John Lanting stroopte er de mouwen voor op 'Two Much' had leuk blijspel kunnen zijn De grootste tragedies zijn de in aanleg leuke komedies die geen lach weten los te maken en langzaam maar zeker de mist ingaan. 'Two Much' is daarvan een sprekend voorbeeld. In het verhaaltje zitten alle elementen waaruit een amusant blijspel of een klucht moet kunnen ontstaan. Misverstanden, verwarring, verstoppertje spelen, verkleedpartijen en deurtje in deurtje uit rennen wanneer de onthulling dreigt voor hoofdpersoon c.q. slachtoffer. In dit geval is dat een aan zelfoverschatting lijdende latin lover die met amoureuze smoesjes het leven van alleenstaande vrouwen binnendringt. Maar hij valt nog al eens door de mand, zeker wanneer hij in weelde baadt in een riante villa waar ook de maffia huist. Hij vlucht in gecompliceerde smoesjes en bedenkt een tweeling-broer die hij nog gestalte moet geven ook, kortom: alles voor een avondje lekker kluchtwerk. John Lanting zou er zijn mouwen voor opstropen. Dat moet sprankelend en spetterend gespeeld worden en met speelse hand snel geregisseerd. En daar ontbreekt het helaas aan. Voor de hoofdrol is Antonio Banderas gekozen, een Spaanse acteur die op een onbegrijpelijke manier furore maakt in Hollywood. Ook als bedrogen bedrieger zit hij er voortdurend naast. Hij beschikt over een paar maniertjes die hem te gauw doorzichtig maken en doet geforceerd leuk. En de in Hollywood debuterende regisseur Fernando Trueba mist gewoon de snelheid en de spiritualiteit om 'Two Much' om te toveren in vuurwerk. Jammer want het werd wel weer eens tijd voor een gulle lach. HENK TEN BERGE Première 26 september 1996