Lijdensweg van twintig jaar

Ziekte in ogen gegrift

Eerder dan verwacht, eind november al, keerde prins Claus terug naar Basel. Voor wat heette een "voortgezette behandeling". De ziekte van de prins was letterlijk van zijn gezicht af te lezen: persfoto's, gemaakt tijdens een korte kerstvakantie in de Oostenrijkse wintersportplaats Lech, toonden een broze en bleke Claus, met ogen waarin zich een angstige en onzekere blik had vastgezet. Ogen, bang voor de dingen die nog zouden komen...

Op 17 januari 1983 meldden de nieuwsmedia dat de prins was ingestort tijdens een stafbespreking op het paleis. Hij kón niet meer. Hij voelde zich naar eigen zeggen doodziek. De behandelingen in Basel bleken, ondanks alle hoop op beteugeling van de depressieve klachten, onvoldoende effect te hebben gehad. In hofkringen werd geschokt gereageerd op de plotseling sterke gezondheidsachteruitgang van de prins. "Hij is beroerd aan toe", klonk het, evenals: "Er is nog geen merkbare verbetering opgetreden in zijn depressieve klachten".

Rust nodig

	De Rijksvoorlichtingsdienst bevestigde dat beeld met de vaststelling dat de gezondheidstoestand van de prins nog een lange klinische behandeling vergde. Op eigen verzoek werd Claus dit keer opgenomen in het Sint Laurens-ziekenhuis in Breda. Maar ook daar werden na vier intensieve weken van behandelingen en slaapkuren niet de gewenste resultaten bereikt.
Foto: De Telegraaf

Opnieuw volgde een behandeling in Basel. Er volgden enkele maanden van stilte, waarin Claus met zijn artsen hard werkte aan zijn herstel. Alle officiële plichtplegingen waren voor de prins doorgestreept. Hij had rust nodig, en een ieder respecteerde dat.

Op zijn verjaardag, 6 september 1983, richtte de zich wonderwel herstellende prins zich tot alle Nederlanders in de volgende schriftelijke, in een cursieve letter gedrukte, verklaring:

Was getekend: Claus