Een huilende moordenaar in 'The Crying Freeman' De Freeman wordt-ie genoemd. Mr. Yo speelt voor Magere Hein, maar zonder vreugde. Na elke moord plengt de teerhartige beul een traantje. Waarschijnlijk omdat hij liever pottenbakker zou zijn. Zeven jaar geleden werd hij boven zijn klei weggeplukt door de Draken, een oude organisatie die het belang van het Chinese volk zegt te behartigen. Maar ze verspillen net zo gemakkelijk bloed als hun criminele tegenstanders, de Yakuza. En de talentvolle Mr. Yo mag het vuile werk opknappen. Dat doet de Freeman zonder morren, totdat hij de aantrekkelijke Amerikaanse Sue O'Hara moet ombrengen. De kunstenares was toevallig getuige van een dodelijke afrekening en omdat ze daarbij het gezicht van de Freeman zag, moet ze volgens traditie sterven. Maar de voormalige pottenbakker kan de trekker niet overhalen. En daarmee tekent hij zijn eigen doodvonnis. Eerst mag hij voor zijn bazen Yakuza-hoofdmandoden en daarna zal hij zelf de kogel krijgen. Maar Mr. Yo is niet zo gemakkelijk te raken. Voor een buitenstaander mag het vreemd overkomen dat legers zwaarbewapende moordenaars zich als mieren door een gemakkelijk te raken eenling laten verdelgen, maar de liefhebbers van het genre kijken daar niet van op. Zij genieten van het bloedige ballet van vertraagd vallende lijven, vaak kunstig versierd met tatoeages. En als kwaliteit wordt afgemeten aan de hoeveelheid doden, dan scoort 'The Crying Freeman' heel hoog. E.K. Foto: Mark Dacascos als beroepsmoordenaar mr. Yo Première 26 september 1996