PARIJS, zaterdag

Guus Hiddink had er verstandig aan gedaan om zijn voetballers gisteren na aankomst in Parijs even een kijkje te laten nemen in hotel Royal Monceau, waar doorleefde deskundigen van de FIFA hun ideale WK-team presenteerden. Een betere mentale voorbereiding op de wedstrijd tegen de Kroaten zou ondenkbaar zijn geweest. Vooral Dennis Bergkamp had zich in het statige pand op driehonderd meter van de Arc de Triomphe naar hartelust kunnen verwonderen over het verbale applaus dat hem werd gegund ter ondersteuning van zijn plekje in de spits van het beste team op aarde.

Bergkamp, gezond realist immers, zou zichzelf ongetwijfeld stiekem één vraag hebben gesteld: hoe slecht moet ik spelen om buiten de schijnwerpers van de internationale erkenning te blijven? Zijn uitverkiezing moet alles te maken hebben gehad met de bij Arsenal verworven status van superster en met die twee geniale momenten tegen Argentinië, maar zeker niet met zijn totale oeuvre tijdens dit toernooi. Toch was er niemand in de met honderden journalisten uitpuilende zaal die openlijk durfde te twijfelen aan de keuze van de uit ex-toptrainers bestaande jury van wijze mannen, waartoe ook Rinus Michels behoort. Namens het groepje zei Gerard Houllier, oud-bondscoach van de Fransen, dat de naam Dennis Bergkamp geen nadere toelichting behoefde en iedereen knikte.

Het was daar in de Avenue Hoche welbeschouwd één grote Holland-promotie. Een doelman (Van der Sar) op de reservelijst van de allerbesten, een verdediger (Frank de Boer) in het dreamteam van zestien voetballers, een middenvelder (Davids) in het hart, Dennis in de spits en ook nog een stroom van complimenten voor het Nederlandse voetbal als zodanig, een mens zou er spontaan het Wilhelmus van gaan zingen. Heeft u iets nieuws gezien tijdens het toernooi?, werd tijdens dit voetbalfeestje van MasterCard gevraagd aan Pele. "Nee", zei de maestro. "Feitelijk heb ik niets nieuws kunnen ontdekken sinds Holland in '74 met het totaalvoetbal kwam." Alsof het allemaal nog niet genoeg was werd hardop gemijmerd over de botsing tussen Nederland en Brazilië, "eigenlijk een finale waardig".

En dat in het hart van Frankrijk, toch de echte finalist.

Houllier prees Frank de Boer vanwege zijn organisatorische kwaliteiten, Davids voor zijn vechtlust/teamgevoel en Bergkamp gewoon voor zijn genialiteit.

Dan kwam Roberto Carlos er gisteren tijdens de samenscholing van de honderden kenners toch een stuk beroerder vanaf. Houllier presenteerde de Braziliaan als één van de vijf verdedigers, waarop een commentator van de BBC Brits-onderkoeld opmerkte: "Hoe kunnen jullie in vredesnaam voor de achterhoede iemand kiezen die met een mislukte omhaal de Denen een doelpunt schonk en Ronald de Boer zoveel ruimte gaf dat Kluivert uit diens voorzet kon scoren?"

Meneer Houllier niettemin: "Onze voorkeur ging uit naar voetballers die er echt voor gaan en daar is Roberto Carlos er één van."

Zoiets maakt uiteraard nationalistische gevoelens los, dus daagden de Brazilianen onmiddellijk Pele uit om iets aardigs te roepen over de beneden zijn kunnen spelende Roberto Carlos.

Waarna het onvermijdelijke geschiedde: de Afrikanen wilden van de grote meester horen dat Nigeria, of anders toch echt Kameroen, eigenlijk wereldkampioen had moeten worden. Het bleef dus nog lang onrustig in dat sjieke hotel aan de Avenue Hoche.