Veteranen buigen voor Leonardo DiCaprio
door Dick van den Heuvel
De ontzetting was hoorbaar bij het Parijse premièrepubliek van 'The Man in the Iron Mask'. Uit deze Hollywoodproduktie moesten de Fransen vernemen dat Musketier d'Artagnan
de échte vader was van Louis XIV. Maar de melding onder de slottitel dat
de Zonnekoning zijn volk innig liefhad en hen voorspoed en welvaart had
gebracht schoot werkelijk in het verkeerde keelgat. "Hoe zou U het vinden
als wij eens een film maakten over Nixon en hem dan de allerbeste president
zouden noemen die Amerika ooit gekend had", beet een chauvinistische journaliste
Randall Wallace toe na afloop van de voorstelling.
Een paar dagen later is hoofdrolspeler John Malkovich (Athos) in Amsterdam
om tekst en uitleg te geven. "Film is een leugen", zegt hij kalm. "Niets
wat er op dat witte doek gebeurt, heeft ooit werkelijk plaatsgevonden. Als
ik huil, is het glycerine. Als ik sterf, is het tomatenketchup. Het mag
ook nooit de bedoeling zijn van de regisseur of de scenarioschrijver om
de geschiedenis exact zo weer te geven als hij is gebeurd. Dan is hij een
slechte verhalenverteller."
Leonardo DiCaprio als Koning Louis X14 , een van zijn twee rollen.
Eerder, in Parijs, had ook regisseur Randall Wallace ons al weten te overtuigen
van zijn goede bedoelingen. "Ik geloof in zaken als eer en trouw en vriendschap.
Voor mij is 'The Man in the Iron Mask' ook alleen maar een parabel over
dat soort morele waarden. Wat heb ik eraan om de waarheid te vertellen,
als ik daar niet in geloof? Ik maak geen rijk geïllustreerde geschiedenisboekjes,
ik maak films. En men komt daar naar kijken om een avond lang in mijn sprookje
mee te gaan."
"Het is waar", beaamt Aramis-vertolker Jeremy Irons na afloop van de première.
"Randall is een ethicus. Hij heeft geen enkele vorm van cynisme. Hij denkt
echt dat hij de wereld kan verbeteren door ons nobele mensen te tonen. Ik
moet je zeggen: toen ik het script las, dacht ik... dat krijg je nooit over
het voetlicht. Maar in Amerika is de film al een enorm succes. Omdat mensen
DIT willen! Ze willen weer geloven in het goede van de mensheid en van de
samenleving."

Veel kans tot stemverheffing hadden de criticasters in Parijs trouwens niet
bij de première, want ze werden overstemd door de hordes meisjes die alleen
maar waren gekomen om een glimp op te vatten van mega-ster Leonardo DiCaprio
die de jonge Zonnekoning speelt én diens tweelingbroer die in plaats van
de gruwelijke heerser door de nobele musketiers op de troon wordt gezet.
Waar zijn oudere collega's uitermate aanspreekbaar waren, werd DiCaprio
op veilige afstand gehouden van pers en fans.
"Hij is een goed acteur", zegt John Malkovich. "En daarom werd hij gevraagd
om mee te doen. Pas na de opnames van deze film ontstond de hele hype om
hem heen. Ik zou niet graag in zijn schoenen staan, want hij wordt nu aangesproken
op hele andere kwaliteiten dan zijn vermogen een rol te spelen. Hij moet
nu een persoonlijkheid zijn en stralen. En hij is nog maar zo jong. Als
dit straks over is, wat zal het dan een lange weg worden om weer gerespecteerd
te worden als speler."
"Maar wat moet ik daartegen doen?" verzuchtte DiCaprio bij de persconferentie
waar hij zijn neus WEL even liet zien. "Had ik dan 'Titanic' moeten weigeren?
Of 'Romeo & Julliet'? Ik kan alleen maar serieus mijn werk blijven doen,
en mijn intuïtie blijven volgen bij het aanvaarden van rollen en het afwijzen
van bepaalde scripts. En laten we wel zijn tijdens het werk geldt al die
status niet. Dan moet ik er net zo hard voor knokken als mijn medespelers.
Misschien nog wel harder vanwege de 'noblesse oblige'."
Leonardo DiCaprio en Judith Godrèche.
Eén memorabel moment in de film is in dat opzicht veelzeggend. Dat is als
aan het eind de oudere acteurs Jeremy Irons, John Malkovich en Gerard Depardieu
een knieval maken voor de nieuwe koning die Leonardo DiCaprio in deze film
is. Symbolisch voor hoe de kaarten nu geschud zijn? Jeremy Irons lacht de
vraag weg: "In ieder geval heb ik daar niet aan gedacht toen we die scène
speelden. Het stond in het script en het moest zo gedaan worden. Het publiek
mag er over denken wat het wil."
DiCaprio houdt in ieder geval een zekere bescheidenheid vol. "Ik heb zoveel
geleerd van deze oude rotten in het vak. Hoe ze elkaar uitdagen met hun
acteerwerk. Hoe ze pauzes nemen en spanning opbouwen. Ze zijn getraind om
de lat altijd iets hoger te leggen dan dat ze normaal zouden springen. En
daar heb ik zo'n gevoel van overgehouden van: 'Leo, je bent er niet... je
zal er nooit zijn... je moet altijd verder. Zolang ik dat nou maar denk,
loopt mijn carrière geen gevaar."
Publicatie 26 maart 1998
|