Bloemendaal kan ook knokken

Den Bosch-vrouwen dichtbij landstitel

door Hans Woudstra - BLOEMENDAAL, maandag

De meest verstokte Bloemendaal-supporter had zo zijn twijfels over de goede afloop nadat zaterdag voor 4000 toeschouwers de tweede finale-wedstrijd in de verlenging tegen Oranje Zwart verloren was gegaan. Eén van de weinige optimisten riep nog wel, dat een derde wedstrijd een dag later op Het Kopje goed voor de bieromzet zou zijn, de manier echter waarop de Brabanders zaterdag met 4-3 in Bloemendaal wonnen was indrukwekkend en voorspelde niet veel goeds voor de thuisclub.

Maar na een zinderende en sensationele beslissende wedstrijd om het hockey-kampioenschap van Nederland, die na verlenging in 2-2 was geëindigd en andermaal 4000 toeschouwers in extase hield brachten strafballen (4-3) tenslotte de beslissing in het voordeel van Bloemendaal, dat in '93 voor het laatst landskampioen was en nu voor de twaalfde maal de kampioensbeker in ontvangst mocht nemen.

Spelmaker Teun de Nooijer had zich vooraf aangemeld voor de vijfde strafbal. En uitgerekend die allerlaatste werkte de Bloemendaalse vedette via de binnenkant van de paal succesvol achter OZ-doelman Josef Kramer (4-3) waarna het feest los barstte. "Dit was een echte finale, waar alles inzat. Mooi hockey, spektakel en sensatie. Fantastisch toch ?!", jubelde Bloemendaal-coach Bert Bunnik.

Hij had het met zijn manschappen toch maar geflikt. Ooit in een ver verleden riep looptrainer Kees Koppelaar, dat het moeilijk werken is met knapen, die hebben leren hockeyen op de gazons van de vrijstaande villa's. Ook Bunnik merkte daar wel iets van in het afgelopen jaar. Bunnik: "Ze kunnen fantastisch hockey laten zien, maar af en toe ook het bloed onder je nagels vandaan halen. Ze hebben altijd hun woordje klaar en kunnen enorm eigenwijs zijn. Maar ik ben trots op dit team, dat heeft bewezen ook te kunnen knokken op het beslissende moment".

En dat deed Bloemendaal gisteren zeker. Het vocht zich na twee keer tegen een achterstand te hebben aangekeken bewonderenswaardig terug. Met aanvoerder Diederik van Weel, gangmaker Teun de Nooijer, Menno Booij en niet te vergeten Daan Meijer, wiens moeder op van de zenuwen haar tranen in de bestuurskamer snikkend de vrije loop liet. Bunnik: "We zaten zaterdagavond toch wel kapot na die nederlaag en de jongens hebben op eigen initiatief een telefoonrondje gehouden. Ze hebben elkaar opgepept en kwamen mentaal ijzersterk terug. Daar heb ik respect voor".

Tegenslagen werden overwonnen en één daarvan was het verlies van schutter Remco van Wijk. De man in vorm scheurde zaterdag halverwege de eerste helft een spier in zijn hamstring en zijn uitvallen (ook de Champions Trophy in juni in Brisbane met Oranje lijkt onhaalbaar) was een geduchte streep door de rekening, want hij kon er nu dus ook zondag niet bij zijn. Bloemendaal, dat de gehele reguliere competitie bovenaan had gestaan kreeg in Oranje Zwart een tegenstander, die het vooral van inzet en karakter moest hebben. Zonder de plotseling naar Australië terug geroepen Stacy ("hij moest terug, hij was niet te houden", zei trainer Frank Leistra) ging het op jacht naar de titel. Met een sluwe , maar ook geniepige Pakistaan Shahbaz en een knokkende Wibo Wijzenbeek, die met zijn rake strafcorners Bloemendaal op de rand van de afgrond bracht.

De man, die dinsdagavond vader werd relativeerde juist door die gebeurtenis het verlies direct na afloop. "Ons kind heeft zeven minuten niet geademd door zuurstofgebrek. Het was een zware bevalling en als ik geen vader was geworden had ik hier nu staan te janken. Juist in deze week heb ik ervaren, dat er nog andere dingen belangrijker zijn dan hockey", zei de Brabantse tandtechnieker, die vooral zaterdag via zijn strafcorners en vrije slagen een groot aandeel in de OZ-triomf had en een dag later drie minuten voor tijd voor 2-1 zorgde. De eerste landstitel leek een feit, maar Booy voorkwam die met een treffer in blessuretijd, waarna Bloemendaal tenslotte toch nog op de valreep aan het langste eind trok.

De muziek en de koude buffetten, die een dag eerder nog ter elfder ure moesten worden afbesteld kon voorzitter Daan Verschuur nu wel laten aanrukken. Het had niet veel gescheeld, maar tenslotte waren vriend en vijand het er over eens: Bloemendaal en niemand anders werd dit jaar de terechte kampioen !