Lijdensweg van twintig jaar

De klim uit een diep dal

Prins Claus leek langzaam uit het diepste dal van zijn leven te klimmen. Hij herstelde gestaag. In 1984 hervatte hij onverwacht zijn werkzaamheden, onder meer als inspecteur-generaal voor ontwikkelingssamenwerking. Nederland toonde zich, onder meer in ingezonden reacties aan de media, opgelucht.

In februari van dat jaar verscheen prins Claus zelfs voor het eerst sinds anderhalf jaar weer in het openbaar tijdens de opening van een middelbare tuinbouwschool in Hoorn. Het ergste leed leek geleden. Er braken zeven goede jaren aan...

Openhartig
Maar in juli 1991 ging het opnieuw mis. De depressieve klachten herhaalden zich. Claus vervoegde zich opnieuw bij professor S.J. Nijdam, dit keer in het Haagse Ziekenhuis Bronovo.

De toenmalig voorzitter van de Nederlandse Stichting voor Manisch Depressieven (NSDM), Fred Bos, zond de prins een telegram met de volgende inhoud: "Koninklijke Hoogheid, ook aan deze golfbeweging komt een eind. U vertoeft nu in een tunnel, waar u op eigen kracht en met hulp van uw behandelend arts professor Nijdam uit zult komen. You'll see the light (U zult het licht weer zien). Ik wéét wat u nu voelt."

Foto: Reuters

Echter, na twee en half jaar verklaarde de prins, tot ieders verrassing tijdens een driedaags staatsbezoek aan Zwitserland tegenover het blad Sonntags Blick, genezen te zijn van zijn depressie.

Nooit meer dezelfde
Claus, bij wie inmiddels een milde vorm van de ziekte van Parkinson was vastgesteld, verklaarde buitengewoon openhartig dat de aandoening zijn sporen onmiskenbaar heeft nagelaten: "De ziekte heb ik achter mij gelaten, maar het is toch niet zo als met het breken van een been. Je wordt nooit meer dezelfde als vóór de ziekte."