|
Peperduur spektakel rond Het milieu heeft verloren. De polen zijn onder invloed van het broeikaseffect gesmolten en dat heeft de wereld van de toekomst onder water gezet. Wie de zondvloed heeft overleefd is in 'Waterworld' samengeklonterd op atols, eilanden van schroot. Een enkeling probeert het op eigen kracht. Zo iemand is de Zeeman, een eigenzinnige eenling die op een catamaran de wereldzee bezeilt.
Geen sociaal type. De Zeeman ruilt zijn vondsten op zee met vers water, en eetwaren van de Atolbewoners. Dat contact wil hij tot een minimum beperken, maar tijdens een handelsmissie wordt het atol overvallen door de piraat Deacon en zijn Rokers, bloeddorstige figuren op jet-ski's. Ze zijn niet alleen uit op buit, maar ook op een klein meisje met een bijzondere tatoeage op haar rug. Een routebeschrijving lijkt 't, die moet leiden tot het mythische Droge Land. Samen met haar pleegmoeder Helen (Jeanne Tripplehorn) verschanst 't kind (Tina Majorino) zich op het vaartuig van de Zeeman, die spectaculair door Deacons linies weet heen te breken. Natuurlijk neemt de engerd daar geen genoegen mee en strijdt met de Zeeman om 't kind en daarmee ook om de vindplaats van 't laatste stukje land in een wereld van water. De creatie van die vochtige toekomst heeft van 'Waterworld' de duurste film aller tijden gemaakt. Tegenslagen en onvoorziene problemen tijdens het filmen op zee deden de kosten uiteindelijk oplopen tot zo'n 175 miljoen dollar. Ook al omdat Costner na onenigheid de montage overnam van regisseur Kevin Reynolds (met wie hij eerder 'Robin Hood - prince of thieves' maakte) ontstonden in Amerika vloedgolven van negatieve publiciteit, waarin voorspeld werd dat 'Waterworld' de kostbaarste flop uit de filmgeschiedenis zou worden. Rode koontjes De alom aangevallen Costner lacht uiteindelijk het laatst. 'Waterworld' bracht tot dusver in Amerika 85 miljoen op en de overige kosten zullen elders op de wereld terugverdiend worden. En dat is begrijpelijk. Het verhaal van 'Waterworld' is wat waterig (en na 'Mad Max II' niet helemaal nieuw meer), maar bevat een aantal spektakelscènes, die de toeschouwers rode koontjes bezorgen. Opwinding genoeg dus, al gunt Costner zijn fans opnieuw geen glimlach. Voor de vierde achtereenvolgende keer bewaart hij zijn charmes voor thuis en zet hij een doodernstige, ontoegankelijke figuur neer. Dramatisch gezien heeft hij wellicht gelijk: de Zeeman leeft niet in een vrolijke wereld. Maar laten we eerlijk zijn, een beetje romantiek en humor misstaat in een avonturenfilm niet. Wat Costner ons wel biedt is zijn atletisch vermogen. En dat brengt 'Waterworld' uiteindelijk in de plus. Costners ontsnapping van het atol, zijn gevechten met Deacon (Dennis Hopper) op z'n uiterst inventief ontworpen boot en tal van andere kleurrijke scènes in een bijzondere omgeving moet je als liefhebber van actie en avontuur toch gezien hebben. E.K. Première 8 juli 1994
|
