Amerika's verziekte schoolsysteem in beeld Pfeiffer contra Dangerous Minds Als kleuterspeelzaal tot een streng gesloten inrichting voor langgestraften: zo vergelijkt zich een Nederlandse klas met de Amerikaanse groep scholieren die actrice Michelle Pfeiffer onder haar hoede krijgt in Dangerous Minds . Rejects from hell betitelt Pfeiffer ze in haar rol als Engelse lerares LouAnne Johnson na haar eerste dag; een klas vol door het stadsleven geharde kansarme tieners. Die iedere morgen, als ze al naar school gaan, langs beveiligingsbeambten en metaaldetectoren moeten, om te voorkomen dat ordinaire straatruzies in het klaslokaal met messen of vuurwapens worden beslecht. Leren komt in hun woordenboek niet voor. Gelukkig is LouAnne niet klein te krijgen. Gehard door negen jaar dienst als marine-officier tracht ze haar onhandelbare leerlingen door middel van allerlei trucjes, gepaai en zelfs omkoping tot leren en vooral zelfstandig denken aan te zetten. Zo weet ze, ondanks het verziekte schoolsysteem en tot verbazing van haar collega s, uiteindelijk bevredigende resultaten te boeken. Tuttig Dangerous Minds is gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van Johnson, die haar marine-carrière liet voor wat die was om haar droom als lerares te verwezenlijken. Over haar ervaringen schreef ze een boek, My Posse Don t Do Homework . Michelle Pfeiffer zet in dit werkstuk van de Canadese regisseur John Smith een glad gepolijste lerares neer. De 37-jarige actrice schudt in haar 21ste film alle glamour van voorgaande rollen van zich af. De kleren tuttig bedacht, de blonde haren bruin en met terughoudend spel maakt ze van de juf een soms wat onzeker, maar koppig mens dat zich vastbijt in de door haar zelf gestelde opdracht. Dankzij het volkomen natuurlijke tegenspel van haar zo van de straat geplukte pupillen is Dangerous Minds aardig om te zien. Vooral omdat Smith erin is geslaagd om het al vaker verfilmde onderwerp over de moeizame relatie tussen leerlingen en leraren totaal naar de jaren negentig te trekken. In de afbraakbuurten van de Amerikaanse grote steden heeft de Amerikaanse burgeroorlog niet de interesse van de schoolgang(st)ers. Discriminatie, bendeoorlogen, drugsverslaving, tienerzwangerschappen en wapenmisbruik zijn hun probleempjes . Voor ons Europeanen (gelukkig) nog ver van ons bed. Net als het sentimentele einde overigens. Want uiteraard weet Johnson de klas om te turnen tot zelfstandig nadenkende volwassenen die voortaan lief zullen zijn voor elkaar. Die zelfs de lerares smeken om, als ze na dat ene jaar besluit om ermee te stoppen, aan te blijven. Menig Amerikaan heeft er al een traantje bij weggepinkt en de film tot een kaskraker gemaakt... Ron Peereboom Voller Première 7 maart 1996