|
Regisseur Alan Parker met de dood bedreigd De pizza van de president redde 'Evita' door Henk ten Berge "Alleen van de problemen en spanningen rondom 'Evita' is al een thriller op zichzelf te maken", vertelt regisseur Alan Parker. "We zijn in Buenos Aires tegengewerkt. Madonna en ik werden zelfs met de dood bedreigd, waardoor alleen al het aantal bodyguards opliep tot boven de honderd. We mochten dagenlang het hotel niet eens uit. Ik heb een maandenlange zenuwenoorlog moeten voeren met de Argentijnse president Menem om het beroemde balkon van de Casa Rosada te mogen gebruiken. Allemaal zaken die niks te maken hebben met filmregie. Maar... we hebben gewonnen."
"De Peronisten, die nog altijd een belangrijke groepering vormen, waren bang dat we het beeld en de herinneringen die er bestaan van Eva Peron, zouden beschadigen. Vooral Madonna moest het ontgelden. Zij werd meer beschouwd als een zondige Maria Magdalena en niet geschikt voor de titelrol, die immers een nationale heilige moest worden. Ik was overtuigd van de kwaliteiten van Madonna, hoewel zij oorspronkelijk niet mijn eerste keus was." "Ik had al afspraken met Michelle Pfeiffer, maar de productie werd voortdurend uitgesteld. Intussen was Michelle moeder geworden van twee kinderen en had ze niet meer de gelegenheid om veel te reizen en langdurig weg te zijn. Van alle andere kandidaten was het voor mij niet moeilijk om Madonna te kiezen. Ze is perfect en een pure professional. Van alle moeilijkheden had er niet eentje te maken met sterallures van haar. Ze was zeer gedreven. Ik heb zelfs gemerkt tijdens het werk dat ze eigenlijk een heel kwetsbaar figuurtje is." Maar haar moederschap dreigde toch ook de productie te verstoren. "Toen ze vertelde dat ze zwanger was, schrokken we wel. Maar de moeilijkste opnameperiode was al voorbij. Als ze een maand eerder met die blijde boodschap was gekomen, zou het fataal geweest zijn. Nu konden we het schema nog een beetje aanpassen. M'n geduld werd al genoeg op de proef gesteld." "Absoluut noodzakelijk was het natuurlijk dat we in Buenos Aires het balkon van het paleis, de Casa Rosada, konden gebruiken voor de toespraak van Eva, voor 'Don't cry for me Argentina' door Madonna. Dat werd categorisch geweigerd. We hadden de toestemming van president Menem persoonlijk nodig. Geen schijn van kans in alle gesprekken. Ik had de hoop al opgegeven. We zouden met het hele circus van Zuid-Amerika verhuizen naar Boedapest om de begrafenis van Eva te draaien. We hadden nog een paar dagen en er leek niets anders op te zitten dan alles ergens in Europa na te bouwen, wat toch ten koste van de authenticiteit zou gaan. Toen werden we uitgenodigd op een receptie bij de president." "We zijn er met z'n allen heengegaan, Madonna, Antonio Banderas, Jonathan Pryce. De president ging er prat op dat-ie bijzondere pizza's kon maken met een aparte smaak. We moesten proeven. Mmmmm, hebben we met z'n allen om het hardst staan roepen. Mmmm, wat lekker! En toen zei Madonna opeens: 'En mister president, hoe staat het nou met dat balkon. Krijgen we dat nog of niet?' Hij knikte en zei: 'Ja, dat is oké.' Ik ben meteen weggestoven. We hadden twee dagen voor de zwaarste scène. Ik had 4000 figuranten nodig die in kleren van 1952 gestoken moesten worden. Een gekkenhuis. En toen de camera liep, alles in beweging was en Madonna op dat balkon haar grote scène zong... ik kon het niet helpen, maar de tranen liepen me over de wangen. Dat was voor mij het meest emotionele en aangrijpende moment uit de hele monsterproductie."
Publicatie 2 januari 1997 |
