Met de prachtige stijl die het schaatsen van Marianne Timmer zo kenmerkt is ook de overtuiging weer terug. Op het stroeve Thialf-ijs pakt de getergde Groningse een veelbelovende triomf op de 1000 meter. Pal voor Andrea Nuyt.

HEERENVEEN - Het hoofd is leeg, de concurrentie gewaarschuwd. Met een biertje en een bak zoute pinda's binnen handbereik dwaalde de blik van Marianne Timmer gisteravond even dromerig af over het verlaten ijs van Thialf. De tweevoudig olympisch kampioene van Nagano spotte tijdens de wereldbekerstrijd in Heerenveen niet alleen met de wetten van de sportdiëtiek, maar ook met die van logica in de sport. Haar overwinning op de 1000 meter was er eentje die, minder dan een maand voor de Olympische Spelen van Salt Lake City, even onverwacht als welkom was. Het /gevoel/ is er weer, verzuchtte Timmer. "Het gaat eindelijk weer over sport, in plaats van over andere zaken. Het is lang geleden dat ik zo lekker in mijn vel heb gezeten."

Het veelbesproken huwelijk met Peter Mueller, het overlijden van haar oud-coach Egbert van 't Oever, de ondergang van haar eigen commerciële Team Timmer BV en de rechtszaak van haar voormalige trainer Wopke de Vegt die daar uit voort vloeiden brachten Timmer de laatste zes maanden vaker in het nieuws dan haar lief was. Daarom was de opluchting over het feit dat haar naam eindelijk weer eens met sport in het algemeen en winnen in het bijzonder in verband werd gebracht, des te groter. Twee jaar geleden, tijdens de Wereldbeker van 1999 in Warschau, stond ze op het tochtige Stegny-baantje in een treurig stemmende buitenwijk van de Poolse hoofdstad, na de 1000 meter voor de laatste maal op de hoogste trede van het podium, nadat ze de eerste dag nog als negentiende was gefinisht.

Het verloop van die wereldbekerwedstrijd kende dezelfde grilligheid als ze afgelopen weekeinde in Heerenveen ten toon spreidde. Woensdag belandde ze, als gevolg van de slechte kwaliteit van de ijsvloer, nog onvrijwillig in de boarding. De gevolgen waren ditmaal minder dramatisch dan de week daarvoor, toen ze als gevolg van een glijpartij noodgedwongen de Nederlandse sprintkampioenschappen moest laten schieten. Dertiende en gedeeld negende werd ze in Thialf op de 500 meters die aan haar gouden kilometer vooraf gingen. "En toch voelde ik me toen ook al goed. Alleen kwam die bevestiging toen niet in de uitslag tot uiting." Dat dat gisteren wél het geval was, was slechts een mooie opsteker, zoals ze het zelf noemde. "Dit seizoen heb ik de grootste moeite gehad de eerste volle ronde in 28,7 of 28,8 te rijden. Nu ging het eigenlijk vanzelf in 28,3. Maar dit is pas het begin. Vanaf nu is het vooral zaak de lijn de komende weken door te trekken. Het échte lekkere gevoel, zoals ik dat vier jaar geleden in Nagano had, zit er aan te komen. Dat voel ik aan alles." Korte stilte. "En dat is eigenlijk best wel een opluchting."

Uitgerekend beide uitglijders stonden aan de basis van Timmers wonderlijke wederopstanding, meende haar coach annex echtgenoot Peter Mueller. "Ze heeft de afgelopen twee weken nauwelijks op het ijs kunnen staan als gevolg van die twee valpartijen. Bovendien heeft ze sinds het olympisch kwalificatietoernooi geen wedstrijden meer gereden. Voor een talent als Timmer maakt dat allemaal niet uit. Sterker, het heeft een goede invloed op haar prestaties. Door het drukke programma in het voorseizoen, met tien weken competitie, was ze in december een beetje opgebrand. Nu was ze voor het eerst in lange tijd weer gebrand om te presteren. Timmer is iemand die alleen hard rijdt wanneer ze dat wérkelijk wil. En dat was vandaag het geval. Ik heb haar dit seizoen nog niet eerder zo gretig aan de start zien staan."

De zege bevestigde dat Timmer over de zeldzame gave te beschikken er te staan op het moment dat de kalender daar om vraagt. "Meestal lukt het me inderdaad wel me te focussen op belangrijke wedstrijden", klonk het bescheiden. De randvoorwaarden om in Salt Lake City te doen wat van haar als olympisch kampioene verwacht worden, zijn in ieder geval aanwezig. "De afgelopen week heb ik me alleen maar met techniek bezig gehouden. De basis, de kracht en de conditie, is dik in orde. Nu hoeft alleen de vorm nog maar te komen. En de snelheid. Ook dat, ja."

Want van één ding was Timmer zich nu reeds bewust. "Het gaat straks in Salt Lake City wel hard." Een tijd rond de 1.13-hoog en 1.14-laag op de 1000 meter en 1.53-hoog en 1.54-laag zijn op de 1500 meter volgens haar vereist voor olympisch goud. Komend weekeinde, tijdens de wereldkampioenschappen sprint in Hamar, worden daarvoor voor de laatste keer in wedstrijdverband de puntjes op de i gezet. Onmiddellijk daarna vertrekt Timmer naar Salt Lake City, om zo snel mogelijk te wennen aan de omstandigheden in de Utah Olympic Oval.

Of het moeilijk is na betrekkelijk langzame banen als Heerenveen en Hamar te wennen aan extreem snel ijs als dat van de Utah Olympic Oval, luidde de vraag. "Dat hangt er van af", klonk het laconiek. "Als je in vorm bent, rijd je daar zelfs hard met houtjes onder."

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 14 januari 2002