HEERENVEEN - Hij wist exact nog wanneer hij voor het laatst met eenzelfde bevredigend gevoel van het ijs was gestapt. "Véél te lang geleden." Ook het geheim van zijn overwinning op de 1000 meter tijdens de Wereldbeker van Heerenveen kon Jan Bos moeiteloos onthullen. "Ik krijg het kunstje steeds meer door."

Jan Bos in actie tijdens de 1000 meter.

Zijn laatste zege in het Wereldbekercircuit op de kilometer dateerde van 12 december 1999, toen hij op de buitenbaan van Innsbruck finishte in een tijd van 1.10,60. Voor zijn laatste goede volledige jaargang moest seizoen '97/'98 in de herinnering worden geroepen, toen hij vijf wereldbekerwedstrijden, de wereldtitel sprint in Berlijn en olympisch zilver op de 1000 meter tijdens de Winterspelen van Nagano op zijn curriculum vitae mocht bijschrijven. Zo goed in vorm als toen is Bos nog niet. Maar toch. "Tijdens deze race heb ik misschien wel de beste eerste 600 meter van mijn carrière gereden."

En juist op dat deel van de kilometer, de afstand waarop Bos tijdens de drie races van de Wereldbekers in Salt Lake City en Calgary achtereenvolgens genoegen moest nemen met de plaatsen negen, vijf en vijf, ligt in Bos' optiek de sleutel tot olympisch succes. "Voor mij zijn de opening en de eerste volle ronde beslissend. In Salt Lake City moet ik al mijn energie dáárin leggen. Daarna ga je weliswaar stuk, maar op dusdanig snel ijs als op de Utah Olympic Oval is het geen probleem die laatste 400 meter toch door te komen. Daar glijd je vanzelf naar de finish."

Een zoektocht naar de perfecte race noemde de sprinter van DSB de laatste vier weken voor de Spelen. "Openen in een tijd van rond de 15 seconden, een eerste rondje 24,5 en een slotronde 25,5. Dat klinkt belachelijk hard, maar die kant zal het wel opgaan. Het kan alleen als álles klopt."

Gisteren kwam Bos daar aardig bij in de buurt. "Maar de basissnelheid moet nog omhoog. Langzaam maar zeker krijg ik steeds beter door hoe je op zulk snel ijs technisch moet rijden. Nu is het alleen nog de kunst dat in een wedstrijd in te passen."

Welgeteld zevenhonderdste bedroeg gisteren het verschil met nummer twee, zijn voormalige ploeggenoot Erben Wennemars. Met Jeremy Wotherspoon, de 1000-meterspecialist bij uitstek die op het werkijs van Thialf teleurstellend als vierde eindigde, bedroeg het gat zelfs 0,34 seconde. De vraag hoe het mogelijk was dat de Canadezen, die tijdens de eerste Wereldbekers van het seizoen oppermachtig waren, nu genoegen dienden te nemen met een rol in de kantlijn, liet zich door Wennemars eenvoudig beantwoorden. "De Nederlanders komen langzaam maar zeker in vorm."

Ook TVM-sprinter Gerard van Velde liet zich een week voor de WK sprint in Hamar nadrukkelijk gelden. Vrijdag won hij de 500 meter, zaterdag werd hij op die afstand vierde en gisteren onderstreepte hij zijn status als een van de favorieten voor de wereldtitel met de vijfde plaats op de lange sprint. Dat Wotherspoon, Ireland en in hun kielzog de Amerikaan Casey Fitzrandolph bij uitstek specialisten zijn op snelle banen en daardoor in Thialf in de laatste volle omloop steevast tegen een onzichtbare muur op leken te lopen, was volgens Wennemars geen verklaring voor de Nederlandse hegemonie. "Het ijs heeft hier geen flikker mee te maken. Iedereen heeft toch te maken met dezelfde omstandigheden?"

Wennemars kon terugblikken op een geslaagde afsluiting van de driedaagse, waarin hij voor de tweede maal naast een startbewijs voor de olympische 1500 meter greep. Hij prees zich gelukkig met Wotherspoon als directe tegenstander. "Als ik in Salt Lake City in de buitenbocht tegen hem start, is dat het best denkbare scenario. Hij is voor mij de ideale schaatser om tegen te rijden. Doe je dat goed, dan win je goud. Moet je hem laten gaan, dan eindig je als tiende."

Moraal van Wennemars' verhaal van de Wereldbeker van Heerenveen: "Dit kwam allemaal een beetje te laat."

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 14 januari 2002