Ondeugden als huwelijksmakelaars 'It takes two' De een speelt Chopin, de ander honkbal. De kleine Alyssa is verwend en eenzaam, Amanda heeft niets dan een stoet andere weeskindjes om haar heen. Dat vult elkaar prima aan, zo blijkt in 'It takes two'. Meer nog kunnen de uiterlijk identieke meisjes inbrengen om hun leven compleet te maken. Weesmeisje Amanda heeft een mooie band met de hartelijke maatschappelijk werkster Kirsty Alley en Alyssa beschikt in Steve Guttenberg over een goedmoedige miljonair als vader. Die weduwnaar staat op het punt om in het huwelijk te treden met de blonde jet set-persoonlijkheid Clarice. Een heks in een duur mantelpakje, dat kan een kind zien. Maar Guttenberg kennelijk niet. Dat is nu eenmaal gebruikelijk in dit genre films, net zoals de succesvolle strategie van de beide meisjes om de ware gelieven bij elkaar te brengen. Nadat ze elkaar toevallig hebben ontmoet nabij het zomerkamp voor weeskindjes op het terrein van miljonair Guttenberg, wisselen Alyssa en Amanda als de prins en de pauper tijdelijk van plaats. Naar goed voorbeeld van Audrey Hepburn in 'My fair lady' spreekt het straatmeisje Amanda in haar nieuwe milieu schuttingwoorden deftig uit en ook Alyssa zorgt voor kleurrijke momenten in haar pogingen om geloofwaardig de rol van Amanda te spelen. Net zo inventief toont het ondeugende tweetal zich als koppelaars en dat zal het jonge publiek (vooral de meisjes) aanspreken. Ook zij zullen Kirsty (die haar rauwere kanten ditmaal verborgen houdt) en Steve plezierige en begripvolle volwassenen vinden. De twee hebben tenslotte in respectievelijk 'Look who's talking' en 'Three men and a baby' al de nodige ervaring op kunnen doen. Zo succesvol als beide hits zal 'It takes two' niet worden. Maar de jeugd zal er vast en zeker een leuke middag aan beleven. E.K. Première 4 juli 1996