Waardige opvolgster van 'Witches' 'Matilda' ademt perfekt Roald Dahl Net als een paar jaar geleden het succesvolle 'Witches' is nu 'Matilda' een aanstekelijke, speelse en gekke verfilming van de bizarre geest van Roald Dahl. Diens eeuwige gegoochel met de oorlog tussen de kinderen, die per definitie goed zijn, en de grote mensen, die overwegend neigen naar het kwaadaardige, leverde het verhaal. Matilda is daarin een meisje in een Flodder-achtig gezin, waarin het ouderpaar Danny DeVito-Rhea Perlman zich weinig gelegen laten liggen aan de kinderen en zich al helemaal niet bekommeren om hun toekomst. Matilda is begaafd en wil boeken lezen. "Ben je krankzinnig geworden? We hebben toch televisie in huis!", roept vader Danny, een pracht van een klef, ordinair mannetje, wanhopig uit. Uiteindelijk wordt het meisje uit huis geplaatst en mag ze naar school. Maar daar gaat het er anders aan toe dan zij verwacht had en valt ze in handen van een andere volwassene, een directrice die het wereldrecord bruut en kreng breekt. Een vreselijk mens, zoals alleen Roald Dahl met alle karikaturale trekken van dien, maar kan bedenken. Ze gaat tekeer, maar zal terecht haar ondergang niet missen. Zoals steeds in de wereldbeschouwing van Dahl is er een heel klein beetje hoop in de persoon van tenminste een goeie volwassene, maar die is dan ook wel weer zo goeiig en lief dat ook zij het wereldrecord breekt. Miss Honey heet ze nota bene. Er ontstaat een prachtig verbond waarin goed en kwaad, jong en oud, hun symbolische gevecht voeren met een grote amusementswaarde. Danny DeVito regisseerde 'Matilda' precies met de satanische hand waarmee Roald Dahl schreef. De Engelse Pam Ferris zet een nachtmerrie van een vrouwmens neer en de jeugdige Mara Wilson, die eerder te zien was in het gezinnetje van 'Mrs. Doubtfire', is een wondertje van een kind-actrice. 'Matilda' is een waardige opvolgster van 'Witches'. HtnB. Première 19 december 1996