|
Een komedie vol vervelende mensen 'Somebody to love' door Henk ten Berge Als een 'liefdeskomedie' wordt 'Somebody to love' ons gepresenteerd. Het tegendeel blijkt het geval te zijn. De film is een lange aaneenreiging van droevigheden en treurnis in de zelfkant van een groezelige samenleving. Moord, chantage, ontrouw, geweld... het zijn elementen die niet gebruikelijk zijn als het gaat om love en comedy. Elementaire effecten van een komedie als een lach of een glimlach die de toeschouwer wordt ontlokt, ontbreken bovendien.
Mogelijk is een en ander bedoeld door de heer Alexandre Rockwell, de auteur en regisseur van de voorstelling, als satire. Maar dat komt er dan helemaal niet uit. Heel pretentieus verwijst hij zelfs naar het werk van Fellini en diens beroemde Cabiria, zijn grote voorbeeld. De titel is zelfs opgedragen aan Federico en Giulietta, zijnde het echtpaar Fellini. Dat is een arrogantie waar straf op moest staan. De centrale figuur is een uiterst vervelend meissie, bespeeld door Rosie Perez die er precies het chagrijnige mondje, ongeïnteresseerde houdinkje en slome tredje voor heeft. Als je verneemt wat de auteur en regisseur met haar voor hebben, dan weet je eigenlijk al dat je in de verkeerde film zit: ze is een jonge vrouw die niet echt weet wie zij is en wat haar drijft. Weer zo'n wezenloze zoektocht dus, weet je wel. Ze werkt in een louche tent, droomt ervan een groot actrice te worden en dicht zichzelf veel talent toe. De mannen in haar omgeving zijn allemaal twijfelachtig. De aanwezigheid van acteurs als Anthony Quinn en Harvey Keitel kunnen daar niets aan veranderen. Integendeel, die namen zien worstelen, met de armetierigste rol uit hun carrières, stemt alleen maar treuriger. De enige die een serieuze indruk maakt, maar wat hysterisch idolaat van haar is, manipuleert ze met een rotstreek. De figuren hebben nauwelijks iets interessants mee te delen. De schrijver is zuinig met de karakters en als hij niet op een woordje kan komen, laat ie ze 'fuck' roepen of iets van dien aard. Met een gemiddelde van ongeveer 23 keer per kwartier. Volgens de oude dramaturgische wetten moet de kijker zich kunnen identificeren met een of meer personages, bij voorkeur met de hoofdrol. Hier krijg je alleen maar de pest aan al die types vooral aan die meid. 'Somebody to love' verandert gaandeweg in 'Somebody to hate'. Foto: Rosie Perez is het ontzettend vervelende meissie in 'Somebody to love'. Première 15 juni 1995 |
