In 'Moonlight and Valentino' is het rouwen en opnieuw beginnen "Ik ga mijn best doen om een lekker kopje thee te zetten, want het is het eerste kopje dat ze drinkt sinds haar man dood is." Heeft u ooit iemand zo'n zin horen uitspreken? Whoopi Goldberg moet 'm uit haar mond zien te krijgen in 'Moonlight and Valentino', een film die bedoeld is als een emotionerend verslag van het verwerken van een groot verdriet. Een ode aan het leven moet het zijn en aan de vriendschap. Elizabeth Perkins is de vrouw die wordt geconfronteerd met de plotselinge dood van haar man. Gwyneth Paltrow is haar zusje, Kathleen Turner hun stiefmoeder en Whoopi is Elizabeth's beste vriendin. Alledrie proberen op hun manier Elizabeth tot troost te zijn en daarbij komen ze met elkaar nog wel eens in aanvaring. Aan die verwikkelingen houdt alleen Kathleen Turner een interessante rol over. Heel overtuigend zet ze een vrouw neer die haar emoties achter efficiënte zakelijkheid heeft weggeduwd. Op sommige momenten lijkt ze kil, maar ze bedoelt het goed. Zo spaarzaam als ze is met getoonde tederheid, zo gul is ze met cadeaus. Zo geeft ze Elizabeth voor haar verjaardag een opknapbeurt van haar (riante) huis, ook al omdat de schilder (Jon Bon Jovi) zo'n lekker kontje heeft. De romantische kwastenman neemt in zijn werkzaamheden meteen ook Elizabeth mee, die zich prompt schuldig voelt tegenover haar overleden echtgenoot. Reden te meer voor de vier vrouwen om op het kerkhof een bekentenissenritueel op te voeren, zodat ieder van hen weer wat bevrijder de rest van hun leven tegemoet kan treden. We mogen hopen dat regisseur David Anspaugh (eerder veel beter op dreef met 'Hoosiers') ze daarbij verder met rust laat. E.K. Elizabeth Perkins (rechts) wordt na de dood van haar echtgenoot getroost door Gwyneth Paltrow in 'Moonlight and Valentino'. Première 15 augustus 1996