Richard Gere een uiterst charmante sluwe vos 'Primal Fear' is niet zomaar een rechtszaakfilm door Henk ten Berge Richard Gere speelt een briljante rol in 'Primal Fear' als een bikkelharde en tegelijk zalvend innemende advocaat. Hij voert een fascinerende strijd en een competitie met aanklagers, verdedigers en getuigen die elkaar overtroeven om een plaatsje in het Guinness Recordboek waar het gaat om sluwheid en geslepenheid. En wie d'r wint? Ze worden allemaal geweldig in de luren gelegd, maar ontdekken dat te laat. 'Primal Fear' is niet 'alweer' zo'n rechtszaakfilm. Er worden na de moord op een eerbiedwaardige prelaat, de aartsbisschop van Philadelphia, schokkende onthullingen uitgelokt waardoor het verhaal uitstijgt boven het duel in toga's en het acteurs de kans biedt op het neerzetten van een creatie. De juridische procedures verlopen doorgaans iets anders dan bij ons in Nederland, maar dat stoort nauwelijks. Geraffineerde Hollywood-schrijvers slagen er altijd weer in het menselijke drama de dominante rol te geven waardoor de zitting vaak meer alibi of aanleiding is voor een reeks verwikkelingen die met elkaar een extra en parallel lopend verhaal vormen. In dit geval leidt het onderzoek van de schuldvraag naar vele sporen. En daarop komen we de jonge, debuterende acteur Edward Norton tegen als de verdachte. Laura Linney is de felle en charmante aanklaagster die binnen en buiten de zittingzaal prikkelende confrontaties heeft met tegenspeler Gere. Even fluistert de historische achterdocht jegens Hollywood de verontruste kijker in: als die twee in hemelsnaam maar niks met elkaar krijgen. Wees gerust: ze krijgen niks met elkaar. Ze hebben het al gehad, denken er typisch niet met weerzin aan terug en dat bezorgt de vlijmscherpe dialogen af en toe een sfeer en een toon waarmee je je vanuit de zaal zo mee wilt bemoeien. Richard Gere benut alle kansen spelenderwijs. Hij geniet in de film, die met passie geregisseerd is door Gregory Hoblit, ook al een debutant, de reputatie van een meedogenloze, onverslaanbare sluwe vos te zijn, maar kwam zelden zo innemend en charmant over. Knap hoor. Première 23 mei 1996