De staatssecretaris van Volkshuisvesting, Johan Remkes, heeft groot gelijk als hij af wil van de bekrompen kleine woningbouw zoals ons land die kent waarbij de minimale eisen waaraan een woning moet voldoen, standaard zijn geworden.

Er is onder woningbezitters allang grote afkeer van dat type huis waarmee op het ogenblik de vinex-locaties nog steeds worden volgebouwd. Terecht wil de bewindsman dat er in de toekomst meer wordt geluisterd naar de vraag die bij de mensen leeft naar een groter, mooier huis met een tuin.

Even terecht wil Remkes het aantal koopwoningen in ons land vergroten tot 65% van de woningvoorraad. Woningbouwverenigingen dienen in een snel tempo een deel van hun voorraad af te stoten en moeten gedwongen worden het geld dat ze daarvoor krijgen te gebruiken voor de nog steeds nodige sociale woningbouw.

En derde pluspunt uit zijn nota is dat het wonen in de stad voor de midden en hogere inkomens aantrekkelijker moet worden gemaakt. Zo is te voorkomen dat vooral de grote steden in de toekomst eilanden van verpaupering worden te midden van welvarende buitengebieden.

Dat vereist dat er snel meer koopwoningen in die steden ter beschikking komen. Als dat op de bestaande woningvoorraad een prijs drukkend effect heeft, is dat bovendien mooi meegenomen.

Het dagblad De Telegraaf geeft onpartijdig nieuws, zonder gebonden te zijn aan enige staatkundige partij, kerkelijke richting of belangen- gemeenschap, uitsluitend in dienst van 's lands belang.

De Raad voor Cultuur, die staatssecretaris Van der Ploeg adviseert over de verdeling van de subsidiegelden over honderden kunstinstellingen, heeft een lastige taak. Iedereen in dit land tevreden stellen kan niet. Daarvoor mist zij het benodigde geld.

Problematischer is dat er geen duidelijke criteria zijn waarom aan de ene groep subsidie wordt verleend die aan een andere groep wordt onthouden. Gesubsidieerde kunstzinnige organisaties moeten, zo is een uitgangspunt, iets vernieuwends brengen, terwijl verdieping en verfijning toch ook goede normen zijn voor hulp van de staat.

Af en toe hakt de commissie met de botte bijl waarbij vooral het gebrek opvalt aan goede argumenten daarvoor. Dan moet niemand vreemd opkijken als er beschuldigingen van vriendjespolitiek vallen. Per slot is de kunstwereld hier een kleine wereld met veel vrienden, maar nog meer vijanden.

Zo is de argumentatie om twee belangrijke toneelgezelschappen de subsidie te ontnemen waardoor ze de deuren moeten sluiten, wel erg summier. Dat geldt ook voor enkele muziekgezelschappen.

Gelukkig is het laatste woord aan staatssecretaris Van der Ploeg en de Tweede Kamer. Zij moeten een beter evenwicht weten te vinden zonder overigens de geldkraan verder open te zetten. De kunstelite wordt al voldoende ondersteund.