ALSEMBERG - Wielrennen is op z'n mooist als het recht van de sterkste geldt. Met overtuigende zeges van Michael Boogerd en Andrei Tchmile in respectievelijk de Brabantse Pijl en de E3-Prijs Harelbeke, de opwarmingsklassiekers voor de grote wereldbekerwedstrijden in april, werden de fans op hun wenken bediend. Een week voor de Ronde van Vlaanderen werd duidelijk wie de sterke mannen zijn, al zal de beste renner van dit prille voorjaar, Michael Boogerd, hoogst waarschijnlijk forfait geven in Vlaanderens Mooiste.

Michael Boogerd maakt op voortreffelijke wijze het slopende werk van zijn ploegmaats af en wint superieur de semi-klassieker Brabantse Pijl. (Foto: Cor Vos)

De Rabo-kopman heeft dit seizoen de meeste UCI-punten vergaard en is samen met Erik Zabel en Endrio Leoni met zes overwinningen voorlopig zegekoning. Toch zal de man in topvorm de hoogmis van de Vlaamse wielersport aan zich voorbij laten gaan. Al kwamen zijn 'eeuwige' twijfels tussen ratio en emotie gistermiddag achter het podium van de Brabantse Pijl weer bovendrijven. De pure liefhebber in zijn hart streed met de professionele renner in zijn hoofd over de programmakeuze.

Waar ploegleider Adri van Houwelingen diplomatiek antwoordde dat er vandaag gezamenlijk overlegd zal worden wat sportief de beste oplossing is, was ploegarts Geert Leinders duidelijker. "Boogerd kan Vlaanderen wel rijden, maar moet wel beseffen wat de gevolgen zijn. Door zondag te starten en te veel wedstrijden te rijden, zou hij later wel eens de rekening gepresenteerd kunnen krijgen. Dat doet dan nog meer pijn. Als je in Vlaanderen voluit gaat, heb je immers twee dagen nodig om te recupereren. Doet Michael dat, dan mist hij de Ronde van het Baskenland. Ik vind het overigens niet verstandig om uitgeleefd naar die etappewedstrijd te gaan, want de kilometers in het Baskenland heeft hij nodig om de puntjes op de i te zetten voor Luik-Bastenaken-Luik. Dat is zijn grote doel."

Nadat Boogerd anderhalve week geleden de heetgebakerde Italiaanse pers over zich heen kreeg dat hij Milaan-Sanremo liet schieten, waren gisteren de Vlaamse gazettenschrijvers aan de beurt om schande te spreken. Ook zij accepteren het niet dat dé man in topvorm overweegt om hun monument links te laten liggen. Het wringt duidelijk dat een renner van zijn status de eerste drie wereldbekerwedstrijden (ook Parijs-Roubaix rijdt Boogerd niet) mijdt. Maar na het sprintersbal in de Primavera was Boogerd wel degene die gelijk had.

"Parcourskennis is noodzakelijk", verweerde Van Houwelingen zich. "Boogerd heeft Vlaanderen nog nooit gereden en een kasseienberg oprijden, is heel iets anders dan een geasfalteerde beklimming. Dat is specialistenwerk voor renners als Tchmile, Van Petegem en Museeuw. Boogerd is sowieso geen favoriet in Vlaanderen, maar hoogstens een outsider. Die belangen moeten we afwegen."

De discussie wierp een schaduw over zijn imponerende zege in de hoog aangeschreven semi-klassieker. De roemruchte Alsemberg was gistermiddag de speeltuin van de Rabo's, die de twaalfde zege van het seizoen noteerden. Dominant beheerste het collectief de finale en op professionele wijze werd het karwei afgerond.

Al op de derde beklimming van de Alsemberg reageerde Boogerd attent en sprong mee met Dave Bruylandts, Paolo Bettini en Michel Van Haecke. Zestig kilometer voor de streep bleek echter nog te vroeg, waarna de Rabo's het heft in handen namen. Met name Gert Verheyen, Marc Lotz en Karsten Kroon waren goud voor hun kopman waard, die vrijdag nog de eindwinnaar in de Catalaanse week werd.

"In de breedte zijn we momenteel héél sterk", concludeerde Van Houwelingen. "Lotz en Kroon zijn een stuk verder dan vorig jaar. Al rijdt Kroon nogal laconiek. Daarnaast laat Gert Verheyen precies hetgeen zien waarvoor hij is aangetrokken."

Op 22 kilometer ontstond er na een ferme actie van Axel Merckx een kopgroep van acht man met drie mannen van de Rabobank: Boogerd, Lotz en Verheyen. Daarna sloten nog Scott Sunderland, Ludo Dierckxens, Davide Casarotto en Bruylandts aan. Ondanks diverse schermutselingen begon de groep in ietwat uitgedunde formatie aan de laatste klim en toonde Boogerd zijn koelbloedige afmakerskwaliteiten. Na twee derde plaatsen (1997 en 1998) en een tweede klassering (1999) stond hij eindelijk op het hoogste platform van de Brabantse Pijl.

Toch is Boogerd volgens ploegarts Leinders niet echt spectaculair verbeterd in zijn 28e levensjaar. "Vorig voorjaar was hij ook zo sterk. Iedereen praat over een mislukt 2000, maar tot aan zijn val in de Catalaanse Week was 'Boogie' subliem, terwijl hij later ook terugkwam en super reed in de Amstel Gold Race en de Ronde van Zwitserland. Daar werd hij ziek en kwam op het sukkelpad, waardoor zijn progressie voor het grote publiek niet echt opviel."

Boogerd zelf merkt dat hij volwassener is geworden. "De faalangst heb ik inmiddels overwonnen, terwijl ik ook niet meer zo onstuimig ben als in het verleden", verklaarde de winnaar. "Vroeger wilde ik al om kwart voor drie, als de televisie-uitzending begon, in beeld rijden. Ik vond het te gek als ik in het wiel van Johan Museeuw of Michele Bartoli kon volgen. Maar met de jaren ben ik meer ervaren en doelbewuster geworden. Nu rijd ik mijn koers en dit seizoen met inmiddels zes zeges op zak ben ik heel zelfverzekerd. Ik ben nooit een winnaarstype geweest, daarom vind ik dit wel mooi. Al moet ik niet naast mijn schoenen lopen. Luik-Bastenaken-Luik blijft immers het grote doel waar ik het hele voorjaar op heb afgestemd."

ma 2 april 2001