|
Jodie Foster, een aardig wild katje 'Nell' levert haar een door Henk ten Berge Jodie Foster heeft een Oscar-nominatie verworven met de dragende titelrol in 'Nell'. Het is een merkwaardig creatuur dat zij daar speelt, een verwilderd vrouwspersoon, een soort wolfsjong dat in de eenzaamheid van Noord-Carolina wordt ontdekt. Ze brabbelt haar eigen taaltje, is mensenschuw maar werkt tegelijkertijd heel zuiverend als het geweten van de moderne, gewelddadige wereld. Even lijkt zij een katje dat niet zonder handschoenen aangepakt moet worden, maar uiteindelijk blijkt ze vooral lief en onbedorven te zijn.
'Nell' wordt ontdekt in de bush door een huisarts, gespeeld door Liam Neeson, die we eerder leerden kennen als Schindler. Bij zo'n tweede ontmoeting merk je pas beter wat een goed acteur hij is. Dat quasi-grove en dominante uit de film van Spielberg vervangt hij moeiteloos door een mild personage met een zachtaardig karakter, een man die integer zijn bedoelingen met de moeilijk tembare wilde Nell waarmaakt. De goedkope effecten liggen voortdurend op de loer. Beschermen De arts namelijk probeert de 'ongeciviliseerde' vrouw te beschermen tegen de wereld en haar het geluk te gunnen in haar omgeving. Collega-psycholoog Natasha Richardson daarentegen vindt dat het niet kan, zo'n dierlijk wezen in een hut, klanken uitstotend die vaag in de verte herinneren aan onze taal. De media storten zich op het geval, dat natuurlijk lekkere reportages en verhalen oplevert. De fijnere nuances, de momenten waarop Nell heel puur is en de mensheid attendeert op de verwording waaraan ze ten prooi is gevallen, die ontgaan de razende reporters en hongerige wetenschappers. Het contact tussen Nell en haar dokter Higgins wint het echter. Je houdt je hart vast, want hoe gemakkelijk en voor de hand liggend is het niet om die twee op een zeker moment in een schilderachtige liefdesaffaire te laten wegglijden. Amor en regisseur Michael Apted, die zijn film ontleende aan het toneelstuk 'Idioglossia' van Mark Handley, echter brengen de twee hulpverleners nader tot elkaar, wat zeker in het voordeel van Nell is. Aan de andere kant kon het verhaal best een schok-effect gebruiken. Het verloopt nu, ondanks het feit dat het in principe vol maatschappelijke conflictstof zit, te gewoontjes. De ontmoeting van wilde Nell met onze consumptiemaatschappij levert opmerkelijk weinig problemen op. Het begrip tussen Nell en haar goeroe ontstaat te gladjes en te snel alsof er stukken uit de film zijn weg geknipt. En Jodie Foster? Het is een rol waar veel werk aan vast zit met dat taaltje,
d'r uiterlijk en het primitieve gedrag. De indruk wordt gewekt dat juist
die inzet beloond is met de Oscar-nominatie. Zij is meer bezig geweest met
het maken van een pittoresk type dan met de grote, dramatische creatie waarmee
zij geschiedenis schrijft. Foto: Jodie Foster als 'Nell'. Première 16 februari 1995 |
