GENÈVE - Het is zo goed als zeker dat het Nederlands basketbalteam volgend jaar zomer degradatiewedstrijden speelt om mee te doen aan de kwalificatie voor de EK eindronde van 2005. Door de kansloze 81-64 nederlaag bij het nietige Zwitserland is de achterstand op de nummers drie en vier uit de poule, Oekraïne en Bulgarije, opgelopen tot zes punten.

Paul Vrind blokkeert de Zwitser Patrick Koller. (Foto: EPA)

Aangezien die landen nog minimaal één zege zullen behalen, moet er een wonder gebeuren, wil Nederland de degradatiepoule ontlopen. Er moet van de resterende vijf ontmoetingen die in het seizoen 2002/2003 worden gespeeld viermaal gewonnen worden. Met uitwedstrijden tegen Turkije en de Oekraïne in het verschiet en het thuisduel tegen Litouwen, is dit een vrijwel onmogelijke opgave. In dat geval moet Oranje hopen dat het geen pech krijgt bij de indeling van de degradatiepoules. Bij een eventuele fatale afloop zal het voor jaren verstoken blijven van internationale contacten. Dan krijgt Ton Boot, die onlangs pleitte voor opheffing van de nationale ploeg, alsnog zijn zin. Het valt echter te betwijfelen of dit de Nederlandse basketbalsport verder helpt.

Het enige 'voordeel', als we dit zo mogen noemen, van het bereiken van de bodem van de put zit in groeiende besef dat het jarenlange beleid van pappen en nathouden tot de ondergang leidt. Misschien begrijpen de bestuurders van de NBB en het NBT eindelijk dat alleen met gedegen beleid, ontwikkeld en uitgevoerd door echte basketbalkenners, de neergang van Oranje kan stoppen. Want er is wel degelijk potentie in het arsenaal aan kandidaat-internationals.

Elk goed plan moet op drie pijlers rusten. Allereerst moet de beschikbaarheid van de beste spelers goed worden geregeld, zodat het Nederlands team weer een echte afspiegeling wordt van ons basketbal. Dan moeten er voorwaarden worden geschapen waardoor iedereen weer graag voor de nationale ploeg uitkomt. Daarbij wordt het tijd dat de NBB eindelijk eens de FIBA-reglementen gaat hanteren. Deze voorzien in uiterst strenge straffen bij zowel het bedanken van spelers op persoonlijke titel als bij het dwarsbomen door de clubs. Dan kan het fiasco van dit jaar worden voorkomen toen de beste spelers, al of niet onder druk gezet door hun clubs, het lieten afweten.

Vervolgens moet er veel meer trainingstijd worden geschapen, met name in de zomer, waarin de bondscoach alvast zijn visie op de ploeg overbrengt en waarin individueel gewerkt wordt aan eenieders zwakke punten. De Nederlandse competitie is één van de kortste in Europa. Een negatief gevolg hiervan zijn de vaak sfeerloze midweekse wedstrijden. De kruidenierachtige mentaliteit van de clubs, die op deze kortzichtige manier hun salariskosten beperken, is hier debet aan. Daardoor is de gemiddelde Nederlandse speler maar acht of negen van de twaalf maanden met zijn sport bezig, een absolute gotspe. Het moet mogelijk zijn minstens één, liefst twee zomermaanden te gebruiken voor de nationale ploeg.

En tenslotte zal de achilleshiel van Oranje, de relatieve zwakte van de guards en forwards, moeten worden aangepakt. Dat kan door middel van bovengenoemde extra trainingen. Maar ook clubs kunnen een belangrijke rol vervullen, door beperkingen te stellen aan het aantal buitenlanders (met name Amerikanen) die in de competitie uitkomen. De ontwikkeling van het Nederlandse talent wordt momenteel teveel in de kiem gesmoord.

Zoals het nu gaat, kan het in ieder geval niet langer. Degenen die zich wel verkiesbaar stellen, valt niets te verwijten. Tot 9-14 koesterde Nederland zijn enige voorsprong. Daarna plaatste het toch niet ijzersterke Zwitserland een moordende 31-5 tussensprint die het duel besliste. Vooral de met het Franse Villeurbanne in de Euroleague acterende Harold Mrazek (19 punten) was hierin bepalend. Bovendien waren de cijfers van het balverlies, 5 om 24, schrikbarend in het nadeel van Nederland. De 43-27 achterstand bij rust werd nog in het derde kwart teruggebracht tot 53-43, voornamelijk door spelverdeler Vincent Krieger (20 punten, waarvan 6 op 11 driepunters) , maar dat was onvoldoende om de thuisploeg te bedreigen. De Zwitserse verdediging sneed de passlijnen naar de Nederlandse centers af, waardoor de aanval van Oranje werd lamgelegd. De inside-spelers Paul Vrind en Marcel Huybens (12 en 10 punten) speelden redelijk, maar kregen de bal te weinig. Peter van Paassen deed slechts zes minuten mee omdat zijn enkelbrace brak.

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 28 januari 2002