Acteur, regisseur en producent van 'Matilda' De wraak van Danny DeVito door Henk ten Berge Danny DeVito reikt nog altijd niet hoger dan het middel van zijn interviewer, maar is niet over het hoofd te zien. Evenals in zijn films is hij nadrukkelijk aanwezig, heftig gebarend en fel pratend. We treffen hem in drie functies, namelijk als producent, regisseur en hoofdrolspeler van 'Matilda', een film waar hij ongelooflijk trots op is. Op de rechten van het gelijknamige boek van Roald Dahl werd al vijftien jaar fanatiek gejaagd vanuit Hollywood. "Ik glipte er tussendoor", grinnikt Danny DeVito in zijn Parijs hotelsuite. "Misschien omdat ik zo klein ben. Ik had een heel leuk contact met Liccy Dahl, de weduwe van Roald, die over het algemeen als een leeuwin waakt over zijn oeuvre. Op de een of andere manier had zij vertrouwen in me hoewel mijn films niets met de wereld van Dahl te maken hadden. Liccy vond dat ik een bizar en soms wat morbide soort humor heb en dat gaf de doorslag. De sfeer van Roald Dahl's boeken sprak me al sterk aan en toch kwam het idee voor de verfilming uit een verrassende hoek. Mijn dochter Lucy van dertien zei op een avond: 'Matilda dad, daar moet je een film van maken'. Ik ben het meteen gaan lezen en heb vervolgens het hele oeuvre van Dahl opnieuw verslonden. Dan gaat er steeds een nieuwe wereld voor je open. Ik heb altijd mijn kinderen voor het slapen een verhaaltje verteld. Voor Gracie van zes en Jake van negen doe ik het nog. Maar tegen Roald Dahl kon en durfde ik niet meer op. Ik ben hem gaan voorlezen. Die tip van Lucy kwam voor mij prachtig uit want ik droomde er al langer van eens een film te maken voor jong en oud, eentje waarbij opa niet in slaap valt en de kinderen niet melig gaan doen. Dahl schrijft literatuur die zich als puur entertainment laat lezen en perfect is voor verfilming door de beeldende voorstellingen die hij oproept, de vreemde personages die kostelijk zijn om te spelen, de prikkelende wereld waarin elk groot mens en klein kind het avontuur ruiken." Danny DeVito's vrouw Rhea Perlman, bij ons vooral bekend als het brutale serveerstertje in 'Cheers', speelt ook in 'Matilda' zijn echtgenote. Ze werkten de laatste jaren zelden samen. "Heel in het begin vaak", vertelt Danny glunderend. "We leerden elkaar kennen toen we in een toneelproductie op Broadway zaten, zo'n goeie 25 jaar geleden. We hebben samen ook enkele kleine voorstellingen gemaakt en speelden allebei in een reeks afleveringen van 'Taxi'. Maar zoals in 'Matilda', acterend als een ouderpaar en ik bovendien als haar regisseur, nee, het was in die vorm nog niet voorgekomen. We hebben samen een productiemaatschappij, Yersey Films, maar we hebben niet eerder zo nadrukkelijk de baas durven spelen. Rhea is een actrice die graag aparte vrouwen speelt, vooral geen voorspelbare en clichématige types. De serveerster uit 'Cheers' is in Europa het bekendste van haar en die rol is wel typerend. Soms dacht je: ze wordt verliefd of ze betert haar leven en wordt beminnelijk voor de klanten. Maar dan komt er een lel... Ze is een perfecte vakvrouw. En dat zeg ik heus niet omdat zij mijn vrouw is. Wanneer je elkaar zo door en door kent en ook nog collega's bent, word je juist veel kritischer op elkaar." Liepen de producent en de acteur en de regisseur DeVito elkaar niet voor de voeten? "Nee, absoluut niet want ze kennen elkaar en weten nauwkeurig wat ze waard zijn. En als het nodig is, geven ze elkaar op hun donder. Je moest me soms eens kunnen horen als ik op m'n eentje in m'n werkkamer tekeer ga! Ik ben geen producent in de spreekwoordelijke betekenis van het woord, zo'n bulldog-man met een dikke sigaar en een driedelig kostuum. Het maken van deals haat ik. Ik heb met onze zaak een goed apparaat kunnen opbouwen en werk met mensen die goed en betrouwbaar zijn en die ik dus zelf kan kiezen. Ik produceer ook niet uit machtswellust of uit geldzucht. Ik doe het vooral om talentvolle regisseurs de kans en de vrijheid te geven. En mezelf ook natuurlijk. Ik haat die studiobazen die nonchalant met je films omgaan, er geen verstand van hebben en met hun wansmaak er stukken uithalen en het verhaal verpesten. Ik heb nu de eindbeslissing zoals ik aan het begin van het creatieve proces ook de keuze kan maken of goedkeuren. Ik ben volstrekt zelfstandig. Als ik een film wil maken van twaalf uur die alleen maar gaat over het spoelen van glazen in de bar, dan kan ik dat doen en hoef ik niemand om geld en toestemming te vragen. Weet je wat het allermooiste is? Die hufters in de grote Hollywood-studio's, die vier jaar van m'n leven tot een hel maakten en me regelmatig ontsloegen omdat ik het te goed wilde doen, die lach ik nu uit!" Kortom: Danny DeVito is nu een heel klein heel groot baasje. Publicatie 19 december 1996