juiste man op de juiste plaats hebben gevonden. Hij doet niet geforceerd, blijft zichzelf, kan met een ieder door één deur en dwingt bij de selectie respect af. "Ik probeer te luisteren, te signaleren en de teamgeest op te bouwen. Dat lukte vóór Spanje perfect en nu weer, ondanks de blessure van Schalken. In zo'n week kun je veel bewerkstelligen, maar dat weten andere coaches net zo goed als ik."

Toch lijkt de chemie tussen de spelers en Bogtstra aan alle kanten te kloppen. Sluiter ontpopte zich tegen Spanje en nu Duitsland als een reuzendoder, die alleen maar groeit in zijn rol naarmate de tribunes hoger en voller zijn. Siemerink werkte zes jaar met Bogtstra als privé-trainer, dus het tweetal kent elkaar door en door. Ook met de mannen van Henk van Hulst en Alex Reijnders (Schalken en dubbelspecialist Paul Haarhuis) verloopt alles naar wens. De vonk is in elk geval overgesprongen. Als resultaat daarvan staat het vaderlandse tennisteam aan de rand van een uniek hoogtepunt. "Zover is het nog niet. Mochten we slagen, dan is de halve finale niet ons einddoel. We moeten eruit halen wat erin zit. En dat is heel veel meer dan sommigen willen geloven of denken", oordeelde Bogtstra zonder een zweem van onbescheidenheid.

za 7 april 2001